Joe Calzaghe
 Lipiec 2007 | |
| Pseudonim | The Pride of Wales |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 180 cm |
| Masa ciała | 75-79 kg |
| Styl walki | leworęczny |
| Kategoria wagowa | półciężka |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk | 46 |
| Zwycięstwa | 46 |
| Przez nokauty | 32 |
| Porażki | 0 |
| Remisy | 0 |
| Nieodbyte | 0 |
| |
Joe Calzaghe, właśc. Joseph William Calzaghe (ur. 23 marca 1972 w Londynie) – walijski bokser, były zawodowy mistrz świata wszystkich czterech głównych organizacji bokserskich: WBC, WBA, IBF i WBO w kategorii super średniej (do 168 funtów). W swojej karierze pokonał 21 zawodników o tytuł mistrza świata[1]. Odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego.
Kariera amatorska
Stoczył około 120 walk amatorskich. W latach 1991–1993 trzy razy zdobywał tytuł amatorskiego mistrza Wielkiej Brytanii – za każdym razem w innej kategorii wagowej[2].
Kariera zawodowa
Zawodową karierę rozpoczął w październiku 1993. Do połowy 1997 stoczył 22 zwycięskie walki, 21 z nich kończąc przed czasem. 11 października 1997 zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBO, pokonując na punkty byłego mistrza WBO w kategoriach średniej i super średniej, Chrisa Eubanka (Eubank już w pierwszej rundzie leżał na deskach)[3].
W 1998 dwukrotnie obronił swój pas mistrzowski – w walkach z Branko Sobotem (TKO w trzeciej rundzie)[4] i Juanem Carlosem Gimenezem Ferreyrą (TKO w dziesiątej rundzie)[5]. W następnym roku zaliczył kolejne dwa udane pojedynki mistrzowskie, wygrywając, po niejednogłośnej decyzji na punkty, z byłym mistrzem świata WBC i brązowym medalistą z Barcelony, Robinem Reidem[6] oraz z Rickiem Thornberry[7].
W 2000 walczył trzykrotnie – wygrał na punkty z Davidem Starie[8], Omarem Sheika (TKO w piątej rundzie)[9] oraz z byłym mistrzem WBC i brązowym medalistą z Seulu, Richie Woodhallem (TKO w dziesiątej rundzie)[10]. W kwietniu następnego roku pokonał już w pierwszej rundzie przez techniczny nokaut Niemca Mario Veita[11]. Niecałe sześć miesięcy później pokonał, również przez techniczny nokaut (w czwartej rundzie), Willa McIntyre[12].
Rok 2002 zaczął od zwycięstwa na punkty z byłym mistrzem świata IBF, Charlesem Brewerem[13]. W sierpniu takim samym rezultatem zakończył pojedynek z Miguelem Angelem Jimenezem[14]. Pod koniec roku, 14 grudnia, już w drugiej rundzie przez techniczny nokaut pokonał Tockera Pudwilla[15]. W 2003 walczył tylko raz – 28 czerwca pokonał, przez techniczny nokaut w drugiej rundzie, byłego dwukrotnego mistrza świata organizacji WBA, Byrona Mitchella. W pojedynku tym Calzaghe po raz pierwszy w karierze leżał na deskach[16].
W 2004 Calzaghe zaliczył kolejne dwa zwycięskie pojedynki – z bokserem z Armenii, Mgerem Mkrtchianem (TKO w siódmej rundzie)[17] oraz na punkty z Egipcjaninem Kabary Salemem. Walijczyk był liczony w czwartej rundzie, Salem leżał na deskach w rundzie 12. Obaj pięściarze zostali ukarani odjęciem punktu za umyślne uderzenia głową[18]. W maju następnego roku po raz drugi zwyciężył z Mario Veitem (TKO w szóstej rundzie)[19], a 9 września wygrał na punkty z Kenijczykiem Evansem Ashirą. Calzaghe w trzeciej rundzie doznał kontuzji lewej ręki i do końca pojedynku używał tylko prawej[20].
4 marca 2006 zmierzył się w walce unifikacyjnej z mistrzem świata IBF, Jeffem Lacy. Walijczyk wygrał ten pojedynek na punkty[21]. Siedem miesięcy później pokonał, także na punkty, Sakio Bikę[22]. W listopadzie 2006 stracił pas mistrzowski IBF, ponieważ odmówił walki z oficjalnym pretendentem do tytułu, Robertem Stieglitzem. 7 kwietnia 2007 wygrał przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie z Peterem Manfredo Jr.[23]
3 listopada 2007 doszło do walki unifikacyjnej organizacji WBC, WBA i WBO między Calzaghe i Mikkelem Kesslerem. Walijczyk wygrał zdecydowanie na punkty[24].
9 kwietnia 2008 zmierzył się z Bernardem Hopkinsem. Walka odbyła się w kategorii półciężkiej, a jej stawką nie były pasy mistrzowskie Walijczyka. Calzaghe wygrał na punkty po niejednogłośnej decyzji sędziów[25]. Pod koniec czerwca zrezygnował z tytułu mistrza świata organizacji WBC[26]. Pod koniec września tego samego roku, po dwudziestu jeden udanych obronach, zrezygnował również z tytułu mistrza świata WBO[27]. 8 listopada 2008 zmierzył się z Royem Jonesem Jr. Walijczyk wygrał po dwunastu rundach decyzją trzech sędziów 118–109, mimo że w pierwszej rundzie leżał na deskach i był liczony. Jones w siódmej rundzie doznał dużego rozcięcia skóry nad lewym okiem[28].
5 lutego 2009 ogłosił zakończenie kariery[29]. Wkrótce potem wraz ze swym ojcem Enzo Calzaghe (1949 – 2018) rozpoczął działalność promotorską pod nazwą Calzaghe Promotions[30]. Pod koniec roku 2009 wziął udział w programie Strictly Come Dancing[31]. W 2010, po dochodzeniu przeprowadzonym przez bulwarówkę News of The World wyszło na jaw, że po zakończeniu kariery Calzaghe zażywał kokainę. Bokser przyznał się do stosowania narkotyku[32].
Przypisy
- ↑ Joe Calzaghe. [dostęp 2021-02-15]. (ang.).
- ↑ Joe Calzaghe. BBC Online. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Chris Eubank v Joe Calzaghe. BBC Sport. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Calzaghe cruises to WBO defence. BBC Sport. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Calzaghe's hand 'not broken'. BBC Sport. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Calzaghe lacklustre in victory. BBC Sport. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Calzaghe disappoints in victory. BBC Sport. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Spencer Cobb Adams: Calzaghe Halts Bloody Sheika In Five. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Spencer Cobb Adams: Calzaghe TKO's Woodhall in Ten. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Spencer Cobb Adams: WBO King Calzaghe Blasts Out Veit in One. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Chris Curry: Joe Calzaghe vs Will McIntyre: „Smokin Joe Lights Kid Fire”. Boxing247.com. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Spencer Cobb Adams: Calzaghe Manhandles Brewer Over the Distance. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Spencer Cobb Adams: Calzaghe Coasts To Win Over Jimenez. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Calzaghe destroys Pudwill. BBC Sport. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Spencer Cobb Adams: Calzaghe Rallies To Score 2nd Round TKO Over Mitchell. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Round-by-round: Calzaghe v Mkrtchian. BBC Sport. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Alessandro Ferrarini: Calzaghe stops Veit in six!. Fightnews.com. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Brave Calzaghe overcomes Ashira. BBC Sport. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ John Gregg: Calzaghe Dominates Lacy Unifies Titles. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Graham Houston: Joe Calzaghe W12 Sakio Bika. Fightwriter.com. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Graham Houston: Joe Calzaghe TKO3 Peter Manfredo Jr.. Fightwriter.com. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Ron Lewis: Joe Calzaghe sizes up final challenge after claim to lasting greatness. The Times. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Sammy Rozenberg: Joe Calzaghe Outpoints Bernard Hopkins to Win. BoxingScene.com. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Calzaghe vacates WBC belt!. Fightnews.com. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Mark Vester: Joe Calzaghe Vacates WBO Titlr After a Ten-Year Run. BoxingScene.com. [dostęp 2008-10-10]. (ang.).
- ↑ Ben Dirs: Joe Calzaghe v Roy Jones Jr. BBC Sport. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
- ↑ Undefeated Calzaghe quits boxing. BBC Sport. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Only Hatton can decide - Calzaghe. BBC Sport. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Joe Calzaghe could be Strictly champion, says Kristina. Wales Online. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
- ↑ Calzaghe admits cocaine use. Fightnews.com. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Lista walk zawodowych Joe Calzaghe. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-08)]. - BoxRec
- Oficjalna strona boksera
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.