Joe Hunt

Joe Hunt

Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	17 lutego 1919 San Francisco
Data i miejsce śmierci	2 lutego 1945 Daytona Beach
Gra	praworęczny, jednoręczny bekhend
Zakończenie kariery	1945
Gra pojedyncza
Najwyżej w rankingu	5 (1943)
US Open	W (1943)

Joseph Raphael Hunt, Joe Hunt (ur. 17 lutego 1919 w San Francisco, zm. 2 lutego 1945 w Daytona Beach) – amerykański tenisista, zwycięzca mistrzostw USA w grze pojedynczej, reprezentant kraju w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

Pochodził z rodziny o tradycjach tenisowych – ojciec Reuben był mistrzem Kalifornii Południowej w 1906, starsza siostra Marianne wygrała te mistrzostwa w 1934, a brat Charles w 1945 zajmował w klasyfikacji amerykańskiej 20. miejsce. Tenisistką była również żona Josepha, Jacque Virgil, liderka rankingu juniorek Południowej Kalifornii i uczestniczka mistrzostw USA w 1943.

Hunt zdobył mistrzostwo USA juniorów do lat 15 i 18. Jako jeden z najmłodszych graczy w historii trafił do czołowej dziesiątki rankingu amerykańskiego (w wieku 17 lat w 1936). Do tytułów juniorskich dołożył mistrzostwo międzyuczelniane (Intercollegiate), najpierw w deblu jako student Uniwersytetu Południowej Kalifornii (1938, z Lew Wetherellem), później w singlu już jako żołnierz w barwach Naval Academy (1941). Z Wetherellem zdobył także deblowe mistrzostwo USA na kortach ziemnych (1938). Obok Malcolma Chace, triumfatora sprzed pół wieku, był jedynym mistrzem akademickim w barwach różnych uczelni. Uprawiał także futbol amerykański.

W najważniejszym turnieju amerykańskim, mistrzostwach USA na kortach Forest Hills (obecne US Open), był w ćwierćfinale w 1937 i 1938, a w dwóch następnych edycjach w półfinałach. W 1939 i 1940 odpadał z Bobbym Riggsem^[1]. W kolejnych latach służba wojskowa uniemożliwiała mu udział w turnieju. Wreszcie w swoim ostatnim występie w 1943 Hunt okazał się najlepszy, w finale pokonując swojego przyjaciela (również urlopowanego żołnierza) Jacka Kramera^[2]. Mecz finałowy zakończył się nietypowym akcentem – przy piłce meczowej Hunt upadł zmagając się ze skurczem mięśni, ale Kramer wyrzucił piłkę na aut, co zakończyło pojedynek^[3][4]. Jak wspominał Kramer, niewykluczone, że Hunt nie byłby w stanie kontynuować tego meczu. Dla Hunta był to ostatni poważny start turniejowy, jeszcze tylko rok później wygrał lokalną imprezę w Pensacola na Florydzie, pokonując w finale innego tenisistę w mundurze, Teda Schroedera. W mistrzostwach USA nie bronił tytułu.

W 1939 znalazł się w składzie reprezentacji amerykańskiej, broniącej wywalczonego rok wcześniej Pucharu Davisa. Wystawiony do debla z Kramerem, nie zdołał wygrać meczu z Adrianem Quistem i Johnem Bromwichem (7:5, 2:6, 5:7, 2:6), co okazało się początkiem niepowodzeń Amerykanów. Grę podwójną rozgrywano przy stanie 2:0 dla USA, ale ostatecznie triumfowali Australijczycy pod wodzą trenera Harry’ego Hopmana, dzięki zwycięstwom ostatniego dnia Quista nad Riggsem i Bromwicha nad Frankiem Parkerem. Tym samym bilans Hunta w reprezentacji pucharowej zamknął się tą jedną porażką.

Wysoki blondyn, z silnym serwisem i dobrym wolejem, w opinii jednego ze swoich rywali Pancho Segury uchodził za kandydata do czołowych miejsc w tenisie światowym w okresie powojennym.

Śmierć w katastrofie lotniczej w czasie lotu treningowego nad Atlantykiem w lutym 1945 przekreśliła szansę na spełnienie tych oczekiwań^[5]. W 1966 Hunt został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy^[3].

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (3–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	6 września 1943	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Jack Kramer	6:3, 6:8, 10:8, 6:0

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997