Joe Sakic

Joe Sakic

Joe Sakic w barwach Colorado Avalanche (1997)
Data i miejsce urodzenia

7 lipca 1969
Burnaby

Obywatelstwo

Kanada

Wzrost

180 cm

Pozycja

środkowy

Uchwyt

lewy

Draft

NHL 1987, numer: 15 (1 runda)
Quebec Nordiques

Joseph Steven Sakic (ur. 7 lipca 1969 w Burnaby w Kolumbii Brytyjskiej) – kanadyjski hokeista grający na pozycji środkowego. Całą karierę w NHL spędził reprezentując jedną franczyzę Quebec Nordiques/Colorado Avalanche. Kapitan drużyny od 1992, Sakic jest uznawany za jednego z najzdolniejszych liderów w historii NHL[1][2][3][4]. Dwukrotnie, w 1996 i 2001 roku, poprowadził Lawiny po Puchar Stanleya. W 2001 roku otrzymał Hart Memorial Trophy będąc wybranym przez członków stowarzyszenia Zawodowych Dziennikarzy Hokejowych najbardziej wartościowym zawodnikiem sezonu. Jeden z sześciu zawodników Avalanche w historii franczyzy będących członkami obu mistrzowskich drużyn w walce o Puchar Stanleya. 13-krotnie wystąpił w Meczu Gwiazd NHL[5], z czego trzykrotnie w pierwszym składzie na pozycji środkowego. Łącznie zanotował w tych spotkaniach 16 ostatnich podań, co jest rekordem ligi[6]. W trakcie kariery zyskał pseudonimy Burnaby Joe[7], Super Joe[8], Mr. Clutch[9], Quoteless Joe[10].

W trakcie swojej kariery Sakic był jednym z najefektywniejszych napastników w lidze, dwukrotnie zdobywając 50 bramek i sześciokrotnie co najmniej 100 punktów. Jego uderzenie „z nadgarstka”, uważane za jedno z najlepszych w historii ligi, przyniosło mu wiele bramek i było powodem strachu wśród wielu bramkarzy w NHL[11]. Gdy kończył karierę po sezonie 2008–09 NHL był ósmym w historii zawodnikiem pod względem liczby zdobytych punktów (1641), czternastym pod względem liczby zdobytych bramek (625)[12] oraz jedenastym w liczbie asyst (1016)[13]. W NHL łącznie wystąpił w 1378 spotkaniach (część zasadnicza sezonu). Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002 pomógł w zdobyciu pierwszego od 50 lat złotego medalu olimpijskiego w hokeju dla Kanady i został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem turnieju[2]. Dzięki temu sukcesowi został członkiem prestiżowego Triple Gold Club. Reprezentował swój kraj również na 6 innych turniejach międzynarodowych, w tym na igrzyskach w 1998 i 2006.

Ponad dwudziestoletnią karierę w NHL Sakic zakończył 9 lipca 2009 roku. Numer 19., z którym występował w barwach Colorado Avalanche został zastrzeżony 1 października 2009 w Pepsi Center[14]. W 2012 roku, obok Adama Oatesa, Pawła Bure i Matsa Sundina, został wprowadzony do Hockey Hall of Fame[15]. 11 kwietnia 2013 Sakic, obok jedenastu pozostałych osób, został wprowadzony do Canada Sports Hall of Fame[16]. W 2017 roku przyjęto go do Galerii Sławy IIHF[17]. W 2017 roku znalazł się na liście 100 najlepszych hokeistów wszech czasów NHL, utworzonej z okazji 100-lecia ligi[18]. Po sezonie 2010–2011 NHL objął stanowisko executive advisor w Colorado Avalanche, a 10 maja 2013 został Executive Vice President of hockey operations.

Młodość

Sakic urodził się w Burnaby, jest synem Marjana i Slavicy Šakić, imigrantów z Chorwacji[19]. Nie potrafił posługiwać się językiem angielskim do czasu gdy poszedł do przedszkola. Młody Sakic starał się być jak swój idol, Wayne Gretzky, zarówno na lodzie jak i poza nim[20]. Po znakomitym sezonie rozegranym w Burnaby (87G + 73A – uzyskał ten wynik w zaledwie w 80 spotkaniach) został włączony do składu drużyny Lethbridge Broncos grającej w lidze Western Hockey League.

Począwszy od sezonu 1986–1987 Broncos przenieśli się do Swift Current, Saskatchewan i zmienili nazwę na Swift Current Broncos. Sakic rozegrał swój pierwszy pełny sezon, w którym zanotował 133 punkty (60G + 73A). Kiedy znajdował się w doskonałej formie miało miejsce tragiczne wydarzenie, które zmieniło jego życie. W dniu 30 grudnia 1986 roku, kiedy Broncos jechali na mecz przeciwko Regina Pats, miały miejsce fatalne warunki atmosferyczne. Kierowca stracił panowanie nad autobusem i wypadł z trasy. Sakic nie doznał żadnych obrażeń, lecz czterech kolegów z drużyny (Trent Kresse, Scott Kruger, Chris Mantyka oraz Brent Ruff) poniosło śmierć[20]. Joe nigdy nie poruszał tematu tego tragicznego zdarzenia; nie odpowiadał na związane z nim dziennikarskie pytania[21]. Wypadek bardzo wpłynął na Sakica; zaczął doceniać życie i hokej[20]. Stał się uważniejszy, co również miało wpływ na jego późniejsze zachowanie na lodowisku[21]. Rok później Sakic zdobył nagrodę Most Valuable Player ligi WHL oraz tytuł „najlepszego kanadyjskiego hokeisty młodego pokolenia”, zdobywając w sezonie 160 punktów (78G + 82A) i dzieląc ten tytuł z Theorenem Fleurym[22][23][2].

Kariera zawodowa

Quebec Nordiques

Sakic został wybrany z 15 numerem w pierwszej rundzie NHL Entry Draft 1987 przez kanadyjski klub Quebec Nordiques[24], lecz pierwszy sezon spędził w zespole Broncos. W NHL zadebiutował 6 października 1988 roku w meczu przeciwko Hartford Whalers, odnotowując w nim punkt za asystę[25]. Pierwszą bramkę zdobył dwa dni później, pokonując ówczesnego bramkarza New Jersey Devils, Seana Burke’a[26][25]. Podczas pierwszego sezonu 1988–1989 Sakic nosił koszulkę z numerem 88, ponieważ jego ulubiony numer 19 był już zajęty przez Alaina Côté[27][28]. Swój debiutancki sezon zakończył z dorobkiem 62 punktów (23 gole i 39 asysty) w 70 meczach[29].

W sezonie 1989–1990 Sakic mógł nosić koszulkę z 19 na plecach, ponieważ Alain Côté przeszedł na sportową emeryturę. Joe w swoim drugim sezonie zdobył 102 punkty – wynik ten dał mu 9. miejsce pośród wszystkich graczy ligi NHL. Rok później, w sezonie 1990–1991, został mianowany współkapitanem drużyny. Pełnił tę funkcję na zmianę ze Stevenem Finnem (Sakic był kapitanem podczas gdy drużyna grała u siebie, natomiast Finn w meczach wyjazdowych)[30], po raz kolejny łamiąc barierę 100 punktów, zdobywając ich 109 i zajmując na koniec sezonu w ogólnej klasyfikacji 6. miejsce. W sezonie 1991–1992 zdobył 94 punkty, opuszczając 11 meczów z powodu kontuzji. Podczas pierwszych pięciu lat gry Sakica w Nordiques zespół ten plasował się na ostatnim miejscu w swojej dywizji, a przez pierwsze trzy lata jego gry w zespole klub zajmował ostatnie miejsce w całej lidze[24].

Począwszy od sezonu 1992–1993 Sakic samodzielnie pełnił funkcje kapitana i poprowadził drużynę do pierwszego od sześciu lat występu w play-off[24]. Po raz kolejny w swojej karierze przełamał barierę 100 pkt., zdobywając ich 105 w zasadniczym sezonie oraz notując 6 punktów w fazie play-off. Jego zdobycz punktowa zmalała nieznacznie w sezonie 1993–1994. Odnotował ich 94, zespół Nordiques nie awansował też do play-off. Po opuszczeniu pierwszej części sezonu 1994–1995 (lokaut w NHL) Sakic był 8 punktów za Jaromírem Jágrem w klasyfikacji najskuteczniejszych i pomógł drużynie zdobyć po raz pierwszy od sześciu lat tytuł „Mistrza Dywizji”[24]. Był to jednocześnie ostatni z siedmiu sezonów spędzonych przez niego w Québecu.

Colorado Avalanche

Joe Sakic w meczu z Edmonton Oilers (1997)

W czerwcu 1995 roku właściciele Quebec Nordiques ogłosili, iż klub został sprzedany i opuszczają kanadyjskie miasto[31]. Na starcie sezonu 1995–1996 zespół przeniósł się do nowej amerykańskiej siedziby w Denver (stan Kolorado) i został przemianowany na Colorado Avalanche[32]. Automatycznie w nowym klubie znalazł się Sakic. W inauguracyjnym dla Lawin sezonie 1995–1996 kapitan poprowadził zespół po raz pierwszy do zdobycia Pucharu Stanleya, zdobywając w sezonie 120 punktów w 82 meczach rundy zasadniczej oraz 34 punkty w 22 meczach fazy play-off. Zdobył Conn Smythe Trophy dla najbardziej wartościowego zawodnika fazy play-off. Pozbawiony większego doświadczenia z gry w fazie play-off, Sakic zdobył 18 bramek (w tym 6 zwycięskich) i był o jedną bramkę mniej od ustanowienia rekordu tej fazy, a liczbą bramek dających drużynie zwycięstwa ustanowił nowy rekord[33].

W sezonie 1996–1997 Sakic rozegrał tylko 65 meczów z powodu kontuzji łydki[1]. Zdobywając w nich 74 punkty, poprowadził drużynę do swego pierwszego Presidents’ Trophy, zdobywając trzeci z rzędu tytuł mistrza dywizji[26]. W play-off ponownie spisywał się doskonale, zdobywając 8 bramek oraz 17 asyst, prowadząc drużynę do finału konferencji, gdzie ostatecznie Colorado przegrało z Detroit Red Wings. W lecie 1997 Sakic stał się zastrzeżonym wolnym agentem (ang. Restricted Free Agent); drużyna New York Rangers, chcąca znaleźć następcę Marka Messiera, zaproponowała mu 3-letnią umowę (ang. offer sheet) opiewającą na kwotę 21 mln dolarów[34]. Na mocy obowiązującego układu zbiorowego drużyna z Kolorado miała tydzień na wyrównanie oferty Rangers. Lawiny przystały na warunki, a nowy kontrakt Joe przyczynił się do znacznych wzrostów płac hokeistów grających w NHL[34].

Kontuzje dały o sobie znać w sezonie 1997–1998. Podczas swojej pierwszej Olimpiady w barwach Kanady doznał urazu kolana, który uniemożliwił mu występ w 18 meczach drużyny z Denver. W pozostałych 64 spotkaniach zdobył 63 punkty – wystarczająco dużo, by zagrać po raz 7. w karierze w Meczu Gwiazd NHL[26]. W sezonie 1998–1999 Sakic zdobył 96 punktów w 73 meczach i ostatecznie zakończył sezon na 5. pozycji pośród wszystkich graczy z najwyższym dorobkiem punktowym. W tym sezonie Colorado Avalanche awansowali do finału rozgrywek Konferencji Zachodniej o Puchar Stanleya. Po zakończeniu sezonu Sakic został sklasyfikowany przez The Hockey News na 94. pozycji pośród 100 najlepszych hokeistów[35].

Sezon 1999–2000 ponownie był dla Sakica udany – wprawdzie kontuzje go nie ominęły, lecz i tak zdołał uzyskać 81 punktów i zarazem osiągnął kilka kamieni milowych. Po ponad miesiącu bez strzelonego gola (Sakic przy 999 trafieniach doznał kontuzji chrząstki żebrowej[36]), 27 grudnia 1999 roku w meczu przeciwko St. Louis Blues Sakic stał się 56. graczem ligi, który zdobył 1000 punktów w karierze[36][25], a 14., który osiągnął tę liczbę grając dla jednej organizacji[36]. 23 marca 2000 roku zdobył hat-tricka w meczu przeciwko Phoenix Coyotes i stał się 59. graczem ligi, który strzelił co najmniej 400 bramek[25]. Dzięki temu osiągnął liczbę 1049 punktów zdobytych w trakcie swojej kariery i tym samym pozycję najlepiej punktującego w historii franczyzy Quebec/Colorado, bijąc osiągnięcie dotychczasowego lidera w tej klasyfikacji, Petera Šťastnego[26][37].

Sakic ponownie przełamał liczbę 100 punktów w sezonie 2000–2001, zdobywając ich 118, w tym rekordowe w karierze 54 bramki. W obu statystykach był drugi w lidze na koniec rozgrywek. Zdobył Hart Memorial Trophy, Lady Byng Memorial Trophy i Lester B. Pearson Award (ostatnią z nagród wręczył mu jego mentor z Nordiques, Peter Šťastný[38]). Sakic poprowadził Lawiny po drugi triumf w walce o Puchar Stanleya, w siedmiomeczowym finale w pokonanym polu zostawiając New Jersey Devils. Był to pierwszy puchar Avalanche, od kiedy kapitanem został Sakic. Ten jednak wstrzymał się od uniesienia pucharu ponad głowę i od razu przekazał go Rayowi Bourque’owi, który czekał na ten moment aż 22 lata[39][40].

Joe Sakic podczas rozgrzewki przedmeczowej (2007)

W sezonie 2001–2002 z 79 punktami Sakic ponownie został najlepiej punktującym zespołu; w lidze był szósty. 9 marca 2002 roku, w spotkaniu z Florida Panthers, rozegrał swój 1000. mecz w karierze[25][24]. Avalanche po raz kolejny dotarli do finału Konferencji Zachodniej, lecz nie sprostali tam drużynie Detroit Red Wings. W następnym sezonie Sakic wystąpił w zaledwie 58 spotkaniach w których zdobył tylko 58 punktów[26]. W sezonie 2003–2004 ponownie pokazał klasę kończąc rozgrywki na 3. miejscu pod względem punktów (87). Był to pierwszy raz od sezonu 1993–1994 kiedy Lawiny nie wygrały swojej dywizji, a lepsi okazali się Vancouver Canucks[41][42].

Po lokaucie w sezonie 2004–2005 Avalanche byli zmuszeni pozbyć się kilku zawodników, by zmieścić się w limicie salary cap[43]. Nawet po stracie kluczowych kolegów z drużyny, Petera Forsberga i Adama Foote'a, Sakic zdołał awansować z Lawinami do play-offów, w półfinale konferencji ulegając Anaheim Ducks[44][45]. W czerwcu 2006 roku Sakic podpisał kontrakt na kolejny sezon z Avs gwarantujący mu 5,75 mln USD[46]. Po zakończeniu kariery przez Steve’a Yzermana miesiąc później, Joe Sakic stał się najlepiej punktującym w całej karierze spośród aktywnych zawodników[47][48].

Następne rozgrywki 2006–2007 były dla Sakica równie udane. 15 lutego 2007 w meczu z Calgary Flames zdobył swoją 600. bramkę w karierze, zostając wówczas siedemnastym zawodnikiem w historii z tym osiągnięciem, a trzecim, obok Brendana Shanahana i Jaromíra Jágra z New York Rangers, w tamtym roku[49]. Milan Hejduk, kolega z drużyny Sakica o jego osiągnięciu powiedział: „jest to liczba, której z pewnością nie uda mi się osiągnąć. [...] Dla Joe jest to po prostu kolejna liczba w jego wspaniałej karierze[49].” Ostatniego dnia sezonu zasadniczego zdobył swój 100. punkt, osiągając tę liczbę po raz szósty w karierze. Dzięki tym stu punktom, 37-letni Sakic został drugim pod względem wieku zawodnikiem ze zdobytymi 100 punktami w sezonie, obok legendarnego Gordiego Howe’a[50]. Pomimo wysiłków Sakica i zrywu drużyny pod koniec sezonu, Lawinom po raz pierwszy od 11 lat nie udało się awansować do play-offów, kończąc rozgrywki ze stratą zaledwie 1 punktu do ósmego Calgary Flames[51][52]. 1 maja liga NHL oznajmiła, że Sakic został jednym z trzech finalistów w walce o trofeum Lady Byng Trophy[53], które ostatecznie trafiło do Pawła Daciuka z Detroit Red Wings[54].

Zastrzeżony numer 19 Joe Sakica w hali Pepsi Center w Denver

W kwietniu 2007 roku Sakic ponownie podpisał roczny kontrakt z Colorado Avalanche na sezon 2007–2008 – 19. kolejny spędzony przez Kanadyjczyka w jednej franczyzie[55]. Sakic skomentował porozumienie mówiąc, że „na tym etapie mojej kariery wolę zawierać umowy na jeden sezon po tym, jak ocenię moje możliwości w każdym kolejnym roku[55].” Po podpisaniu nowej umowy dyrektor generalny Avalanche François Giguère powiedział, że „Joe jest sercem tej organizacji, a jego przywództwo i wartość dla drużyny, w szczególności dla młodych graczy, jest niezaprzeczalna[56].” 7 października 2007 zdobył bramkę i asystę w meczu przeciwko San Jose Sharks, co pozwoliło mu poprawić wynik Phila Esposito i z 1591 punktami przesunąć się na 8. miejsce w liczbie zdobytych punktów w historii NHL[57]. Dziewiętnaście dni później Sakic zdobył bramkę i asystował przy zwycięskim trafieniu w dogrywce Ryana Smytha z Calgary Flames, zdobywając przy tym 1600. punkt w karierze[58]. 30 listopada 2017 u zawodnika stwierdzono przepuklinę. W związku z brakiem zadowalających efektów rehabilitacji, w grudniu 2007 Sakic poddał się operacji; kontuzja zmusiła go do opuszczenia 12 kolejnych spotkań[59]. Przed urazem Sakic rozegrał 232 kolejne mecze[60]. Po operacji opuścił rekordowe w swojej karierze 38 meczów[61]. Na lodowisko wrócił 24 kwietnia i tego samego wieczora zanotował asystę[62]. 22 marca 2008 w meczu przeciwko Edmonton Oilers Sakic zanotował 1000. asystę w karierze, zostając jedenastym hokeistą w historii NHL, któremu udało się osiągnąć ten kamień milowy[63].

W czerwcu 2008 roku Sakic w rozmowie z dyrektorem generalnym Colorado Avalanche François Giguère'em oznajmił, że nie jest pewny co do swojej przyszłości w Lawinach[64][65]. Mimo to 27 sierpnia 2008 potwierdzono podpisanie przez zawodnika kolejnego rocznego kontraktu z zespołem[66]. Kontuzje mocno ograniczyły występy Sakica w sezonie 2008–2009. Po rozegraniu 15 spotkań, w których Sakic zdobył 12 punktów, w listopadzie przepuklina dysku zmusiła go do dłuższej przerwy[67][68]. W czasie, gdy regenerował się we własnym domu, w wypadku z dmuchawą śnieżną złamał trzy palce[69]. Zakończenie kariery sportowej Sakic ogłosił 9 lipca 2009[70]. Klub Colorado Avalanche zastrzegł jego numer 19. przed rozpoczęciem sezonu 2009–2010. Na banerze z jego numerem, zawieszonym nad płytą lodowiska w hali Pepsi Center, znajduje się litera „C” mająca świadczyć o jego długiej roli kapitana drużyny (Sakic był jedynym kapitanem w historii Lawin w momencie jego odejścia)[71]. Sakic został również pierwszym członkiem Avalanche Alumni Association[72].

Statystyki

Sezon zasadniczy i play-off

  Sezon zasadniczy Play-off
SezonDrużynaLigaMGAPktMinMGAPktMin
1985–86Burnaby BC SelectsBCAHA80837315696—————
1985–86Lethbridge BroncosWHL30000—————
1986–87Swift Current BroncosWHL7260731333140110
1987–88Swift Current BroncosWHL647882160641011132412
1988–89Quebec NordiquesNHL7023396224—————
1989–90Quebec NordiquesNHL80396310264—————
1990–91Quebec NordiquesNHL80486110924—————
1991–92Quebec NordiquesNHL6929659420—————
1992–93Quebec NordiquesNHL7848571054063362
1993–94Quebec NordiquesNHL8428649218—————
1994–95Quebec NordiquesNHL471943623064150
1995–96Colorado AvalancheNHL825169120442218163414
1996–97Colorado AvalancheNHL6522527434178172514
1997–98Colorado AvalancheNHL642736635062353
1998–99Colorado AvalancheNHL734155962919613198
1999–00Colorado AvalancheNHL6028538128172798
2000–01Colorado AvalancheNHL82546411830211313266
2001–02Colorado AvalancheNHL822653791821910194
2002–03Colorado AvalancheNHL582632582476392
2003–04Colorado AvalancheNHL81335487421175128
2005–06Colorado AvalancheNHL823255876094596
2006–07Colorado AvalancheNHL82366410046—————
2007–08Colorado AvalancheNHL44132740201028100
2008–09Colorado AvalancheNHL15210126—————
WHL razem139138155293951411142512
NHL razem1378625101616416141728410418878

Międzynarodowe

RokDrużynaTurniej MGAPktKary
1987Kanada–10000
1988KanadaMŚJ73142
1991KanadaMŚ1065110
1994KanadaMŚ84370
1996KanadaPŚ82246
1998KanadaIO41234
2002KanadaIO64370
2004KanadaPŚ64262
2006KanadaIO61230
Juniorskie razem83142
Seniorskie razem4822194139

All-Star

RokMiejsceGAPkt
1990Pittsburgh022
1991Chicago011
1992Filadelfia022
1993Montreal033
1994Nowy Jork123
1996Boston000
1997San Jose–––
1998Vancouver022
2000Toronto101
2001Denver101
2002Los Angeles000
2004St. Paul303
2007Dallas044
Razem61622

Sukcesy i osiągnięcia

Reprezentacyjne
Klubowe
Indywidualne
Wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ a b Rick Sadowski: Sakic lets game, NHL do talking. Rocky Mountain News, 2007-01-24. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-30)]. (ang.).
  2. ↑ a b c Podnieks 2002 ↓, s. 144.
  3. ↑ Matt Eichel: Joe Sakic: NHL's All-Time Great Leaders Part I. bleacher report, 2008-05-28. [dostęp 2016-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-02)]. (ang.).
  4. ↑ Mark Zwolinski: Hockey Hall of Fame: 2012 inductee Joe Sakic all class. The Star, 2012-11-09. [dostęp 2016-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-30)]. (ang.).
  5. ↑ Sakic Named To 13th NHL All-Star Game. Colorado Avalanche, 2007-01-09. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)]. (ang.).
  6. ↑ NHL All-Star Game ‑ All-Time Goals Leaders. quanthockey.com. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  7. ↑ Mike Johnston, Ryan Walter: Simply the Best: Players on Performance. Surrey, BC: Heritage House Publishing Company Ltd., 2007, s. 165. ISBN 978-1-894974-24-0.
  8. ↑ Danielle Bernstein: Mile High Legacy. USA Hockey Magazine. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  9. ↑ Chau Vo: The Best Nicknames in Hockey. The Hockey Writers. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  10. ↑ Rick Sadowski: Classy Sakic was no ordinary Joe on the ice. NHL.com. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  11. ↑ Ryan Dixon: Top Shelf: It's all in the wrist – not mouth – for Sakic. The Hockey News, 2009-07-08. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-21)]. (ang.).
  12. ↑ Associated Press: NHL 500-Goal Scorers. NHL.com, 2009-12-04. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-13)]. (ang.).
  13. ↑ NHL Career Assists Leaders. NHL.com. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-30)]. (ang.).
  14. ↑ Avs Retire Sakic's #19. Colorado Avalanche, 2009-10-01. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
  15. ↑ PAP: NHL: Joe Sakic w cieniu lokautu przyjęty do Galerii Sław. WP.pl, 2012-11-13. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)].
  16. ↑ Sakic, Costello named to Canada Sports Hall of Fame. NHL.com, 2013-04-11. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  17. ↑ a b John Sanful: IIHF adds eight to Hall. iihfworlds2017.com, 2017-05-21. [dostęp 2017-05-23]. (ang.).
  18. ↑ 100 Greatest NHL Players. NHL.com. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  19. ↑ Francis 2000 ↓, s. 806.
  20. ↑ a b c No average Joe – Sakic quietly moving among NHL all-time greats. NHL.com, 2007-01-25. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-14)]. (ang.).
  21. ↑ a b Gare Joyce: Denial of Death. ESPN, 2006-12-30. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-03)]. (ang.).
  22. ↑ Player of the Year – Four Broncos Memorial Trophy. WHL. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-17)]. (ang.).
  23. ↑ Colorado Avalanche: Colorado Avalanche Team Bio. Colorado Avalanche, 2006. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  24. ↑ a b c d e National Hockey League 2006 ↓, s. 656.
  25. ↑ a b c d e Joe Sakic Career Facts & Figures. avalanche.nhl.com. [dostęp 2016-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-15)]. (ang.).
  26. ↑ a b c d e National Hockey League Players Association: NHLPA Player Bio. NHLPA. [dostęp 2016-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-11-15)]. (ang.).
  27. ↑ 1988–89 Quebec Nordiques. The Internet Hockey Database. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)]. (ang.).
  28. ↑ Morrison 2007 ↓, s. 232.
  29. ↑ Statistics. NHL.com. [dostęp 2018-10-03]. (ang.).
  30. ↑ Hockey Draft Central: 1984 NHL Entry Draft: Steven Finn. HockeyDraftCentral.com. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
  31. ↑ Richard Sandomir: 1995 N.H.L. Playoffs; Nordiques Off to Denver After $75 Million Deal. The New York Times, 1995-05-26. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  32. ↑ Colorado's NHL team to be Avalanche. United Press International, 1995-08-10. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  33. ↑ National Hockey League 1996 ↓, s. 232.
  34. ↑ a b Three key contracts helped kill the CBA. TSN.ca, 2004. [dostęp 2016-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-05-19)]. (ang.).
  35. ↑ Jason Kay: The Top 100 NHL players of all-time, throwback style. The Hockey News, 2015-04-02. [dostęp 2016-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-11)]. (ang.).
  36. ↑ a b c Ira Poddel. Sakic scores 1,000th career point; Hull snares 599th goal. „The Argus-Press”, s. 10, 1999-12-28. Owosso, Michigan. OCLC 36134862. [dostęp 2016-08-20]. (ang.). 
  37. ↑ Sakic's Hat Tricks Coyotes. CBS News, 2000-03-24. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  38. ↑ Sakic wins Pearson. Sports Illustrated. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-18)]. (ang.).
  39. ↑ Robert Laflamme: Bourque relishes memory of winning Stanley Cup. NHL.com, 2016-06-09. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  40. ↑ Terry Frei: Frei: Joe Sakic was defined by passing the Cup to Ray Bourque. The Denver Post, 2012-11-11. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  41. ↑ Arnie Stapleton: Avalanche's Lacroix Steps Down As GM. The Washington Post, 2006-05-12. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  42. ↑ Top 10 Canucks Seasons of All-time – #5: 2003-04. Nucks Misconduct, 2013-01-05. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  43. ↑ Associated Press: Sakic, Blake to stay; Forsberg, Foote up in air. ESPN.com, 2005-07-26. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  44. ↑ DUCKS SWEEP AVALANCHE!. NHL.com, 2006-05-11. [dostęp 2018-08-29]. (ang.).
  45. ↑ Avs End Season With 4-1 Loss To Ducks. NHL.com, 2006-05-11. [dostęp 2018-08-29]. (ang.).
  46. ↑ Adrian Dater: Sakic stays with Avs. The Denver Post, 2006-06-20. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  47. ↑ Longtime Red Wings captain Yzerman retires. ESPN, 2006-07-04. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  48. ↑ NHL – All-time totals. eliteprospects.com. [dostęp 2018-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-18)]. (ang.).
  49. ↑ a b Sakic scores empty-netter for No. 600 in Avs' win. ESPN.com, 2007-02-16. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  50. ↑ Arnie Stapleton: Sakic Reaches 100 Points As Avs Win. Washington Post, 2007-04-09. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  51. ↑ Predators 4, Avalanche 2. NHL.com, 2007-04-08. [dostęp 2018-08-20]. (ang.).
  52. ↑ NHL Standings – 2006-07. ESPN. [dostęp 2018-08-20]. (ang.).
  53. ↑ Adrian Dater: Sakic one of three Lady Byng finalists. The Denver Post, 2007-05-02. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  54. ↑ 2007 NHL Awards: Finalists and winners. ESPN, 2007-06-15. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  55. ↑ a b Canadian Press: Sakic signs one-year deal with Avalanche. The Sports Network, 2007-04-09. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-29)]. (ang.).
  56. ↑ Sakic back for more with Avs. The Denver Post, 2007-04-09. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  57. ↑ Associated Press: Stastny lifts Avs to 6-2 win over San Jose with goal and 4 assists. Yahoo! Sports!, 2007-10-07. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-07)]. (ang.).
  58. ↑ Aaron Lopez: Sakic Reaches 1600-Point Plateau. NHL.com, 2007-10-27. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  59. ↑ Associated Press: Sakic to Undergo Hernia Surgery Friday. NewsOK.com, 2007-12-29. [dostęp 2018-08-21]. (ang.).
  60. ↑ Smyth's two third-period goals lead Avalanche to 5-2 win over Kings. NHL.com, 2007-12-02. [dostęp 2018-08-21]. (ang.).
  61. ↑ Colorado Avalanche activate Joe Sakic after 2-month, 38-game absence. NHL.com, 2008-02-25. [dostęp 2018-08-21]. (ang.).
  62. ↑ Associated Press: Sakic back after career-high 38-game absence; has assist, shot on goal. ESPN, 2008-02-25. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  63. ↑ Terry Frei: Sakic hits major milestone with assist No. 1,000. The Denver Post, 2008-03-22. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  64. ↑ Avs GM anxious but not pushy. The Denver Post, 2008-06-02. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  65. ↑ Jim Armstrong: Any day now, Super Joe could go. The Denver Post, 2008-06-27. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  66. ↑ Colorado Avalanche: Sakic Signs 1-Year Contract. Colorado Avalanche, 2008. [dostęp 2016-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-12)]. (ang.).
  67. ↑ Adrian Dater: No-go for Joe on road trip. The Denver Post, 2008-11-16. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  68. ↑ Avalanche captain Sakic sidelined at least six weeks with herniated disc. NHL.com, 2008-12-03. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  69. ↑ Phil Coffey: Sakic injures hand in snow blower accident. NHL.com, 2008-12-10. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  70. ↑ Rick Sadowski: Body unwilling, Sakic decides it is time to move on. NHL.com, 2009-07-10. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  71. ↑ Avs retire sweater of longtime captain Joe Sakic. NHL.com, 2009-10-02. [dostęp 2018-08-18]. (ang.).
  72. ↑ Avalanche Announces Alumni Association. Colorado Avalanche, 2009-09-18. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).

Bibliografia

  • Daniel Francis: Encyclopedia of British Columbia. Madeira Park, Kolumbia Brytyjska: Harbour Publishing, 2000. ISBN 1-55017-200-X. (ang.).
  • Andrew Podnieks: Canadian Gold 2002: Making Hockey History. Bolton, Ontario: Fenn Publishing Company Ltd., 2002. ISBN 978-1551682686. (ang.).
  • National Hockey League: National Hockey League Official Guide & Record Book 2007. Toronto: Dan Diamond & Associates, Inc., 2006. ISBN 978-1-894801-02-7. (ang.).Sprawdź autora:1.
  • Scott Morrison: Hockey Night in Canada By the Numbers: From 00 to 99. Toronto: Key Porter Books Ltd., 2007. ISBN 978-1-55263-984-9. (ang.).
  • National Hockey League: 1997 NHL Yearbook. Toronto: Worldsport Properties, 1996. (ang.).Sprawdź autora:1.

Linki zewnętrzne

Skład reprezentacji Kanady w hokeju na lodzie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2006
Bramkarze
Obrońcy
Napastnicy
Trener
  • Kanada Pat Quinn

Kanada

Triple Gold Club
Rozgrywki
Zawodnicy
Trenerzy

Media użyte na tej stronie

Ice hockey pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Ice hockey
Gold medal with cup.svg
Autor: Michał460, Licencja: CC BY-SA 3.0
Złoty medal z pucharem.
Silver medal with cup.svg
Autor: Michał460, Licencja: CC BY-SA 3.0
Srebrny medal z pucharem.
Simple gold cup.svg
Złoty puchar
Flag of Canada (Pantone).svg
Flag of Canada introduced in 1965, using Pantone colors. This design replaced the Canadian Red Ensign design.
AvalancheRetiredJerseys.jpg
Autor: Matt Boulton, Licencja: CC BY-SA 2.0

Three (Patrick Roy, Joe Sakic, Peter Forsberg) of the four retired Colorado Avalanche jersey's hang from the rafters at Pepsi Center.

Denver. Pepsi Center, 8th Oct 2011
Joe Sakic 1997.jpg
Autor: Håkan Dahlström, Licencja: CC BY 2.0
Joe Sakic 1997
Joe sakic.jpg
(c) Hakandahlstrom z angielskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0
Joe Sakic, captain of the Colorado Avalanche. Image taken during a game between the Colorado Avalanche and Edmonton Oilers at the Edmonton Coliseum in Edmonton, Alberta.
SakicWarmup2.JPG
Autor: JamesTeterenko, Licencja: CC BY 3.0
Joe Sakic warming up before a game. Calgary, Alberta