Johann Bernhard von Maltzan

Johann Bernhard von Maltzan (ur. ok. 1526 r., zm. 1569 r. w Lublinie) – wolny pan stanowy Sycowa od 1551 r.[1]

Rodzina i pochodzenie

Pochodził z niemieckiego rodu von Maltzan, osiadłego na Śląsku. Był najstarszym synem Joachima von Maltzan i Bernardyny z domu Wallenstein[2]. Jego żoną była Elżbieta von der Lomnitz, z którą miał czworo dzieci[3].

Panowanie w Sycowie

Po ucieczce jego ojca, Joachima do Brandenburgii, w wyniku zbrojnej egzekucji długów jego wychowaniem zajęła się matka, której dłużyciele pozwoli przebywać z dziećmi na zamku w Sycowie[4].

Wspólne rządy z bratem

Sprawował rządy razem ze swoim młodszym bratem Franciszkiem. Jego najważniejszym celem było przywrócenie sobie i swoim następcą pełnych praw do sycowskiej posiadłości. Odzyskawszy łaskę królewska rozpoczął realizacje tego zadania. W latach 1551-1557 zastaw znajdował się kolejno w rękach Ottona von Zedlitza (do 1555 r.), a następnie Wilhelma von Kurzbacha[4].

Odzyskawszy pełnię praw do majątku zdecydował się z bratem na sprzedaż połowy dóbr wolnego państwa stanowego swojemu kuzynowi – Georgowi von Maltzan za 20 tys. guldenów węgierskich, lecz po roku wróciły one z powrotem do Jana Bernarda i Franciszka[4].

Wkrótce potem dokonał podziału dóbr sycowskich między siebie i młodszego brata. Zatrzymał przy sobie północno-zachodnią część państwa (z Sycowem i Międzyborzem) oddając Franciszkowi część południowo-wschodnią (z Barlinem). W 1560 r. po śmierci Franciszka został jedynowładcą[4].

Samodzielne panowanie

Tak samo jak ojciec nie udało mu się uniknąć wieloletnich sporów z wierzycielami i popadania w długi. Względna stabilizacje przyniosła sprzedaż Międzyborza razem z okolicami swojemu szwagrowi – Rafałowi Leszczyńskiemu w 1565 r.[4]

W 1568 r. po nominacji cesarskiej na stanowisko starosty opolsko-raciborskiego przeniósł się do Opola. Jego karierę polityczną przerwała nagła śmierć, 7 maja 1569 r. w Lublinie, gdzie uczestniczył w poselstwie do króla polskiego Zygmunta II Augusta[5].

Został pochowany w kościele parafialnym w Sycowie, gdzie do dnia dzisiejszego zachowało się jego epitafium[5].

Przypisy

  1. ↑ A. i A. Galasowie, Dzieje Śląska w datach, wyd. Rzeka, Wrocław 2001, s. 353.
  2. ↑ T. Kulak, W. Mrozowicz, Syców i okolice od czasów najdawniejszych po współczesność, wyd. Oficyna wydawnicza Atut, Wrocław-Syców 2000, s. 45.
  3. ↑ Ididem, s. 46.
  4. ↑ a b c d e Ibidem, s. 45.
  5. ↑ a b Ibidem, s. 46.

Bibliografia

  • T. Kulak, W. Mrozowicz, Syców i okolice od czasów najdawniejszych po współczesność, wyd. Oficyna wydawnicza Atut, Wrocław-Syców 2000.
  • J. Franzkowski, Geschichte der freien Standesherrschaft, der Stadt und des landrätlichen Kreises Gross Wartenberg, Gross Wartenberg 1912.
Wolni panowie stanowi Sycowa