Johann Wilhelm Ritter

Johann Wilhelm Ritter
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1776
Samitz

Data i miejsce śmierci

23 stycznia 1810
Monachium

Zawód, zajęcie

fizyk

Narodowość

niemiecka

Johann Wilhelm Ritter (ur. 16 grudnia 1776 w Samitz, zm. 23 stycznia 1810 w Monachium) – niemiecki fizyk, który odkrył istnienie ultrafioletowego zakresu promieniowania elektromagnetycznego i poszerzył w ten sposób wiedzę o promieniowaniu elektromagnetycznym poza zakres światła widzialnego.

Życiorys

Urodził się 16 grudnia 1776 r. w Zamienicach na Śląsku. W latach 1791–1795[1] odbywał staż u farmaceuty w Legnicy. Po otrzymaniu spadku[2] podjął studia medyczne na Uniwersytecie w Jenie[1], a jego mentorem był Alexander von Humboldt, który wspierał jego zainteresowania elektrycznością[2]. Następnie wykładał na macierzystej uczelni[1]. W 1804 r. przeniósł się do Bawarskiej Akademii Nauk w Monachium i pozostał związanym z tym miastem do swojej śmierci[2].

W 1799[2] lub 1800 r., zaledwie kilka miesięcy po Angliku Williamie Nicholsonie, dokonał rozkładu wody na wodór i tlen w procesie elektrolizy, jednak w swoim eksperymencie był w stanie dodatkowo zebrać oba gazy osobno na elektrodach[1] i zmierzyć ich stosunek objętościowy. Później Ritter przeprowadził także elektrolizę soli metalicznych, uzyskując czyste metale[3]. W 1800 r. opracował proces galwanostegii[1]. Rok później zaobserwował prąd w zjawisku termoelektrycznym, a w 1802 r. zbudował suche ogniwo elektryczne, zaś w 1803 r. baterię akumulatorów[1]. Traktując prądem nogi żab, nie tylko potwierdził obserwacje Alessandra Volty, który uszeregował metale w tzw. szereg Volty, ale także wykazał identyczną zależność metali w powinowactwie do tlenu. W eksperymentach z rtęcią zauważył oddziaływanie prądu na ten metal w u-kształtnej kapilarze po przyłożeniu napięcia, co było wstępem do dużo późniejszych badań nad elektrokapilarnością[3].

Prowadząc badania nad prądem, eksperymentował na sobie, przykładając sobie elektrody stosu Volty do oczu, uszu, języka, nosa, rąk i innych narządów, sprawdzając ich wytrzymałość na ból oraz obserwując wpływ prądu na odbierane bodźce. W konsekwencji wszystkich swoich eksperymentów postulował, że zjawiska elektrochemiczne zachodzą w organizmach żywych nieustannie[3].

Zainspirowany odkryciem promieniowania podczerwonego przez Williama Herschela, zaczął poszukiwać nieznanego rodzaju promieniowania po przeciwnej stronie spektrum światła[2]. 22 lutego 1801 r. w Jenie[4] odkrył, że chlorek srebra, który rozkłada się pod wpływem światła, najszybciej ulega rozpadowi pod wpływem niewidzialnego promieniowania pojawiającego się przy rozproszeniu światła poza światłem fioletowym[1].

Korespondował z Johannem Wolfgangiem von Goethem, Hansem Christianem Ørstedem, Achimem von Arnimem czy Friedrichem Wilhelmem Josephem von Schellingiem[3]. Ze względu na trudny styl publikacji jego prace pozostawały nieznane[5].

Od 1804 r. żonaty, miał czworo dzieci[3].

Zmarł 23 stycznia 1810 r. w Monachium[1] w biedzie[3].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Johann Wilhelm Ritter, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2019-12-04] (ang.).
  2. ↑ a b c d e Johann Wilhelm Ritter (1776–1810) | High Altitude Observatory, www2.hao.ucar.edu [dostęp 2019-12-04].
  3. ↑ a b c d e f Hermann Berg, Johann Wilhelm Ritter – The Founder of Scientific Electrochemistry, „Review of Polarography”, Vol.54, No.2, 2008.
  4. ↑ J. Barth, Johann Wilhelm Ritter (1776-1810) and the discovery of ultraviolet irradiation 185 years ago, „Der Hautarzt; Zeitschrift Fur Dermatologie, Venerologie, Und Verwandte Gebiete”, 38 (5), 1987, s. 301–303, ISSN 0017-8470, PMID: 3301744 [dostęp 2019-12-04].
  5. ↑ Ritter Johann Wilhelm, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2019-12-04].

Media użyte na tej stronie