John Belushi

John Belushi
Ilustracja
John Belushi (1976)
Imię i nazwisko

John Adam Belushi

Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1949
Chicago

Data i miejsce śmierci

5 marca 1982
Los Angeles

Zawód

aktor

John Adam Belushi (ur. 24 stycznia 1949 w Chicago, zm. 5 marca 1982 w Los Angeles[1]) – amerykański aktor komediowy pochodzenia albańskiego, zdobywca nagrody Emmy, również piosenkarz. Najbardziej znany z ról w Saturday Night Live, Menażerii oraz Blues Brothers.

Życiorys

John Belushi (1967)

Belushi urodził się w USA jako syn Adama Belushiego, imigranta albańskiego pochodzącego z albańskiej wsi Qytezë, którą opuścił w wieku 15 lat, oraz Agnes. Dorastał w Wheaton w stanie Illinois, nieopodal Chicago. Występował w drużynie futbolu amerykańskiego Uniwersytetu Wisconsin-Whitewater, którego był studentem, oraz college'u DuPage. Podczas studiów poznał swą przyszłą żonę Judy, z którą pozostał do końca życia. Młodszy brat Johna, James Belushi (ur. 1954), również odnosił sukcesy jako komik i aktor.

Pierwszym dużym osiągnięciem Belushiego były występy w grupie komediowej The Second City w 1971 roku. Dzięki swej kreacji, w której sparodiował piosenkarza Joe Cockera, został zauważony przez magazyn satyryczny National Lampoon i wystąpił w przedstawieniu Lemmings w roku 1972 u boku Chevy’ego Chase’a.

W latach 1973–1975 magazyn National Lampoon był producentem programu radiowego The Radio Hour, półgodzinnego programu satyrycznego, retransmitowanego przez ok. 600 stacji radiowych w USA. Po rezygnacji dyrektora tego programu, Michaela O’Donoghue’a w 1974, Belushi przejął jego funkcję, pełniąc ją aż do zaprzestania produkcji. Innymi znanymi komikami uczestniczącymi w tym programie byli Gilda Radner, Bill Murray, Brian Doyle-Murray oraz Chevy Chase. W tym okresie Belushi poślubił Judy Jacklin.

Belushi zyskał sławę w USA pracą w programie Saturday Night Live, do którego dołączył w 1975 roku. Pomiędzy nagraniami dla tego programu wziął udział w filmie Menażeria Johna Landisa. Zakończył współpracę z Saturday Night Live w 1979, by poświęcić się karierze filmowej. Belushi był w swej karierze producentem czterech filmów, z których trzy: 1941, Neighbors, i najbardziej znany – Blues Brothers – współtworzył z kolegą ze studiów, Danem Aykroydem.

W chwili śmierci Belushi był w trakcie tworzenia kilku projektów filmowych, w tym Noble Rot, adaptacji scenariusza twórcy The Mary Tyler Moore Show, scenarzysty i producenta Jaya Sandricha. Belushi pracował ze swym kolegą z zespołu Saturday Night Live, Donem Novello, nad adaptacją scenariusza. Dodatkowo rozważał przyjęcie głównej roli w filmie The Joy Of Sex. Projekty te zostały porzucone po śmierci Belushiego.

Postaci Dr. Petera Venkmana w Ghostbusters oraz Emmetta Fitz-Hume’a w Szpiedzy tacy jak my były pisane z myślą właśnie o Belushim[2].

Śmierć

Belushiego znaleziono martwego 5 marca 1982 w pokoju hotelowym w Chateau Marmont na Sunset Boulevard w Los Angeles. Przyczyną śmierci był tzw. speedball – mieszanka kokainy i heroiny[3]. Skłonności Belushiego do takich substancji były znane już wcześniej. W wieczór poprzedzający jego śmierć towarzyszyli mu Robin Williams i Robert De Niro, którzy opuścili go, zostawiając w towarzystwie kilku osób, m.in. Cathy Smith[4]. Śmierć Belushiego była przedmiotem dochodzenia z udziałem patologa dr. Michaela Badena. Oficjalnie zakwalifikowano ją jako wynik przedawkowania narkotyków[5].

Śledztwo wznowiono dwa miesiące później, gdy Cathy Smith, znajoma Belushiego, wyznała w wywiadzie dla tygodnika „National Enquirer”, że to ona towarzyszyła aktorowi w wieczór jego śmierci i podała mu śmiertelną dawkę narkotyków. Została aresztowana pod zarzutem popełnienia morderstwa pierwszego stopnia, następnie zmieniono kwalifikację prawną na nieumyślne spowodowanie śmierci i skazano ją na 15 miesięcy więzienia[6][7].

Życie Belushiego opisał Bob Woodward w biografii z 1985: Wired: The Short Life and Fast Times of John Belushi. Wielu przyjaciół i współpracowników Johna Belushiego, w tym jego żona Judy, Dan Aykroyd oraz James Belushi, zgodziło się udzielić wywiadów Woodwardowi na potrzeby tej biografii[8].

John Belushi został pochowany na cmentarzu Abel's Hill Martha's Vineyard w Chilmark w stanie Massachusetts. Na nagrobku umieszczono inskrypcję: „I May Be Gone, But Rock And Roll Lives On” („Może i odszedłem, lecz rock and roll żyje nadal”)[9].

O śmierci Belushiego traktują utwory zespołu Grateful Dead („West L.A. Fadeaway”). Lady Pank („John Belushi”), Anthrax („Efilnikufesin (N.F.L)”).

Wdowa po Johnie Belushim, Judy, wyszła ponownie za mąż i przybrała nazwisko Judy Belushi-Pisano. Jej biografia pierwszego męża stworzona we współpracy z Tannerem Colbym, Belushi: A Biography (2005), jest kolekcją wywiadów z Johnem oraz jego zdjęć[10].

Filmografia

  • Tarzoon: Shame of the Jungle (1975) (głos) (1979 w wersji z dubbingiem na rynek amerykański)
  • Menażeria (1978)
  • The Rutles: All You Need Is Cash (1978)
  • Goin' South (1978)
  • Old Boyfriends (1979)
  • 1941 (1979)
  • Blues Brothers (1980)
  • Continental Divide (1981)
  • Neighbors (1981)

Przypisy

  1. Robert D. McFadden: JOHN BELUSHI, MANIC COMIC OF TV AND FILMS, DIES. www.nytimes.com. [dostęp 2017-02-18]. (ang.).
  2. Emily Mack, John Belushi Was Originally Set to Star in 'The Three Amigos', Rare, 13 września 2022 [dostęp 2022-11-27] (ang.).
  3. Smith gave Belushi 'speedball,' court told, „The Globe and Mail”, 10 września 1985, s. P11.
  4. Bob Woodward, John Belushi: The Final Trip; Last of Six Parts, „Boston Globe”, 1 czerwca 1984, s. 1.
  5. Belushi overdosed on heroin: pathologist, „The Citizen”, 19 września 1985, s. B17.
  6. Paweł Kołakowski, Zabiła lidera "Blues Brothers" mieszanką narkotyków. Sama zmarła w zapomnieniu, Onet Plejada, 4 marca 2022 [dostęp 2022-11-27] (pol.).
  7. Neil Genzlinger, Cathy Smith, Who Injected John Belushi With Fatal Drugs, Dies at 73, „The New York Times”, 4 września 2020, ISSN 0362-4331 [dostęp 2022-11-27] (ang.).
  8. Anatole Broyard, Close-Up of John Belushi: Wired: The Short Life and Fast Times of John Belushi, „The New York Times”, 2 czerwca 1984, s. 14.
  9. Bruce Ward, Tombstone blues: Final resting places of rock legends, from Paris to the Pacific Ocean, „Ottawa Citizen”, 7 stycznia 2006, J5.
  10. Stuart Miller, ‘Belushi’ Finds the Sensitive Man Inside the Wild Persona, „The New York Times”, 19 listopada 2020 [dostęp 2022-11-27].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie