John Phillips
 John Phillips (2001) | |
| Data i miejsce urodzenia | 15 kwietnia 1951 |
|---|---|
| Narodowość | |
| Funkcja | specjalista misji, inżynier pokładowy |
| Łączny czas misji kosmicznych | 203 dni 17 godzin 23 minuty i 4 sekundy |
| Misje | |
| Stopień wojskowy | |
| Wyuczony zawód | fizyk, pilot wojskowy |
John Lynch Phillips (ur. 15 kwietnia 1951 w Fort Belvoir, stan Wirginia USA) – fizyk, były pilot lotnictwa morskiego, amerykański astronauta.
Wykształcenie, służba wojskowa i praca naukowa
- 1966 – w Scottsdale (stan Arizona) ukończył Scottsdale High School.
- 1972 – na U.S. Naval Academy uzyskał licencjat z matematyki i języka rosyjskiego. Następnie rozpoczął czynną służbę wojskową w Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych. Skierowany został na podstawowe przeszkolenie lotnicze, które zakończył dwa lata później, zdobywając w listopadzie 1974 kwalifikacje pilota lotnictwa morskiego.
- 1974-1982 – na University of West Florida uzyskał tytuł magistra systemów lotniczych. Później był pilotem w bazie lotniczej marynarki Lemoore w Kalifornii. Latał na A-7 Corsair, następnie pełnił służbę w 155 eskadrze szturmowej (Attack Squadron 155) i uczestniczył w rejsach bojowych lotniskowców USS Oriskany i USS Franklin D. Roosevelt. W Albany (Nowy Jork) służył w punkcie rekrutacyjnym marynarki wojennej, a w bazie North Island (Kalifornia) był pilotem CT-39 Sabreliner.
- 1982-1987 – został przeniesiony do rezerwy marynarki wojennej i rozpoczął studia doktoranckie na University of California w Los Angeles. W 1984 otrzymał tytuł magistra geodezji, a w 1987 doktora w tej dziedzinie. W swojej pracy zajmował się m.in. opracowywaniem danych z sond kosmicznych NASA Pioneer Venus.
- 1987-1993 – po obronie pracy doktorskiej otrzymał stypendium im. Oppenheimera w Los Alamos National Laboratory w Nowym Meksyku. W 1989 został tam pracownikiem naukowym. Zajmował się m.in. badaniami Słońca.
- 1993-1996 – był wiodącym naukowcem podczas eksperymentów badających wiatr słoneczny przez sondę kosmiczną Ulisses, której trajektoria lotu przebiegała nad biegunami Słońca.
- 2002 – w stopniu komandora odszedł z rezerwy marynarki wojennej.
Łącznie, pilotując samoloty różnych typów, spędził w powietrzu ponad 4500 godzin. 250 razy lądował na lotniskowcach. Jest autorem 156 prac naukowych dotyczących badań plazmy w otoczeniu Słońca, Ziemi, innych planet oraz komet.
Kariera astronauty i praca w NASA
- 1994 – uczestniczył w naborze do 15. grupy amerykańskich astronautów. Choć był wśród ponad 120 finalistów, to ostatecznie NASA odrzuciła jego kandydaturę.
- 1996 – 1 maja pomyślnie przeszedł kwalifikacje i został przyjęty do 16. grupy astronautów NASA. W sierpniu rozpoczął szkolenie podstawowe w Johnson Space Center.
- 1998 – zakończył dwuletni kurs i uzyskał kwalifikacje specjalisty misji, a następnie został skierowany do pracy w Biurze Astronautów NASA. M.in. pełnił funkcję operatora łączności (CapCom) dla załóg przebywających na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.
- 2001 – na przełomie kwietnia i maja wziął udział w blisko 12-dniowym locie na pokładzie wahadłowca Endeavour.
- 2002-2005 – od marca 2002 był członkiem rezerwowej 7. stałej załogi Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, trenował razem z Siergiejem Krikalowem oraz Siergiejem Wołkowem. W sierpniu 2002 wyznaczono go również razem z Saliżanem Szaripowem oraz Leroyem Chiao do podstawowej załogi Ekspedycji 10 (misja była zaplanowana na wiosnę 2004). Plany te uległy jednak zmianie po katastrofie promu Columbia 1 lutego 2003. Wszystkie załogi zostały przeformowane z uwagi na to, że do czasu wznowienia lotów wahadłowców stałe załogi miały składać się z jednego astronauty z USA i jednego z Rosji. W grudniu 2003 oficjalnie został członkiem podstawowej załogi Ekspedycji 11. Po kilku zmianach w składzie załogi ostatecznie do lotu przygotowywał się razem z Siergiejem Krikalowem oraz włoskim astronautą Roberto Vittori. W kwietniu 2005 wystartował w kosmos na pokładzie Sojuza TMA-6. Jego misja trwała 6 miesięcy.
- 2007 – w październiku został zatwierdzony przez NASA do udziału w kolejnym locie kosmicznym – misji STS-119[1].
- 2009 – w dniach 15–28 marca uczestniczył w 13-dniowej misji STS-119 wahadłowca Discovery.
- 2011 – w sierpniu opuścił NASA.
Loty kosmiczne
STS-100; (Endeavour F-16);
John Phillips w swoją pierwsza misję kosmiczną wyruszył 19 kwietnia 2001, będąc specjalistą misji na pokładzie wahadłowca Endeavour. Załogą STS-100 dowodził Kent Rominger, a pilotem wahadłowca był Jeffrey Ashby. Funkcję specjalisty misji pełnili: Chris Hadfield (Kanada), Jurij Łonczakow, Scott Parazynski oraz Umberto Guidoni (Włochy). Po dwóch dniach, 21 kwietnia, prom przycumował do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. W ładowni wahadłowca znajdował się kontener Raffaello, w którym przywieziono na stację ponad trzy tony ładunku. Na orbitę dostarczono również manipulator Canadarm-2 (Space Station Remote Manipulator System), który astronauci zamontowali podczas dwóch spacerów kosmicznych. Pobyt załogi STS-100 na stacji został przedłużony o 48 godzin. Było to spowodowane awarią komputerów. 29 kwietnia 2001 Endeavour odłączył się od stacji i rozpoczął powrót na Ziemię. Lądowanie nastąpiło w kalifornijskiej bazie lotniczej Edwards 1 maja.
- Sojuz TMA-6,
Ekspedycja 11;
Start Sojuza TMA-6 nastąpił 15 kwietnia 2005. Załogę tworzyło trzech astronautów. Dowódcą był Siergiej Krikalow. Phillips pełnił funkcję drugiego inżyniera pokładowego. Trzecim członkiem załogi był włoski astronauta Roberto Vittori, który był również inżynierem pokładowym statku Sojuz. 17 kwietnia Sojuz połączył się z Międzynarodową Stacją Kosmiczną. Krikalow i Phillips (jedenasta stała załoga stacji) przejęli ISS od swoich poprzedników Saliżana Szaripowa i Leroya Chiao, którzy wraz z Roberto Vittori 24 kwietnia w kapsule Sojuza TMA-5 powrócili na Ziemię. Jednym z zadań podczas półrocznej misji astronautów był 5-godzinny pobyt poza stacją (18 sierpnia) i demontaż próbki eksperymentów biotechnologicznych, które zainstalowała poprzednia załoga. W dniach od 28 lipca do 6 sierpnia realizowali wspólne zadania razem z załogą wahadłowca Discovery (misja STS-114). Poza tym przyjęli dwa statki towarowe typu Progress (19 czerwca i 10 września) i kilkakrotnie podnieśli wysokość orbity stacji. Na początku października do ISS przycumował statek Sojuz TMA-7 z kolejną stałą załogą oraz kosmicznym turystą Gregorym Olsenem. 11 października Olsen powrócił na Ziemię na pokładzie Sojuza TMA-6 razem z Krikalowem i Phillipsem. Kapsuła osiadła na terenie Kazachstanu około 70 km na północny wschód od Arkałyku.
Odznaczenia i nagrody
- NASA Space Flight Medal (medal NASA przyznawany za udział w locie kosmicznym)
- NASA Distinguished Service Medal (medal NASA przyznawany za wybitne zasługi)
- Dyplom FAI im. W.M. Komarowa (2005)
- Los Alamos National Laboratory Distinguished Performance Award
- Medal „Za zasługi w podboju kosmosu” (2011, Rosja)[2]
Wykaz lotów
| Loty kosmiczne, w których uczestniczył John L. Phillips | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Lp. | Data startu | Statek kosmiczny | Data lądowania | Statek kosmiczny | Funkcja | Czas trwania |
| 1 | Endeavour F-16 | Endeavour F-16 | ||||
| 2 | inżynier lotu Ekspedycji 11 | |||||
| 3 | Discovery F-36 | Discovery F-36 | ||||
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Komunikat NASA o nominacjach do misji STS-119 [dostęp 4-11-2008]
- ↑ Указ Президента Российской Федерации № 437 «О награждении медалью „За заслуги в освоении космоса“ иностранных граждан» (ros.). kremlin.ru, 12 kwietnia 2011. [dostęp 2011-07-09].
- ↑ a b c d John Lynch Phillips. W: Loty Kosmiczne [on-line]. [dostęp 2017-04-19].
Bibliografia
- Biografia na stronie NASA (ang.).
Linki zewnętrzne
- Biogram na stronie Spacefacts (ang.).
Media użyte na tej stronie
Astronaut John L. Phillips, Expedition 11 NASA ISS science officer and flight engineer, working on the Elektron oxygen-generation system in the Zvezda Service Module that has worked intermittently aboard the International Space Station (5 May 2005)
Attired in a Russian Orlan spacesuit, astronaut John Phillips participates in a session of extravehicular activity. Cosmonaut Sergei Krikalev is seen in Phillip’s helmet visor.
Logo of Nasa's STS-100 mission.
- The STS-100/6A emblem reflects the complex interaction of robotics and extravehicular activity (EVA) on this mission. During the mission spacewalks will be conducted to deploy the International Space Station Remote Manipulator System (SSRMS). The EVA helmet frames the patch, with the Canadian-built SSRMS shown below the visor. Reflected in the visor is the Space Shuttle Endeavour, with the International Space Station rising above the horizon at orbital sunrise. Endeavour's payload bay houses a Spacelab pallet, itself holding the SSRMS and the Space Station Ultra High Frequency Antenna, and the Italian-built Multi-Purpose Logistics Module "Raffaello." American, Russian, Canadian, and Italian astronauts compose the crew, and their flags are stylized in the lower portion of the emblem. Ten stars adorn the sky, representing the children of the STS-100 crew and the future of space exploration.
Astronaut John L. Phillips
ISS Expedition 11 insignia.
The emblem of the eleventh expedition to the International Space Station (ISS) emphasizes the roles of the United States and the Russian Federation in the multinational ISS partnership. The two rocket plumes, in the style of the flags of these two nations, represent the Russian Soyuz vehicles and the American Space Shuttles. The ISS image shows the configuration of the orbiting Station at the start of the expedition, with docked Soyuz and Progress vehicles and the huge American solar panels. The names of the two crew members are shown on the margin of the patch. ISS Commander Sergei Krikalev and John Phillips, NASA ISS science officer and flight engineer, are expected to launch on a Soyuz vehicle and to be in orbit during the return to flight of the Space Shuttle. The crew explains, “The beauty of our home planet and the vivid contrasts of the space environment are shown by the blue and green Earth with the Space Station orbiting overhead, and by the bright stars, dark sky, and dazzling sun.”