John Thach

John S. Thach
Ilustracja
admirał admirał
Data i miejsce urodzenia19 kwietnia 1905
Pine Bluff
Data i miejsce śmierci15 kwietnia 1981
Coronado
Przebieg służby
Lata służby1927–1967
Siły zbrojneUnited States Navy United States Navy
Główne wojny i bitwyII wojna światowa
wojna koreańska
Odznaczenia
Naval Aviator Badge
Award-star-gold-3d.png
Krzyż Marynarki Wojennej - dwukrotnie (Stany Zjednoczone)
Award-star-gold-3d.png
Award-star-gold-3d.png
Valor device.svg
Legionista Legii Zasługi z odznaką waleczności - dwukrotnie (USA)
Valor device.svg
Brązowa Gwiazda z odznaką waleczności (Stany Zjednoczone)
Valor device.svg
US Navy Presidential Unit Citation American Defense Service Medal (dwukrotnie) Medal Kampanii Amerykańskiej (USA) Medal Medal Kampanii Azji-Pacyfiku (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Medal Armii Okupacyjnej (USA) National Defense Service Medal (USA) Philippine Liberation Medal (Filipiny) Medal ONZ za służbę w KOREI

John Smith „Jimmy” Thach (ur. 19 kwietnia 1905 w Pine Bluff, zm. 15 kwietnia 1981 w Coronado) – amerykański wojskowy, admirał United States Navy, pilot marynarki z okresu II wojny światowej, twórca taktyki walki powietrznej zwanej od jego nazwiska „Thach Weave” oraz taktyki obrony floty przed atakami kamikaze, tzw. big blue blanket.

Życiorys

John Smith „Jimmy” Thach był synem Jamesa H. oraz Jo Bacage. Podobnie jak jego starszy brat, James Jr, ukończył Akademię Marynarki Wojennej w 1927. Odbył służbę na pokładach pancerników „Mississippi” i „California”, w latach 1929–1930 ukończył kurs pilotażu. Uznany za zdolnego pilota, otrzymał przydział do elitarnego dywizjonu VF-1B, znanego popularnie jako High Hats. W 1931 wraz z innymi pilotami brał udział w nagrywaniu scen lotniczych do filmu Hell Divers z Clarkiem Gable. Później służył jako pilot samolotów eksperymentalnych.

W chwili ataku na Pearl Harbor był dowódcą dywizjonu myśliwskiego VF-3, stacjonującego na pokładzie lotniskowca „Lexington”, a po jego zatopieniu w bitwie na Morzu Koralowym na „Yorktown”. Dla zniwelowania przewagi taktycznej japońskich myśliwców Zero, opracował nową taktykę walki powietrznej, zastosowaną z sukcesami podczas bitwy pod Midway. Została nazwana od jego nazwiska: Thach Weave. W późniejszym okresie wojny został przeniesiony na stanowisko instruktora taktyki w Jacksonville. Powrócił na Pacyfik jako oficer operacyjny sztabu admirała Johna S. McCaina, dowódcy zespołu lotniskowców uderzeniowych TF 38. Opracował taktykę wczesnego wykrywania i zapobiegania atakom kamikaze (big blue blanket). Był obecny przy podpisywaniu aktu kapitulacji Japonii.

Podczas wojny koreańskiej dowodził lotniskowcem eskortowym „Sicily”, w latach 1953–1954 lotniskowcem „Franklin D. Roosevelt”. W 1955 awansował do stopnia kontradmirała (Rear Admiral). W latach 1963–1965 służył, w stopniu wiceadmirała (Vice Admiral) jako zastępca Szefa Operacji Morskich do spraw lotnictwa. 25 marca 1965 awansował do stopnia admirała (Admiral) i został mianowany dowódcą sił morskich Stanów Zjednoczonych w Europie. Pozostawał na tym stanowisku do przejścia w stan spoczynku 1 maja 1967.

Na emeryturze zamieszkał w San Diego. Zmarł w Coronado 15 kwietnia 1981. Na jego cześć została nazwana fregata rakietowa „Thach”, typu Oliver Hazard Perry.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Bronze Star BAR.svg
Ribbon bar: Bronze Star
John Thach.jpg
Lieutenant Commander John S. Thach, USN wearing flight helmet, goggles, and inflatable life vest, 1942-43.
US Navy O10 infobox.svg
Naramiennik stopnia Admiral (United States Navy).
Valor device.svg
Bronze (or brass matte) valor device awarded by the United States Department of Defense to be worn as an add-on device on various awards and decorations for valor in combat. Bronzes denotes first awarding.
Award-star-gold-3d.png
Autor: Lestatdelc, Licencja: CC BY-SA 3.0
Illustration of a gold Award star ribbon device for military decorations
Seal of the United States Department of the Navy.svg
*Description: On a circular background of fair sky and moderate sea with land in sinister base, a tri-mast square rigged ship under way before a fair breeze with after top-sail furled, commission pennant atop the foremast, National Ensign atop the main, and the commodore's flag atop the mizzen. In front of the ship a luce-type anchor inclined slightly bendwise with the crown resting on the land and, in front of the shank and in back of the dexter fluke, an American bald eagle rising to sinister regarding to dexter, one foot on the ground, the other resting on the anchor near the shank; all in proper colors. The whole within a blue annulet bearing the inscription "Department of the Navy" at the top and "United States of America" at the bottom, separated on each side by a mullet and within a rim in the form of a rope; inscription, rope, mullet, and edges of annulet all gold. *Background: The policy for use of the Navy seal and emblem is contained in SECNAV Instr 5030.4 and SECNAV Instr 5030.6. The seal design was approved by the President of the United States by Executive Order 10736 dated October 23, 1957. Request for use of the Navy emblem should be submitted in writing to Defense Printing Service, ATTN: DPSMO, 8725 John Kingman Rd Suite 3239, Fort Belvoir, VA 22060-6220. The telephone number is (703) 767-4218. 1879 version here: http://etc.usf.edu/clipart/54900/54985/54985_seal_navy.htm