Johnny Spillane

Johnny Spillane

Data i miejsce urodzenia	24 listopada 1980 Steamboat Springs
Klub	Steamboat Springs WSC
Wzrost	183 cm
Debiut w PŚ	2.12 2000, Kuopio (49. miejsce – sprint)
Pierwsze punkty w PŚ	3.12 2000, Kuopio (22. miejsce – Gundersen)
Pierwsze podium w PŚ	6.12 2002, Trondheim (2. miejsce – sprint)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie srebro Vancouver 2010 Gundersen HS140 srebro Vancouver 2010 Gundersen HS106 srebro Vancouver 2010 Sztafeta Mistrzostwa świata złoto Val di Fiemme 2003 Sprint Mistrzostwa świata juniorów złoto Saalfelden 1999 Sztafeta srebro Štrbské Pleso 2000 Sztafeta Letnie Grand Prix 3. miejsce 2004 Zakończenie kariery: 2013 rok

John "Johnny" Spillane (ur. 24 listopada 1980 r. w Steamboat Springs) – amerykański narciarz, specjalista kombinacji norweskiej, trzykrotny wicemistrz olimpijski, złoty medalista mistrzostw świata oraz dwukrotny medalista mistrzostw świata juniorów.

Kariera

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Johnny Spillane pojawił się w sezonie 1995/1996 Pucharu Świata B. W swoich startach wywalczył dwa punkty i w klasyfikacji generalnej zajął 83. miejsce. Kolejne występy zaliczył w lutym 1999 roku, kiedy wystartował na mistrzostwach juniorów w Saalfelden, zdobywając wraz z kolegami złoty medal w sztafecie. Kilkanaście dni później wziął udział w mistrzostwach świata w Ramsau, gdzie zajął między innymi 32. miejsce w konkursie rozgrywanym metodą Gundersena, a drużynowo był dziesiąty. Podczas mistrzostw juniorów w Štrbskim Plesie w 2000 roku wraz z kolegami z reprezentacji wywalczył tym razem srebrny medal w sztafecie.

W Pucharze Świata zadebiutował 2 grudnia 2000 roku w fińskim Kuopio, gdzie zajął 49. miejsce w sprincie. W sezonie 2000/2001 wystartował jeszcze dwanaście razy, w większości przypadków zdobywając punkty. Najlepszy wynik osiągnął 9 marca 2001 roku w Oslo, gdzie był dwunasty w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej zajął 30. miejsce. Na mistrzostwach świata w Lahti był ósmy w drużynie, czternasty w sprincie, a w Gundersenie zajął 32. miejsce. Podobnie prezentował się w kolejnym sezonie. W lutym 2002 roku, podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City indywidualnie zajął 32. pozycję zarówno w sprincie jak i Gundersenie. W konkursie drużynowym Amerykanie ze Spillane'em w składzie otarli się o podium, jednak ostatecznie zakończyli zawody na czwartej pozycji, przegrywając walkę o brązowy medal z Austriakami.

Przełom w karierze Amerykanina nastąpił w sezonie 2002/2003. Rywalizację zaczął od zajęcia 10. miejsca 29 listopada 2002 roku w Ruce. Już w drugim konkursie cyklu, 6 grudnia 2002 roku w Trondheim po raz pierwszy stanął na podium zawodów Pucharu Świata, zajmując drugie miejsce w sprincie. W dwóch następnych dniach Spillane jeszcze dwukrotnie stanął na podium, najpierw był trzeci w Gundersenie, a następnie trzeci w sprincie. W kolejnych startach pucharowych sześciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, ale na podium już nie stanął. W klasyfikacji generalnej zajął siódme miejsce. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 2003 roku osiągnął jeden z największych sukcesów w swojej karierze. Po konkursie skoków do sprintu zajmował czwarte miejsce i do biegu przystąpił ze stratą 28 sekund do lidera. W biegu okazał się jednak najlepszy i sięgnął po złoty medal, wyprzedzając na mecie Niemca Ronny'ego Ackermanna i Austriaka Felixa Gottwalda o 1.3 sekundy. W konkursie drużynowym był piąty, a w Gundersenie zajął 27. miejsce. Sezon 2003/2004 był już słabszy, Spillane ani raz nie stanął na podium i w klasyfikacji generalnej zajął 20. pozycję.

W lecie 2004 roku brał udział w siódmej edycji Letniego Grand Prix w kombinacji norweskiej, w której zajął trzecie miejsce, za swym rodakiem Toddem Lodwickiem i Austriakiem Christophem Bielerem. Amerykanin w czterech konkursach indywidualnych raz zwyciężył (15 sierpnia w Oberstdorfie) i raz był trzeci (21 sierpnia w Bischofshofen). Przyzwoicie prezentował się także w sezonie 2004/2005. Sześciokrotnie meldował się w pierwszej dziesiątce, a 5 grudnia w Trondheim stanął na podium, zajmując trzecie miejsce w sprincie. Na mistrzostwach świata w Oberstdorfie w 2005 roku wraz z kolegami z reprezentacji zajął piąte miejsce, a indywidualnie był zgłoszony do sprintu, w którym nie wystartował.

W sezonach 2005/2006, 2006/2007, 2007/2008 i 2008/2009 nie odniósł większych sukcesów. W rywalizacji pucharowej łącznie tylko raz stanął na podium, 30 listopada 2007 roku w Ruce zajął drugie miejsce w Gundersenie. W 2006 roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Turynie, gdzie był między innymi dziesiąty w sprincie i siódmy w drużynie. Startował także na mistrzostwach świata w Sapporo w 2007 roku oraz dwa lata później na mistrzostwach w Libercu, jednak również nie zdobył medalu. Indywidualnie plasował się poza czołową dziesiątką. W konkursach drużynowych był dziewiąty w Sapporo, a w Libercu Amerykanie nie ukończyli rywalizacji po tym, jak Bill Demong został zdyskwalifikowany z powodu zgubienia swojego numeru startowego^[1].

Do formy wrócił w sezonie 2009/2010, który zakończył na dziewiątej pozycji. Ośmiokrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce zawodów, ale tylko raz stanął na podium – 3 stycznia 2010 roku w Oberhofie zwyciężył w Gundersenie. Był także czterokrotnie czwarty. igrzyska olimpijskie w Vancouver w 2010 roku były najbardziej udaną imprezą w jego karierze. Po konkursie skoków w Gundersenie na normalnej skoczni zajmował czwarte miejsce. Na trasie biegu odrobił 46 sekund straty do prowadzącego po skokach Janne Ryynänena z Finlandii. Walka o medale rozegrała się na końcowych metrach między Amerykaninem, Francuzem Jasonem Lamy-Chappuis, Alessandro Pittinem z Włoch oraz Toddem Lodwickiem. Zwyciężył Francuz, który o 0,4 sekundy Wyprzedził Spillane'a i o 0,8 sekundy Pittina. Na dużej skoczni Spillane był drugi po skokach i tracił do prowadzącego Bernharda Grubera z Austrii 34 sekundy. Do mety Amerykanin dotarł przed Austriakiem, lecz na trasie biegowej jeszcze szybszy był Bill Demong. W związku z tym Spillane odebrał swój drugi srebrny medal tych igrzysk. Ponadto wspólnie z Demongiem, Brettem Camerotą i Toddem Lodwickiem wywalczył w zawodach drużynowych swój trzeci srebrny medal. Już po skokach Amerykanie zajmowali drugie miejsce i na trasę biegu wyruszyli ze stratą dwóch sekund do prowadzących Finów. W biegu wyprzedzili reprezentantów Finlandii, jednak dali się wyprzedzić Austriakom, którzy sięgnęli po złoty medal. Na mecie Amerykanie stracili do zwycięzców nieco ponad pięć sekund i o około czternaście wyprzedzili Niemców, którzy uplasowali się na trzeciej pozycji.

W sezonie 2010/2011 prezentował się słabo. Wystartował tylko w czterech konkursach, z czego tylko w dwóch zdobył punkty. Najlepszy wynik uzyskał 23 stycznia 2011 roku w Chaux-Neuve, gdzie był siedemnasty w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej dało mu to 48. lokatę. Na przełomie lutego i marca wziął udział w mistrzostwach świata w Oslo. Indywidualnie plasował się na przełomie drugiej i trzeciej dziesiątki, a w konkursach drużynowych Amerykanie z nim w składzie zajęli czwarte miejsce na normalnej skoczni oraz szóste na dużym obiekcie.

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Strata	Zwycięzca
32.	9 lutego	2002	Salt Lake City	Gundersen K-90/15 km	39:11,7	+5:53,8	Samppa Lajunen
4.	14 lutego	2002	Salt Lake City	Sztafeta K-90/4x5 km[2]	48:42,2	+1:11,9	Finlandia
32.	21 lutego	2002	Salt Lake City	Sprint K-120/7,5 km	16:40,1	+1:56,3	Samppa Lajunen
30.	11 lutego	2006	Pragelato	Gundersen HS106/15 km	39:44,6	+4:43,0	Georg Hettich
7.	15 lutego	2006	Pragelato	Sztafeta HS134/4x5 km[3]	49:52,6	+1:59,9	Austria
10.	21 lutego	2006	Pragelato	Sprint HS134/7,5 km	18:29,0	+46,2	Felix Gottwald
2.	14 lutego	2010	Vancouver	Gundersen HS106/10 km	25:47,1	+0,4	Jason Lamy Chappuis
2.	23 lutego	2010	Vancouver	Sztafeta HS140/4x5 km[4]	49:31,6	+5,2	Austria
2.	25 lutego	2010	Vancouver	Gundersen HS140/10 km	25:32,9	+4,0	Bill Demong

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Strata	Zwycięzca
32.	20 lutego	1999	Ramsau	Gundersen K-90/15 km	37:04,8	?	Bjarte Engen Vik
10.	25 lutego	1999	Ramsau	Sztafeta K-90/4x5 km[5]	49:34,2	?	Finlandia
37.	27 lutego	1999	Ramsau	Sprint K-90/7,5 km	17:48,4	?	Bjarte Engen Vik
32.	15 lutego	2001	Lahti	Gundersen K-90/15 km	39:26,7	?	Bjarte Engen Vik
8.	20 lutego	2001	Lahti	Sztafeta K-90/4x5 km[2]	48:54,1	+3:11,4	Norwegia
14.	24 lutego	2001	Lahti	Sprint K-116/7,5 km	19:40,3	?	Marko Baacke
24.	21 lutego	2003	Val di Fiemme	Gundersen K-95/15 km	37:54,2	+5:17,2	Ronny Ackermann
5.	24 lutego	2003	Val di Fiemme	Sztafeta K-95/4x5 km[6]	47:23,9	+3:15,2	Austria
1.	28 lutego	2003	Val di Fiemme	Sprint K-120/7,5 km	18:47,8	-	-
5.	23 lutego	2005	Oberstdorf	Sztafeta HS137/4x5 km[3]	49:45,5	+1:29,9	Norwegia
DNS	27 lutego	2005	Oberstdorf	Sprint HS137/7,5 km	20:15,6	-	Ronny Ackermann
DNF	23 lutego	2007	Sapporo	Sprint HS134/7,5 km	17:40,2	-	Hannu Manninen
4.	25 lutego	2007	Sapporo	Sztafeta HS134/4x5 km[7]	49:14,9	+5:19,7	Finlandia
20.	3 marca	2007	Sapporo	Gundersen HS100/15 km	38:35,6	+3:42,3	Ronny Ackermann
24.	20 lutego	2009	Liberec	Start masowy HS100/10 km	276,0 pkt	-52,0 pkt	Todd Lodwick
16.	22 lutego	2009	Liberec	Gundersen HS100/10 km	24:22,3	+2:10,9	Todd Lodwick
19.	28 lutego	2009	Liberec	Gundersen HS134/10 km	23:36,6	+1:57,2	Bill Demong
19.	26 lutego	2011	Oslo	Gundersen HS106/10 km	25:19,2	+1:32,3	Eric Frenzel
4.	28 lutego	2011	Oslo	Sztafeta HS106/4x5 km[8]	48:07,8	+54,8	Austria
22.	2 marca	2011	Oslo	Gundersen HS134/10 km	25:31,6	+2:02,5	Jason Lamy Chappuis
6.	4 marca	2011	Oslo	Sztafeta HS134/4x5 km[8]	47:12,3	+1:44,0	Austria

Mistrzostwa świata juniorów

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Strata	Zwycięzca
1.	4 lutego	1997	Saalfelden am Steinernen Meer	Sztafeta K-89/3x5 km[9]	?	-	-
2.	27 stycznia	2000	Štrbské Pleso	Sztafeta K-90/4x5 km[10]	?	?	Finlandia

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 2000/2001: 30.
• sezon 2001/2002: 40.
• sezon 2002/2003: 7.
• sezon 2003/2004: 20.
• sezon 2004/2005: 14.
• sezon 2005/2006: 52.
• sezon 2006/2007: 46.
• sezon 2007/2008: 19.
• sezon 2008/2009: 22.
• sezon 2009/2010: 9.
• sezon 2010/2011: 48.
• sezon 2011/2012: 28.
• sezon 2012/2013: 60.

Miejsca na podium chronologicznie

Nr	Data	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	6 grudnia 2002	Trondheim	Sprint K120/7,5 km	18:17.7 min	2.	+3.3 s	Björn Kircheisen
2.	7 grudnia 2002	Trondheim	Gundersen K120/15 km	35:33.0 min	3.	+1.4 s	Björn Kircheisen
3.	8 grudnia 2002	Trondheim	Sprint K120/7,5 km	18:45.5 min	3.	+18.1 s	Björn Kircheisen
4.	5 grudnia 2004	Trondheim	Sprint HS131/7,5 km	17:39.6 min	3.	+1.4 s	Ronny Ackermann
5.	30 listopada 2007	Ruka	Gundersen HS142/15 km	40:54.8 min	2.	+13.4 s	Ronny Ackermann
6.	3 stycznia 2010	Oberhof	Sprint HS131/7,5 km	28:13.3 min	1.	-	-

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 1995/1996: 83.
• sezon 1998/1999: 13.
• sezon 1999/2000: 42.
• sezon 2003/2004: 29.
• sezon 2005/2006: 60.

Miejsca na podium chronologicznie

Nr	Data	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	5 marca 1999	Klingenthal	Sprint K80/7,5 km	?	1.	-	-
2.	7 marca 1999	Klingenthal	Gundersen K80/15 km	?	3.	?	Preben Fjære Brynemo
3.	9 grudnia 2000	Salt Lake City	Gundersen K90/15 km	?	1.	-	-
4.	12 grudnia 2000	Salt Lake City	Start masowy K120/10 km	?	3.	?	Andrej Jezeršek
5.	4 stycznia 2002	Klingenthal	Sprint K90/7,5 km	?	2.	+1.0 s	Kenneth Braaten

Letnie Grand Prix

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• 2001: 18.
• 2002: 8.
• 2004: 3.
• 2008: 28.
• 2011: 33.

Miejsca na podium chronologicznie

Nr	Data	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	15 sierpnia 2004	Oberstdorf	Gundersen HS137/15 km	30:00.8 min	1.	-	-
2.	21 sierpnia 2004	Bischofshofen	Start masowy HS140/10 km	262,7 pkt	3.	-3.0 pkt	Todd Lodwick

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-20)]. (ang.)