Jonas Turkow

Jonas Turkow
Ilustracja
Jonas Turkow (drugi z lewej)
Data i miejsce urodzenia

15 lutego 1898
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1 grudnia 1988
Tel Awiw

Zawód

aktor, reżyser, dokumentalista

Współmałżonek

Diana Blumenfeld

Jonas Turkow lub Yonas Turkov (jid. ‏יאָנאַס טורקאָוו‎; ur. 15 lutego 1898 w Warszawie, zm. 1 grudnia 1988 w Tel Awiwie) – polski aktor i reżyser, a także dokumentalista pochodzenia żydowskiego, który zasłynął głównie z ról w przedwojennych filmach i sztukach teatralnych w języku jidysz, brat Zygmunta Turkowa.

Życiorys

W czasie wojny działał w ruchu oporu w getcie warszawskim. Był jednocześnie aktorem, organizującym wiele wydarzeń kulturalnych na terenie getta. Działał wraz z Emanuelem Ringelblumem nad kronikami wydarzeń w getcie warszawskim. Po ucieczce z getta walczył w podziemiu od 1943 roku do zakończenia wojny. Jego żoną była słynna aktorka Diana Blumenfeld.

Jonas Turkow (pierwszy z lewej) z Józefem Opatoszu oraz z Jechielem Bojmem

W 1945 r. Turkow działał w Centralnym Komitecie Żydów Polskich i miał znaczny wkład w ściganie Żydów kolaborujących z okupantem niemieckim w czasie II wojny światowej. Przyczynił się wówczas do skazania 18 osób – kary miały ze względu na szczególne uprawnienia sądu charakter raczej symboliczny (np. wykluczenie z gminy żydowskiej)[1]. Od skazania siedmiu odstąpiono, ze względu na znikomą szansę recydywy.

Po wojnie występował w obozach dla uchodźców i kontynuował opisywanie swoich wojennych doświadczeń (In kamf farn lebnWalcząc o życie, 1949; Farloszene szternWypalone gwiazdy, 1953; Noch der bafrajungPo wyzwoleniu, 1959). Zamieszkał w Nowym Jorku w 1947 r., a w 1966 przeniósł się do Izraela, gdzie pozostał aż do śmierci[2].

Był autorem ok. 20 książek dotyczących wydarzeń w getcie warszawskim, m.in. Azoj iz es gewenTak było (1948).

Piosenkarka Wiera Gran oskarżyła Turkowa o kolaborację z gestapo w wydanych w 1980 roku własnym sumptem wspomnieniach[3].

Filmografia

Twórczość

  • O levante do gueto de Varsovia, São Paulo: Federação Israelita do Estado de São Paulo, 1975 (oryg. publikowany w Tel Awiw: Mifaley Tarbut ve-Hinukh, 1969)
  • In kamf farn lebn, Buenos Aires: 1949
  • Azoj iz es gewen, Buenos Aires: 1948
  • Noch der bafrajung – zichrojnes, Buenos Aires: 1959
  • Farloszene sztern: 1953
  • Teater un koncertn in di getos un koncentracje-lagern, Nowy Jork: Knight Publishing, 1968
  • C’était ainsi. 1939–1943 la vie dans le ghetto de Varsovie, Paryż: Austral, 1995

Przypisy

  1. Gabriel Finder, Proces Szepsla Rotholca a polityka kary w następstwie Zagłady, PAN, Warszawa 2006.
  2. Encyclopaedia Judaica. Red. Michael Berenbaum i Fred Skolnik. Wyd. 2. T. 20. Detroit: Macmillan Reference USA, 2007, s. 203.
  3. Wiera Gran, Sztafeta oszczerców: Autobiografia, Paryż 1980.

Media użyte na tej stronie