Jonathan Marray
Państwo | Wielka Brytania |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 10 marca 1981 Liverpool |
Wzrost | 183 cm |
Masa ciała | 76 kg |
Gra | praworęczny, jednoręczny bekhend |
Status profesjonalny | 2000 |
Zakończenie kariery | 2017 |
Trener | Dave Marray |
Gra pojedyncza | |
Wygrane turnieje | 0 |
Najwyżej w rankingu | 215 (25 kwietnia 2005) |
Australian Open | 3Q (2007) |
Roland Garros | 1Q (2007) |
Wimbledon | 1R (2004, 2005, 2007) |
Gra podwójna | |
Wygrane turnieje | 3 |
Najwyżej w rankingu | 15 (28 stycznia 2013) |
Australian Open | 2R (2013) |
Roland Garros | 1R (2010, 2012, 2013, 2015) |
Wimbledon | W (2012) |
US Open | QF (2013) |
Jonathan Marray (ur. 10 marca 1981 w Liverpoolu) – brytyjski tenisista, zwycięzca Wimbledonu 2012 w grze podwójnej.
Kariera tenisowa
Zawodowym tenisistą Marray był w latach 2000–2017[1]. Wielokrotnie wygrywał i osiągał finały w zmaganiach rangi ATP Challenger Tour w grze podwójnej. Najwyższe – 215. miejsce w singlu osiągnął podczas notowania 25 kwietnia 2005 roku. 28 stycznia 2013 roku zanotował 15. pozycję w deblu, co było jego najwyższą lokatą.
Podczas Wimbledonu 2012 zwyciężył w zawodach gry podwójnej mężczyzn. Był on pierwszym Brytyjczykiem od czasów Marka Coxa w 1977 roku, który dostał się do półfinałów debla na kortach All England Lawn Tennis and Croquet Club[1]. Marray to także pierwszy brytyjski finalista Wimbledonu w grze podwójnej od 1960 roku i pierwszy triumfator od 1936 roku[2]. W zawodach wystąpił dzięki dzikiej karcie przyznanej przez organizatorów. Razem z partnerem, którym był Frederik Nielsen, pokonali rozstawione pary w tym m.in. najbardziej utytułowanych deblistów – braci Bryanów. W meczu o mistrzostwo zmierzyli się z Robertem Lindstedtem oraz Horią Tecău, których pokonali 4:6, 6:4, 7:6(5), 6:7(5), 6:3[3]. Łącznie Marray triumfował w 3 turniejach ATP World Tour oraz uczestniczył w 5 finałach.
Finały w turniejach ATP World Tour
Legenda |
---|
Wielki Szlem |
Igrzyska olimpijskie |
Tennis Masters Cup / ATP Finals |
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra podwójna (3–5)
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 7 lipca 2012 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Frederik Nielsen | Robert Lindstedt Horia Tecău | 4:6, 6:4, 7:6(5), 6:7(5), 6:3 |
Finalista | 1. | 21 czerwca 2013 | Eastbourne | Trawiasta | Colin Fleming | Alexander Peya Bruno Soares | 6:3, 3:6, 8–10 |
Finalista | 2. | 28 lipca 2013 | Atlanta | Twarda | Colin Fleming | Édouard Roger-Vasselin Igor Sijsling | 6:7(6), 3:6 |
Finalista | 3. | 23 lutego 2014 | Marsylia | Twarda (hala) | Paul Hanley | Julien Benneteau Édouard Roger-Vasselin | 6:4, 6:7(6), 11–13 |
Zwycięzca | 2. | 11 stycznia 2015 | Ćennaj | Twarda | Lu Yen-hsun | Raven Klaasen Leander Paes | 6:3, 7:6(4) |
Finalista | 4. | 22 lutego 2015 | Marsylia | Twarda (hala) | Colin Fleming | Marin Draganja Henri Kontinen | 4:6, 6:3, 8–10 |
Zwycięzca | 3. | 19 lipca 2015 | Newport | Trawiasta | Aisam-ul-Haq Qureshi | Nicholas Monroe Mate Pavić | 4:6, 6:3, 10–8 |
Finalista | 5. | 17 lipca 2016 | Newport | Trawiasta | Adil Shamasdin | Sam Groth Chris Guccione | 4:6, 3:6 |
Przypisy
- ↑ a b Press Association: Wimbledon 2012: Britain's Jonathan Marray books doubles semi-final spot (ang.). W: Wimbledon 2012 [on-line]. guardian.co.uk, 2012-07-04. [dostęp 2012-07-06].
- ↑ Łukasz Iwanek: Wimbledon: Brytyjczycy mają mistrza w deblu, triumf Marraya i Nielsena (pol.). W: Wimbledon [on-line]. sportowefakty.pl, 2012-07-07. [dostęp 2012-07-10].
- ↑ Polska Agencja Prasowa: Wimbledon. Marray i Nielsen najlepsi w deblu (pol.). W: Wimbledon [on-line]. sport.pl, 2012-07-07. [dostęp 2012-07-07].
Bibliografia
- Profil na stronie ATP (ang.). Association of Tennis Professionals. [dostęp 3 września 2013].
- Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 3 września 2013].
- Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). Davis Cup. [dostęp 3 września 2013].
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Chinese Taipei Olympic Flag. According to the official website of Chinese Taipei Olympic Committee, Blue Sky(circle) & White Sun(triangles) above the Olympic rings is neither the National Emblem of the Republic of China, nor the Party Emblem of Kuomintang (KMT), but a design in between, where the triangles do not extend to the edge of the blue circle, as registered at International Olympic Committee in 1981 and digitally rendered in 2013. Besides, the blue outline of the five-petaled plum blossom is broader than the red one. Moreover, the CMYK code of the blue one and the Blue Sky & White Sun is "C100-M100-Y0-K0", and different from the Olympic rings (C100-M25-Y0-K0). Note that it's the only version recognized by IOC.
The Flag of India. The colours are saffron, white and green. The navy blue wheel in the center of the flag has a diameter approximately the width of the white band and is called Ashoka's Dharma Chakra, with 24 spokes (after Ashoka, the Great). Each spoke depicts one hour of the day, portraying the prevalence of righteousness all 24 hours of it.
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Flaga Finlandii
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Autor: robbiesaurus from Smithtown, NY, USA, Licencja: CC BY-SA 2.0
Wednesday, August 28