Jordi Solé Tura

Jordi Solé Tura
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 maja 1930
Mollet del Vallès

Data i miejsce śmierci

4 grudnia 2009
Barcelona

Zawód, zajęcie

polityk, prawnik, nauczyciel akademicki

Stanowisko

minister kultury (1991–1993)

Jordi Solé Tura (ur. 23 maja 1930 w Mollet del Vallès, zm. 4 grudnia 2009 w Barcelonie[1]) – hiszpański i kataloński polityk, prawnik oraz nauczyciel akademicki, parlamentarzysta, minister kultury (1991–1993), jeden z twórców hiszpańskiej konstytucji uchwalonej w okresie demokratyzacji w 1978.

Życiorys

Urodził się w rodzinie piekarzy. W 1958 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Barcelońskim. W 1956 został wykluczony z uczelni za udział w pierwszym kongresie studentów, jednak przywrócono go w 1957. Od 1956 należał do nielegalnej w okresie frankistowskim komunistycznej partii katalońskiej PSUC, z której wystąpił w 1964. Od 1958 był nauczycielem akademickim na macierzystej uczelni. W 1961 w obawie przed represjami wyemigrował, pracował we Francji i Rumunii, po powrocie do kraju w 1965 ponownie zajął się działalnością akademicką. Z przyczyn politycznych wkrótce został zwolniony, zajmował się tłumaczeniami, a w 1967 obronił doktorat. Powrócił na uniwersytet po dwuletniej przerwie. W 1969 przez pół roku był więziony. Wykładał następnie na Uniwersytecie Autonomicznym w Barcelonie. Później ponownie uczyła na Uniwersytecie Barcelońskim, w 1982 objął stanowisko profesora, a w 1985 został dziekanem wydziału prawa[1].

W połowie lat 70. powrócił do aktywnej działalności politycznej. Został członkiem komitetu centralnego PSUC i komitetu centralnego Komunistycznej Partii Hiszpanii[1]. W latach 1977–1982 sprawował mandat posła do konstytuanty oraz do Kongresu Deputowanych I kadencji[2]. Znalazł się w siedmioosobowym zespole, który opracował przyjętą w 1978 nową demokratyczną konstytucję[3]. W 1983 krótko był radnym Barcelony. Czasowo wycofał się z aktywności politycznej, koncentrując się na pracy naukowej[1].

Dołączył wkrótce do Partii Socjalistów Katalonii, wchodzącej w skład Hiszpańskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej. W 1988 uzyskał mandat posła do katalońskiego parlamentu[1]. W latach 1989–2000 z ramienia socjalistów zasiadał w Kongresie Deputowanych IV, V i VI kadencji[2]. Od marca 1991 do lipca 1993 był ministrem kultury w trzecim rządzie Felipe Gonzáleza[4].

W 2004 zdiagnozowano u niego chorobę Alzheimera. Jego syn Albert Solé zrealizował film dokumentalny Bucarest, la memoria perdida, poświęcony walce ojca z tą chorobą. Otrzymał za niego w 2009 nagrodę Goya[1].

Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Karola III (1993)[1].

Przypisy

  1. a b c d e f g Solé Tura, Jordi (hiszp.). mcnbiografias.com. [dostęp 2018-02-11].
  2. a b Solé Tura, Jordi (hiszp.). congreso.es. [dostęp 2018-02-11].
  3. Los 'padres' de la Constitución exigen un consenso similar al del 78 para reformar la Carta Magna (hiszp.). elmundo.es, 8 października 2003. [dostęp 2018-02-11].
  4. Gobiernos de España (hiszp.). zarate.eu. [dostęp 2018-02-11].

Media użyte na tej stronie

Felipe González recibe al presidente de la Diputación General de Aragón (cropped).jpg

El presidente del Gobierno, Felipe González, recibe al presidente de la Diputación General de Aragón, Emilio Eiroa.
(Solé) Rosa Conde en la rueda de prensa posterior al Consejo de Ministros con el ministro de Cultura (cropped).jpeg

Rosa Conde en la rueda de prensa posterior al Consejo de Ministros con el ministro de Cultura