José María Velasco Ibarra

José María Velasco Ibarra

Data i miejsce urodzenia	19 marca 1893 Quito
Data i miejsce śmierci	30 marca 1979 Quito
Prezydent Ekwadoru
Okres	od 1 września 1934 do 20 maja 1935
Poprzednik	Abelardo Montalvo
Następca	Antonio Pons
Okres	od 28 maja 1944 do 30 marca 1946
Poprzednik	Carlos Alberto Arroyo del Río
Następca	Carlos Mancheno Cajas
Okres	od 1 września 1952 do 31 sierpnia 1956
Poprzednik	Galo Plaza Lasso
Następca	Camilo Ponce Enríquez
Okres	od 1 września 1960 do 7 listopada 1961
Poprzednik	Camilo Ponce Enríquez
Następca	Carlos Arosemena Monroy
Okres	od 1 września 1968 do 15 lutego 1972
Poprzednik	Otto Arosemena
Następca	Guillermo Rodríguez Lara
Odznaczenia

José María Velasco Ibarra (ur. 19 marca 1893 w Quito, zm. 30 marca 1979 tamże) – ekwadorski prawnik i polityk. Był pięć razy prezydentem Ekwadoru w latach 1934-1935, 1944-1947, 1952-1956, 1960-1961 oraz 1968-1972.

Życiorys

Urodził się w 1893 w zamożnej rodzinie, otrzymał wszechstronne wykształcenie. Studiował m.in. na Sorbonie w Paryżu. Jako polityk większą wagę przywiązywał do programów niż partyjnych zależności. Dużo uwagi poświęcał też kwestiom uczciwości i moralności w polityce. W 1933 uzyskał mandat deputowanego i został przewodniczącym parlamentu. Zdecydowanie występował przeciwko prezydentowi Juanowi Merze, któremu zarzucał fałszerstwa wyborcze. Po usunięciu Mery przez parlament, Valesco Ibarra stanął do nowych wyborów na czele koalicji zrzeszającej liberałów i konserwatystów. Odniósł w nich zwycięstwo. Koalicja, która utorowała mu drogę do władzy rozpadła się po wyborach, Ibarze udało się utrzymać na tym stanowisku tylko jedenaście miesięcy. Po ustąpieniu z urzędu prezydenta Ibarra udał się na emigrację do Kolumbii. Jednak rządy jego następcy Carlosa Arroyo wzbudziły niezadowolenie społeczeństwa, a w kraju doszło do zamieszek pod hasłami powrotu Ibarry. W tej sytuacji w 1944 Arroyo po nieudanej próbie stłumienia antyrządowej demonstracji podał się do dymisji, a prezydentem ogłoszono Ibarrę, który otrzymał poparcie koalicji partii politycznych, ale tym razem bez liberałów. Jednak Ibarra został szybko obalony w wyniku zamachu stanu i zmuszony do emigracji. Tym razem wyjechał do Argentyny. W 1952 powrócił do kraju i znów wziął udział w wyborach poparty przez szeroką koalicję partii politycznych z konserwatystami i liberałami na czele. Odniósł zdecydowane zwycięstwo i tym razem rządził pełną czteroletnią kadencję. Przeprowadził wiele istotnych reform, ograniczył wydatki administracji oraz ustabilizował sytuację gospodarczą. Zainicjował też program robót publicznych. W 1956 po zakończeniu kadencji ustąpił ze stanowiska, ponieważ ówczesne przepisy prawne uniemożliwiły mu ponowny udział w wyborach.

Cztery lata później, w 1960 znowu wsparty przez liberałów i konserwatystów, ponownie stanął do wyborów i je wygrał. Jednak poparcie, jakiego udzielił przywódcy Kuby Fidelowi Castro spowodowało wybuch konfliktu między nim a popierającymi go dotąd partiami. Ostatecznie prezydent został obalony w wyniku zamachu stanu, który odsunął go od władzy. W 1968 Velasco znów wygrał wybory prezydenckie i po raz piąty stanął na czele Ekwadoru. Dwa lata później rozwiązał parlament i przywrócił w kraju starą konstytucję z 1946. W lutym 1972 został zmuszony do ustąpienia przez armię, która odmówiła mu dalszego poparcia.

Bibliografia

• Alex Axelrod, Charles Phillips Władcy, tyrani, dyktatorzy • Leksykon, Politeja, Warszawa 2000