José Napoleón Duarte
Data i miejsce urodzenia | 23 listopada 1925 Santa Ana |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 23 lutego 1990 San Salvador |
Prezydent Salwadoru | |
Okres | od 1 czerwca 1984 do 1 czerwca 1989 |
Poprzednik | Álvaro Magaña (tymczasowy) |
Następca | Alfredo Cristiani |
Odznaczenia | |
José Napoleón Duarte (ur. 23 listopada 1925 w Santa Ana, zm. na raka brzucha 23 lutego 1990) – salwadorski polityk.
Życiorys
Urodził się w stolicy Salwadoru w rodzinie klasy wyższo-średniej. Rozpoczął działalność w polityce podczas studiów, będąc aktywnym w roku 1944 jako uczestnik rewolt, które przyczyniły się do obalenia dyktatorskiego prezydenta Maximiliano Hernandeza Martineza. Po objęciu władzy przez juntę wojskową działał na emigracji jako członek ruchu antyrządowego, którego przywódcą był Arturo Romero. Na krótki okres powrócił do Salwadoru, kiedy został schwytany przez armię, później wyjechał jednak do Stanów Zjednoczonych, gdzie ukończył studia z inżynierii. W 1960 był jednym z założycieli Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej (PCD) – w tym okresie jego pozycja polityczna w ojczyźnie zaczęła się umacniać. Duarte podejmował starania w celu wcielenia w życie najważniejszych założeń ideologicznych PCD, które wielokrotnie zaznaczał: należały do nich m.in. popieranie reform, ustanowienie reguł etycznych w polityce i gospodarce oraz odcięcie od ekstremistycznych rozwiązań, które lansowały skrajne ugrupowania marksistowskie.
W maju 1961 został sekretarzem generalnym Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej, jednak wybór ten doprowadził do rozłamu partii, z której powstała nowa partia – Narodowa Partia Koncyliacji (PCN). Jej członkami byli chadecy, którym rządząca junta wojskowa zaoferowała współpracę. Duarte pełnił urząd burmistrza San Salvador w latach 1964–1970 – było to możliwe dzięki zwycięstwom w wyborach w marcu 1964, 1966 i 1968. W 1972 zwyciężył w wyborach prezydenckich zdobywając ponad 45% głosów (324 000)[1], jednak gdy zostały one unieważnione po przewrocie wojskowym, wyemigrował w tym samym roku. Był do tego zmuszony z powodu przewrotu w dniu 25 marca 1972 roku. Znalazł azyl polityczny w Wenezueli. Do ojczyzny powrócił w 1980, by stanąć na czele państwa jako szef junty cywilno-wojskowej (1980–1982), a później jako prezydent (1984–1989). Na tym stanowisku podejmował działania w celu zakończenia wojny domowej, m.in. poprzez negocjacje z partyzantami.
Przypisy
- ↑ Stanisław Markiewicz, Ruch chrześcijańsko-demokratyczny w świecie współczesnym: zarys monograficzny, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1988, s. 222.
Bibliografia
- Jose Napoleon Duarte, My story, G.P. Putnam’s Sons, New York, 1986
- Wielka Encyklopedia Polonica, Poznań, 2000
Media użyte na tej stronie
Presidential Picture
Coat of arms of El Salvador
- The coat of arms has the words (REPÚBLICA DE EL SALVADOR EN LA AMÉRICA CENTRAL) in a bold and Heavy, Sans Serif Boris Black Bloxx typeface, in a golden amber color
- The nacional motto (DIOS UNIÓN LIBERTAD) in bold version of Trajan (typeface), Roman type, Roman square capitals. The letters are colored black within a golden amber scroll.
- The date (15 DE SEPTIEMBRE DE 1821) in bold version of Trajan (typeface), Roman type, Roman square capitals.