Josef Alois Kessler

Josef Alois Kessler

Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia 1862 Lois, koło Samary, Rosja
Data i miejsce śmierci	9 grudnia 1933 Zinnowitz, Niemcy
Miejsce pochówku	Ornbau
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	1 kwietnia 1904
Sakra biskupia	28 października 1904

Josef Alois Kessler (ur. 12 sierpnia 1862 r., zm. 9 grudnia 1933 r.) – niemiecki duchowny katolicki, biskup tyraspolski.

Życiorys

Wykształcenie i początki działalności

Urodził się w Lois koło Samary w Rosji, w rodzinie niemieckich kolonistów. Ukończył niższe i wyższe seminarium duchowne w Saratowie, a następnie kontynuował naukę na Akademii Duchownej w Petersburgu, którą ukończył w 1889 r., uzyskując magisterium z teologii. Po święceniach kapłańskich pracował przez 2 lata jako wikariusz w parafii katedralnej w Saratowie i równocześnie był profesorem w tamtejszym seminarium duchownym. W latach 1891-1895 był administratorem parafii w Symferopolu, a później (1895-1899) proboszczem sulzańskim i kiszyniowskim (1899-1903)^[1].

W 1903 r. bp Edward von Ropp powołał go na stanowisko inspektora seminarium duchownego w Saratowie. Rok później został kanonikiem kapituły saratowskiej^[2].

Biskup tyraspolski

7 kwietnia 1904 r. został mianowany przez papieża Piusa X ordynariuszem tyraspolskim. Konsekracja biskupia miała miejsce 28 października w kościele św. Katarzyny w Petersburgu. Za jego rządów dokonał się znaczny rozwój materialny diecezji. Dokonał poświęcenia 31 kościołów, w tym m.in. prokatedrę pw. św. Klemensa w Odessie^[3][4]. Nauczywszy się języka polskiego, prowadził działalność duszpasterską wśród Polaków^[5].

Przed zajęciem Saratowa przez komunistów opuścił 14 sierpnia 1918 r. siedzibę biskupią i pieszo przez dziesięć dni dotarł do Odessy. Był poszukiwany przez Czeka, ponieważ po zajęciu seminarium i kurii biskupiej znaleziono jego list pasterski skierowany do wiernych, w którym groził ekskomuniką tym wszystkim, którzy sprzyjają bolszewikom. Zagrożony aresztowaniem i możliwym wyrokiem śmierci, ukrywał się przez jakiś czas w Odessie^[3].

Emigracja i śmierć

Przed zajęciem Saratowa przez wojska bolszewickie opuścił 14 sierpnia 1918 siedzibę biskupią wyznaczając wikariuszem generalnym ks. prał. Ksawerego Franciszka Klimaszewskiego^[6] na płd.-wsch. część diec. tyraspolskiej. W styczniu 1920 r. opuścił tereny kontrolowane przez władze sowieckie i udał się na emigrację do Besarabii w Rumunii. Przez 2 lata przebywał w parafii Krasna, należącej do diecezji tyraspolskiej^[7].

3 stycznia 1922 r. emigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie zebrał 32 tysiące dolarów na głodujących Niemców w Rosji, które później były potajemnie rozdzielane wiernym przez księży pozostałym w jego diecezji. Później wrócił do Europy i przebywał w Berlinie. 27 listopada 1929 r. zrzekł się urzędu ordynariusza tyraspolskiego i 23 stycznia 1930 r. został mianowany został przez papieża Piusa XI arcybiskupem tytularnym Bosforu. Zmarł w 1933 r. w Zinnowitz^[3].

Publikacje

• Geschichte der Diözese Tyraspol, Verlag von Rev. Georg Aberle. Dickinson, Nord Dakota, USA 1930.

Przypisy

Bibliografia

• Ks. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła Katolickiego w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000.
• Krótka biografia na "Cathoilc-Hierarchy"
• Ks. Roman Dzwonkowski, SAC, Losy duchowieństwa katolickiego w ZSRR w latach 1917-1939. Martyrologium, wyd. TN KUL, Lublin 1998.