Josef Harpe

Josef Harpe

(c) Bundesarchiv, Bild 146-1981-104-30 / Hoffmann, Heinrich / CC-BY-SA 3.0 Josef Harpe
Generaloberst
Data i miejsce urodzenia	21 września 1887 Buer
Data i miejsce śmierci	14 marca 1968 Norymberga
Przebieg służby
Lata służby	1909−1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Reichswehra Wehrmacht
Stanowiska	dowódca: 9 Armii 12 Dywizji Pancernej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa: kampania wrześniowa atak Niemiec na ZSRR przyczółek baranowsko-sandomierski bitwa o Zagłębie Ruhry
Odznaczenia

Josef Harpe (ur. 21 września 1887 w Buer, zm. 14 marca 1968 w Norymberdze) – niemiecki wojskowy, Generaloberst (generał pułkownik) z okresu II wojny światowej.

Życiorys

Urodził się w miejscowości Buer w pobliżu Recklinghausen.

W 1909 roku wstąpił do wojska, służąc w charakterze kandydata na oficera w 56 pułku piechoty „Vogel von Falkenstein”. W 1913 roku został adiutantem III batalionu 56 pułku piechoty, a w 1914 roku dowódcą 5 kompanii, a następnie adiutantem 56 pułku piechoty. W składzie tego pułku brał udział w I wojnie światowej. W 1916 roku został ranny. Pod koniec I wojny światowej został oficerem do zleceń dowódcy VII Korpusu i funkcję tę pełnił do jej zakończenia.

Po zakończeniu I wojny światowej pozostał w wojsku wstępując do Reichswehry i dniu 1 października 1919 roku został szefem sztabu 3 Brygady Reichswehry. Następnie pełnił szereg funkcji dowódczych i sztabowych w różnych oddziałach Reichswehry. W tym też czasie zaczął się zajmować motoryzacją wojska, w latach 1931–1933 przebywał w ZSRR, gdzie zapoznawał się z systemem wojsk zmechanizowanych i pancernych.

W dniu 1 listopada 1933 roku po utworzeniu Wehrmachtu został instruktorem w obozie treningowym wojsk zmotoryzowanych w Zossen, pełnił tam służbę do 1935 roku. Następnie został dowódcą 12 pułku strzelców górskich, a do 15 października 1935 roku dowódcą 3 pułku pancernego.

W dniu 1 sierpnia 1939 roku został dowódcą 1 Brygady Pancernej i jak jej dowódca bierze udział w ataku na Polskę. Następnie w marcu 1940 roku został dowódcą szkoły wojsk pancernych w Wünsdorf. W dniu 5 października 1940 roku został dowódcą 2 Dywizji Piechoty, którą przekształcił w 12 Dywizję Pancerną. Dowodził tą dywizją w trakcie ataku na ZSRR. W styczniu 1942 roku został dowódcą XXXXI Korpusu Pancernego, którym dowodził do 1943 roku, w tym czasie dwukrotnie pełnił obowiązki dowódcy 9 Armii. W listopadzie 1943 roku został dowódcą 9 Armii, a od 1 maja 1944 roku dowódcą 4 Armii Pancernej. We wrześniu 1944 roku został dowódcą Grupy Armii „Północna Ukraina”, a następnie Grupy Armii „A”, funkcję tę pełnił do 17 stycznia 1945 roku, kiedy został odwołany ze stanowiska za klęskę podległych mu wojsk w rejonie przyczółka baranowsko-sandomierskiego. Do 9 marca 1945 roku pozostawał w dyspozycji OKH.

W dniu 9 marca 1945 roku został dowódcą 5 Armii Pancernej, funkcję tę pełnił do 17 kwietnia 1945 roku, kiedy dostał się do niewoli amerykańskiej w Zagłębiu Ruhry. W obozie jenieckim przebywał do 14 kwietnia 1948 roku.

Zmarł w 1968 roku w Norymberdze.

Awanse

• Kandydat na oficera (Fahnenjunker-Unteroffizier) (1910)
• chorąży (Fähnrich) (1910)
• podporucznik (Leutnant) (1911)
• porucznik (Oberleutnant) (1915)
• kapitan (Hauptmann) (1918)
• major (Major) (1931)
• podpułkownik (Oberstleutnant) (1934)
• pułkownik (Oberst) (1937)
• generał major (Generalmajor) (30 sierpnia 1940)
• generał porucznik (Generalleutnant) (15 stycznia 1942)
• generał wojsk pancernych (General der Panzertruppe) (1 czerwca 1942)
• generał pułkownik (Generaloberst) (20 maja 1944)

Odznaczenia

• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (13 sierpnia 1941)
• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (31 grudnia 1941)
• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (15 września 1943)
• Krzyż Niemiecki (19 lutego 1943)
• Krzyż Żelazny kl. I (1915)
• Krzyż Żelazny kl. II (1914)

Linki zewnętrzne

• Biografia (de)