Josias von Heeringen

Generał Josias von Heeringen

Josias von Heeringen (ur. 9 marca 1850 w Kassel, zm. 9 października 1926 w Berlinie Charlottenburgu) – niemiecki generał pułkownik.

Życiorys

W 1867 wstąpił do wojska, do 80 pułku fizylierów. W 1868 został porucznikiem. Walczył w wojnie francusko pruskiej (1870-1871). W 1874 został mianowany adiutantem pułku, a w latach 1876-1877 był adiutantem 62 Brygady Piechoty. W latach 1879-1886 służył w Sztabie Generalnym, a w 1887-1890 w Ministerstwie Wojny. W 1889 dowódca kompanii, w 1890 dowódca batalionu w 117 pułku piechoty. W 1892 szef oddziału w Wielkim Sztabie Generalnym, od 1898 dyrektor Oddziału Wojskowo-Administracyjno w Ministerstwie Wojny. Od 1903 dowódca 22 Dywizji Piechoty, potem w 1906 dowódca 2 Korpusu Armijnego (KA). Od 8 września 1909 minister Wojny. W 1913 mianowany generałem pułkownikiem. Kierował przygotowaniem armii niemieckiej do wojny.

W czasie mobilizacji 2 sierpnia 1914 objął dowództwo 7 Armii (14 i 15 KA, 14 K. Rezerwowy, Dywizja Rezerwowa, Brygada Landwehry – ok. 140 tys. żołnierzy i 498 dział) rozwijanej w rej. Shirmek, Frejburg, Strasburg. Oprócz tego podporządkowane mu były Oddział Alzacki (3 brygady Landwehry – ok. 20 tys. żołnierzy i 58 dział). Później jednocześnie dowodził lewym skrzydłem frontu niemieckiego na Zachodzie. 20 sierpnia razem z siłami 6 Armii odrzucił wojska francuskie w Alzacji w bitwie pod Mülhausen i zajął rejon Mülhausen. W końcu bitwy nad Marną 14 września 7 KRezerwowy i 15 KArmijny z jego armii zakryły otwarty styk pomiędzy 1 i 2 Armiami. Pozostałe po bitwie siły korpusów zostały podporządkowane 6 Armii.

Po tym sukcesie otrzymał order Pour le Mérite, najwyższe wojskowe odznaczenie niemieckie za odwagę. Gratulacje złożył mu osobiście cesarz Wilhelm II. Po bitwie nad Marną jakiś czas dowodził środkową częścią frontu niemieckiego pozostając dowódcą 7 Armii. W czasie kampanii jesiennej 1915 w Szampanii na jego armię było nanoszone uderzenie wspomagające 5 Armii francuskiej. Od 28 sierpnia 1916 naczelny dowódca Obrony Wybrzeża. Tego dnia otrzymał Krzyż Żelazny. Pozostał na tym stanowisku do 24 listopada 1918, kiedy to został skierowany do rezerwy.

Po demobilizacji był w Republice Weimarskiej przewodniczącym Imperialnego Związku Wojskowego.