Juan Urango
| Pseudonim | Iron Twin |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 4 października 1980 |
| Obywatelstwo | |
| Styl walki | leworęczny |
| Kategoria wagowa | junior półśrednia |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 28 |
| Zwycięstwa | 24 |
| Przez nokauty | 19 |
| Porażki | 3 |
| Remisy | 1 |
| Nieodbyte | 0 |
Juan Urango (ur. 4 października 1980 w Monteríi) – kolumbijski bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji IBF w kategorii junior półśredniej (do 140 funtów).
Zawodową karierę rozpoczął w kwietniu 2002. W sierpniu 2004, w swojej czternastej walce, zremisował z późniejszym pretendentem do tytułu mistrza świata WBO, Grekiem Mike Arnaoutisem[1]. Jeszcze w tym samym roku pokonał już w drugiej rundzie Ubaldo Hernandeza[2].
W 2005 odniósł dwa kolejne zwycięstwa: w kwietniu znokautował w piątej rundzie Francisco Camposa[3], a cztery miesiące później pokonał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Andre Eastona[4].
30 czerwca 2006 pokonał Naoufela Ben Rabaha i zdobył wakujący tytuł mistrza świata federacji IBF. Wynik walki uznano za kontrowersyjny[5]. Urango stracił pas mistrzowski już w następnej walce, po przegranej jednogłośnie na punkty z Ricky Hattonem[6]. Po tej porażce Urango do końca roku stoczył jeszcze dwa zwycięskie pojedynki z mniej znanymi bokserami, a 23 kwietnia 2008 w pojedynku eliminacyjnym federacji IBF znokautował w czwartej rundzie Carlosa Wilfredo Vilchesa. Rywal Kolumbijczyka już w pierwszej rundzie był liczony, a po nokaucie w czwartej rundzie przez kilka minut nie był w stanie podnieść się z ringu[7].
30 stycznia 2009 roku po raz drugi zdobył wakujący tytuł mistrza świata organizacji IBF, pokonując na punkty Hermanna Ngoudjo. W trzeciej rundzie Ngoudjo dwukrotnie leżał na deskach i doznał złamania szczęki[8].
30 maja 2009 zmierzył się z Andre Berto w walce o tytuł mistrza świata WBC w kategorii półśredniej, jednak przegrał na punkty[9]. Po tej porażce powrócił do kategorii junior półśredniej i 28 sierpnia 2009 obronił tytuł mistrza IBF, pokonując przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie Randalla Baileya, mimo że w szóstej rundzie leżał na deskach. Bailey był liczony dwukrotnie w rundzie dziewiątej i kolejny raz w rundzie dziesiątej[10].
6 marca 2010 doszło do walki unifikacyjnej z mistrzem świata WBC, Devonem Alexandrem. Amerykanin wygrał przez techniczny nokaut w ósmej rundzie – Urango dwukrotnie w tej rundzie leżał na deskach, a po drugim liczeniu sędzia zdecydował się przerwać pojedynek[11].
Przypisy
- ↑ Arnaoutis In Scintillating Fight To Controversial Draw (ang.). EastSideBoxing.com. [dostęp 2009-03-01].
- ↑ Boxing Encyclopedia (ang.). [dostęp 2009-03-01].
- ↑ Boxing Encyclopedia (ang.). [dostęp 2009-03-01].
- ↑ Keith McMenamin: The Contender Season 2 (ang.). SaddoBoxing.com. [dostęp 2009-03-01].
- ↑ Joe Tessitore: Never mind the bollocks, Urango needs to rock (ang.). ESPN.com. [dostęp 2009-03-01].
- ↑ Graham Houston: Job done, 'wow' factor missing (ang.). FightWriter.com. [dostęp 2009-03-01].
- ↑ Former champ Urango stops Vilches in 4th round (ang.). USA Today. [dostęp 2009-03-01].
- ↑ Dave Spencer: Full Report: Urango-Ngoudjo! (ang.). Fightnews.com. [dostęp 2009-03-01].
- ↑ Ron Scarfone: Berto and Cintron win convincingly (ang.). EastSideBoxing.com. [dostęp 2009-09-15].
- ↑ Urango stops Bailey in thriller (ang.). Fightnews.com, 28.08.2009. [dostęp 2009-09-15].
- ↑ Scott Ploof: Alexander Stops Urango (ang.). Fightnews.com. [dostęp 2010-05-30].
Linki zewnętrzne
- Lista walk zawodowych Juana Urango. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-06)].
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.