Juan de Valdés Leal

Juan de Valdés Leal
Ilustracja
Juan de Valdés Leal
Data i miejsce urodzenia4 maja 1622
Sewilla
Data i miejsce śmierci15 października 1690
Sewilla
NarodowośćHiszpania
Dziedzina sztukiMalarstwo
EpokaBarok
Ważne dzieła
  • Finis gloriae mundi
  • In ictu oculi
  • Klęska Maurów pod murami Azis
Ofiara Izaaka (1657-59)
In ictu oculi (1672)
Finis gloriae mundi (1672)

Juan de Valdés Leal, właśc. Juan de Nisa (ur. 4 maja 1622 w Sewilli, zm. 15 października 1690 tamże) – hiszpański malarz i rytownik okresu baroku reprezentujący szkołę sewilską, rywalizujący z Murillem.

Był synem portugalskiego złotnika Fernanda de Nisa. Nazwisko przejął od matki Andaluzyjki. Uczył się u Antonia del Castilla. Działał głównie w Sewilli, Kordobie i Madrycie. W 1647 poślubił malarką Isabellę de Carasquilla. Obok Murilla i Pedra de Camprobina był współzałożycielem Akademii Rysunku i Malarstwa w Sewilli w 1660.

Tworzył obrazy o tematyce religijnej, alegorycznej i batalistycznej. Realizował wiele zamówień dla kościołów i klasztorów Sewilli i Kordoby. Zajmował się też rzeźbą i złotnictwem. Jego dzieła odznaczają się ciepłym kolorytem, dramatycznym napięciem, silnymi kontrastami światłocieniowymi oraz upodobaniem do makabrycznych motywów. Odwoływał się do dzieł Caravaggia, stosując jeszcze dramatyczniejsze efekty świetlne i bardziej niestabilne układy kompozycyjne. W przeciwieństwie do Murilla, który precyzyjnie odtwarzał postacie i detale, stosował technikę mniej staranną: ledwie naszkicowane kształty i urywane pociągnięcia pędzla. Malował też dzieła typu vanitas – poświęcone medytacji nad śmiercią i marnością życia doczesnego (dwa malowidła o tematyce wanitatywnej dla sewilskiego Szpitala Miłosierdzia). Był autorem polichromii wielkiego ołtarza Pedra Roldana w kościele przy Szpitalu Miłosierdzia w Sewilli. Sworzył kilka cykli malarskich: Historia św. Klary (1653-54) dla konwentu klarysek w Carmona, Życie św. Ignacego, założyciela zakonu jezuitów (1674-76), Życie św. Hieronima (1657) oraz Historia proroka Eliasza dla kościoła karmelitanów w Kordowie (1654-58).

Nie pozostawił żadnych uczniów, ale jego dzieci: Lucas, Juan, Maria i Laura de Valdés również zajmowały się malarstwem.

Wybrane dzieła

Bibliografia

  • Barok, Albert Rovira (red.), Maria Mach (tłum.), Łódź: Galaktyka, 1999, ISBN 83-87914-03-7, OCLC 830299699.
  • Wendy Beckett, 1000 arcydzieł, Ewa Gorządek (tłum.), Warszawa: Arkady, 2001, ISBN 83-213-4218-3, OCLC 749354342.
  • Julian Gallego, Gudiol Ricart, Barok Hiszpanii, [w:] Sztuka świata, t. 7, Warszawa: Arkady, 1994, ISBN 83-213-3680-9.
  • Historia sztuki świata, t. 5, Warszawa: Muza SA, 2000, ISBN 83-7200-656-3.
  • Brigitte Hintzen-Bohlen, Andaluzja. Sztuka i architektura, Warszawa: h.f. ullmann, 2008, ISBN 978-3-8331-5106-4.
  • Alessandro Bettagno i inni, Muzeum Prado. Arcydzieła malarstwa, Warszawa: Arkady, 2011, ISBN 978-83-213-4421-8, OCLC 802065916.
  • Sztuka baroku, red. Rolf Toman, Köln: Könemann, 1997, ISBN 3-8290-1748-0.
  • Sztuka świata, t. 13, Leksykon L-Z, Warszawa: Arkady, 2000, ISBN 83-213-4135-7.
  • Stefano Zuffi, Wielki słownik malarzy, t. 4, Warszawa: HPS, 2006, ISBN 83-60688-18-4.

Media użyte na tej stronie

Finis gloriae mundi from Juan Valdez Leal.jpg
Esta obra, junto con la que lleva por título In ictu oculi, le fue encargada a Juan de Valdés Leal para ser colocada en el sotocoro del Hospital de la Caridad de Sevilla, y al igual que en las pinturas del género Vanitas, aluden a la banalidad de la vida terrena y a la universalidad de la muerte, aunque también quedan unidas con el fin primordial de la Hermandad de la Caridad de Sevilla, que era el de enterrar a los ajusticiados e indigentes de la ciudad, al igual que otras hermandades similares existentes en España en esa época.
In ictu oculi.jpg
Esta obra, junto con la que lleva por título Finis Gloriae Mundi, le fue encargada a Juan de Valdés Leal para ser colocada en el sotocoro del Hospital de la Caridad de Sevilla, y al igual que en las pinturas del género Vanitas, aluden a la banalidad de la vida terrena y a la universalidad de la muerte, aunque también quedan unidas con el fin primordial de la Hermandad de la Caridad de Sevilla, que era el de enterrar a los ajusticiados e indigentes de la ciudad, al igual que otras hermandades similares existentes en España en esa época.