Judy at Carnegie Hall

Judy at Carnegie Hall – album koncertowy Judy Garland, zarejestrowany podczas jej występu w Carnegie Hall w Nowym Jorku 23 kwietnia 1961 roku. Okazał się sukcesem, zarówno komercyjnym, jak i artystycznym. Przez 95 tygodni znajdował się na liście Billboard 200, w tym przez 13 tygodni na miejscu pierwszym. W Stanach Zjednoczonych zyskał status złotej płyty. To najlepiej sprzedający się album w dorobku Judy Garland^[2]. Nadal wydawane są jego reedycje.

W 2003 r. włączono go do amerykańskiego National Recording Registry^[3].

Lista utworów

CD 1

1.	uwertura: „The Trolley Song”/„Over the Rainbow”/„The Man That Got Away” (Ralph Blane, Hugh Martin)/(Harold Arlen, Yip Harburg)/(Arlen, Ira Gershwin)	5:48
2.	„When You're Smiling (The Whole World Smiles With You)” (Mark Fisher, Joe Goodwin, Larry Shay)	3:29
3.	„Almost Like Being in Love”/„This Can't Be Love” (medley) (Alan Jay Lerner, Frederick Loewe)/(Richard Rodgers, Lorenz Hart)	6:27
4.	„Do It Again” (George Gershwin, Buddy DeSylva)	6:16
5.	„You Go to My Head” (J. Fred Coots, Haven Gillespie)	2:43
6.	„Alone Together” (Howard Dietz, Arthur Schwartz)	5:38
7.	„Who Cares (As Long As You Care For Me)” (G. Gershwin, I. Gershwin)	1:46
8.	„Puttin' On the Ritz” (Irving Berlin)	2:45
9.	„How Long Has This Been Going On?” (G. Gershwin, I. Gershwin)	4:12
10.	„Just You, Just Me” (Jesse Greer, Raymond Klages)	2:16
11.	„The Man That Got Away” (Arlen, I. Gershwin)	5:03
12.	„San Francisco” (Walter Jurmann, Gus Kahn, Bronisław Kaper)	4:45
		51:08

CD 2

1.	„That's Entertainment!” (Dietz, Schwartz)	6:38
2.	„I Can't Give You Anything But Love” (Dorothy Fields, Jimmy McHugh)	6:46
3.	„Come Rain or Come Shine” (Arlen, Johnny Mercer)	7:23
4.	„You're Nearer” (Rodgers, Hart)	2:33
5.	„A Foggy Day” (G. Gershwin, I. Gershwin)	3:04
6.	„If Love Were All” (Noël Coward)	2:53
7.	„Zing! Went the Strings of My Heart” (James F. Hanley)	4:04
8.	„Stormy Weather” (Arlen, Ted Koehler)	6:11
9.	„You Made Me Love You”/„For Me and My Gal”/„The Trolley Song” (wiązanka) (Joseph McCarthy, James V. Monaco, Roger Edens)/(Douglas Furber, L. Arthur Rose)	3:56
10.	„Rock-A-Bye Your Baby with a Dixie Melody” (Sam M. Lewis, Fred Schwartz, Joe Young)	5:22
11.	„Over the Rainbow” (Arlen, Harburg)	5:47
12.	„Swanee” (Irving Caesar, G. Gershwin)	7:31
13.	„After You've Gone” (Henry Creamer, Turner Layton)	4:20
14.	„Chicago” (Fred Fisher)	5:15
		1:11:43

Nagrody

Album zdobył 5 nagród Grammy w kategoriach:

• Album of the Year (pierwsza w historii nagroda dla wokalistki oraz dla albumu koncertowego)
• Best Female Pop Vocal Performance (oba dla Judy Garland),
• Best Engineering Contribution (Robert Arnold),
• Best Album Cover (Jim Silke)
• A Special Artists And Repertoire Award (Andy Wiswell)^[4].

W 1998 roku Judy at Carnegie Hall wprowadzono do Grammy Hall of Fame^[5].

Wydania

1961

Album ukazał po raz pierwszy w postaci dwupłytowego wydawnictwa wytwórni muzycznej Capitol Records 10 lipca 1961 roku. Był to największy bestseller 1961 roku^[2].

lata 70.

W latach 70. XX wieku album wydano w formie kasety magnetofonowej.

1987

W 1987 roku Judy at Carnegie Hall po raz pierwszy pojawił się w sprzedaży w postaci płyty CD. Capitol Records wydał na jednej płycie okrojoną wersję albumu, co wywołało oburzenie wśród fanów Judy Garland.

1989

Dwa lata później Capitol Records ponownie wydał album, tym razem na dwóch płytach umieszczono cały koncert oraz dodano dialog Garland z publicznością Carnegie Hall, który nie był zawarty w dotychczasowych wydaniach.

2000

W marcu 2000 roku nakładem DCC Compact Classics ukazała się dwupłytowa, odnowiona wersja albumu, w której zawarto kompletny zapis koncertu oraz pogawędki Judy Garland z publicznością, przy czym usunięto odgłosy widowni.

2001

27 lutego 2001 roku, z okazji 40. rocznicy koncertu w Carnegie Hall, Capitol Records wypuścił na dwóch płytach kompaktowych zremasterowaną i odrestaurowaną wersję albumu, w której, w przeciwieństwie do wydawnictwa DCC Compact Classics, umieszczono odgłosy widowni^[4].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Okładka
• O okolicznościach powstania albumu
• Esej o „Judy at Carnegie Hall” napisany z okazji dodania albumu do NRR