Juefan Huihong

Juefan Huihong (chiń. 覺範慧洪, pinyin Juéfàn Huìhóng; kor. 각범혜홍 Kakpǒm Hyehong; jap. Kakuhan Ekō; wiet. Giác Phạm Huèi Hồng; ur. 1071, zm. 1128) – chiński mistrz chan z frakcji huanglong szkoły linji i poeta. Znany także jako Dehong (德洪) i Qingliang Huihong (清凉慧洪).

Życiorys

Juefan pochodził z Benchun w prow. Jiangxi.

Gdy Juefan miał 14 lat zmarli jego rodzice. Został w nowicjuszem w klasztorze mistrza Sanfenga Qinga. Każdego dnia zapamiętywał kilka tysięcy słów sutr, które studiował. Posiadał fotograficzną pamięć i zapamiętywał każdy tekst po jednym przeczytaniu. Stał się wybitnym znawcą sutr. W wieku 19 lat przyjął pełną mnisią ordynację w klasztorze Tianwang (Niebiańskich Królów) w Luoyangu. Wtedy też otrzymał swoje pierwsze imię Dharmy – Huihong. Zdał także państwowe egzaminy. W klasztorze tym studiował nauki madhjamiki oraz jogaczary. Jego nauczycielem był mnich Xuanmi.

Po czterech latach nauki przestał studiować sutry i rozpoczął praktykę u mistrza Zhenjinga (Letana Kewena) w Guizong. Gdy Zhenjing przeniósł się do Shimen, Juefan poszedł tam za nim. Mistrz obawiał się, że Juefan cierpi na chorobę wywołaną jego nadmierną erudycją. Starał się swoimi naukami rozbudzić w nim wielkie zwątpienie. Gdy tylko Juefan chciał coś powiedzieć, Zhenjing mówił Czy to, co mówisz, jest zgodne z Drogą?

W końcu Juefan osiągnął oświecenie i skomponował gathę

Gdy Lingyun zobaczył je kiedyś, nigdy nie spojrzał powtórnie,

Te gałęzie ozdobione czerwono i biało nie ujawniały kwiatów.

Nieszczęśliwy rybak, który nie złapał niczego ze swojej łodzi,

Powrócił do sieci na ryby i krewetki na suchy ląd.

Po potwierdzeniu oświecenia przez mistrza, Juefan udał się na wędrówkę i odwiedził wielu znanych mistrzów chan. Wszyscy potwierdzali jego oświecenie i wychwalali jego urzeczywistnienie tak, że stał się sławny.

Po pewnym czasie wysoki urzędnik Xian Mozhu zaprosił Juefana do zostania opatem klasztoru Beijingde w Fuzhou. W jakiś czas potem mistrz przeniósł się do klasztoru Qingliang w Nankinie.

W 1128 r. mistrz zmarł w Tong’an.

Po petycji wystosowanej przez urzędnika Kuo Tianmina, cesarz obdarzył mistrza pośmiertnym imieniem „Drogocenne Oświecenie Doskonałej Czystości”.

Znaczenie mistrza

Mistrz był jednym z największych mistrzów linii przekazu huanglong^[1]. Jednak był także ważną postacią w okresie, w którym literatura chanu osiągnęła swój zenit.

Był autorem wielu komentarzy dotyczących klasycznego chanu i biografii. Jednym z nich jest Linjian lu (Zapiski z lasu chan). Napisał także wstęp do pracy Hou Yanqinga Chanlin sengbao zhuan (Kronika skarbu sanghi w lesie chanu). Był także redaktorem pracy Linji zongzhi, która zbierała nauki i mowy mistrza Linjiego.

Z jego tekstów poznać można sytuację ówczesnego chanu. W jednym ze swoich tekstów lamentuje, że z „pięciu domów chanu”, egzystują już właściwie tylko dwa – linji i yunmen. Jednak zauważył odrodzenie się „domu” caodong i pojawienie się wielkiego mistrza Furonga Daokaia. Mało tego, chociaż jako mistrz tradycji linji, mógłby kwestionować legalność linii przekazu caodong, to jednak podkreśla znaczenie i legitymizuje mistrza Touziego Yiqinga, nazywając go „prawdziwym synem” Dayanga Jingxuana^[2]. Mistrz prezentował więc postawę ekumeniczną, daleką od sekciarstwa^[3].

Huihong napisał również epitafium dla mistrza caodong – Lumena Fadenga^[4].

Dzieła literackie

• Chanlin sengbao zhuan (Zachowane biografie mnichów z klasztorów chanu^[5])
• Linji zongzhi
• Shimen wenzi chan
• Linjian lu (Zapiski z klasztorów chanu) (1107)

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.

• 38/11. Linji Yixuan (zm. 867) szkoła linji
  • 39/12. Xinghua Cunjiang (830–925)
    • 40/13. Nanyuan Huiyong (Paiying) (860–930)
      • 41/14. Fengxue Yanzhao (896–973)
        • 42/15. Shoushan Xingnian (926–993)
          • 43/16. Fenyang Shanzhao (947–1024)
            • 44/17. Ciming Chuyuan (Shishuang Chuyuan) (968–1039)
              • 45/18. Yangqi Fanghui (992–1049) szkoła yangqi
              • 45/18. Huanglong Huinan (1002–1069) szkoła huanglong
                • 46/19. Xuefeng Daoyuan (bd)
                • 46/19. Yungai Shouzhi (1025–1115)
                • 46/19. Yun’an Kewen (1025–1102) (także Baofeng, Letan i Zhenjing)
                  • 47/20. Juefan Huihong (1071–1128)
                  • 47/20. Doushuai Congyue (1044–1091)

Przypisy

Bibliografia

• Andy Ferguson: Zen’s Chinese Heritage. Boston: Wisdom Publications, 2000, s. 123–125. ISBN 0-86171-163-7.
• Morten Schlütter: How Zen Became Zen. The Dispute Over Elightenment and the Formation of Chan Budddhism in Song-Dynasty China. Honolulu: University of Hawai’i Press, 2008, s. 289. ISBN 978-0-8248-3255-1.
• Albert Welter: The „Linji lu” and the Creation of Chan Orthodoxy. The Development of Chan’s Records of Sayings Literature''. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 399–401. ISBN 978-0-19-532957-5.