Jules Isaac

Jules Isaac
Data urodzenia18 listopada 1877
Data śmierci6 września 1963
Zawód, zajęciehistoryk

Jules Isaac (ur. 18 listopada 1877, zm. 6 września 1963) – francuski historyk pochodzenia żydowskiego, znany z działań na rzecz pojednania chrześcijańsko–żydowskiego, przyczynił się do wydania przez sobór watykański II deklaracji nostra aetate[1].

Życiorys

Urodzony 18 listopada 1877 roku[2]. W 1902 roku ukończył studia w zakresie historii i geografii. Zaangażował się w obronę Dreyfusa[3]. W 1936 roku został naczelnym inspektorem oświaty na szczeblu średnim i wyższym[1], ale odsunięto go od stanowisk w 1940 roku, gdy wprowadzono rasistowskie prawodawstwo[4]. W 1942 roku zainteresował się problematyką chrześcijańskiego antysemityzmu. W październiku 1943 roku gestapo aresztowało jego, jego córkę, zięcia, żonę i jednego z synów. On sam i syn zbiegli z transportu[3].

W 1960 roku otrzymał audiencję u papieża Jana XXIII. Zaproponował papieżowi powołanie podkomisji do opracowania zmian w nauczaniu chrześcijańskim ws. Żydów, która spotkała się z życzliwym przyjęciem papieża[3].

Zmarł 6 września 1963 roku[3].

Przypisy

  1. ↑ a b A short introduction to Jules Isaac, Jules Isaac Stichting.
  2. ↑ Jules Isaac, judaisme.sdv.fr [dostęp 2016-03-13].
  3. ↑ a b c d h, 6 September 1963 Passing of Jules Isaac, author of “Jésus et Israël” #otdimjh, On This Day In Messianic Jewish History [dostęp 2016-03-13].
  4. ↑ Magdalena Czyż, Jak Żydzi przestali być bogobójcami, wyborcza.pl [dostęp 2016-03-13].