Julián Marías Aguilera

Ten artykuł od 2012-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Julián Marías Aguilera

Julián Marías Aguilera (ur. 17 czerwca 1914 w Valladolid, zm. 15 grudnia 2005 w Madrycie) – hiszpański filozof katolicki.

Życiorys

Mieszkał w Madrycie od 1919. W latach 1931-1936 studiował nauki filozoficzne. Naukę przerwał wybuch wojny domowej, w której Marías Aguilera wziął udział po stronie republikańskiej. Po zwycięstwie zwolenników generała Franco był w 1939 przez kilka miesięcy więziony. Po zwolnieniu powrócił do studiów filozoficznych; opracował wówczas podręcznik historii filozofii Historia de la Filosofía, opublikowany po raz pierwszy w 1941 i później wielokrotnie wznawiany. W 1942 przedstawił rozprawę doktorską, nie został jednak do obrony dopuszczony ze względu na zawarte w pracy krytyczne zdania w stosunku do reżimu Franco.

W 1948 ze swoim dawnym profesorem José Ortegą y Gassetem powołał do życia Instituto de Humanidades de Madrid; objął kierownictwo tej instytucji po śmierci Ortegi y Gasseta w 1955. W 1949 obronił doktorat na podstawie tej samej pracy, którą odrzucono siedem lat wcześniej (La Metafísica del conocimiento en Gratry); odsunięty od możliwości pracy wykładowcy w Hiszpanii, gościnnie wykładał na uczelniach amerykańskich. Utrzymywał się również z publikacji filozoficznych.

W 1964 został powołany na członka Królewskiej Akademii Języka Hiszpańskiego. Po śmierci Franco odebrał nominację króla Juana Carlosa na senatora, mandat pełnił w latach 1977-1979. W 1980 otrzymał również nominację profesorską. W 1982 Jan Paweł II powołał go, jako pierwszego Hiszpana, w skład Międzynarodowej Papieskiej Rady Kultury. W 1986 Marías Aguilera otrzymał Nagrodę Księcia Asturii w dziedzinie nauk humanistycznych.

Był od 1941 żonaty z Dolores Franco Manero, pisarką i nauczycielką. Miał pięciu synów, m.in. Javiera (ur. 1951), pisarza.

Jako filozof kontynuował szkołę filozoficzną Ortegi y Gasseta, był przedstawicielem tzw. racjowitalizmu.

Najważniejsze prace:

• Osoba (Furta Sacra, Warszawa 2010) tłumaczenie na język polski książki * Persona (1996)
• Historia de la filosofía (1941)
• San Anselmo y el insensato (1944)
• Idea de la metafísica (1954)
• La escuela de Madrid (1960)
• Antropología filosófica (1970)
• La España inteligible (1985)