Julian Aleksandrowicz
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 18 października 1988 |
| Przyczyna śmierci | |
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Wojskowy |
| Zawód, zajęcie | lekarz |
| Tytuł naukowy | profesor n. med. |
| Alma Mater | |
| Stanowisko | kierownik Kliniki Hematologii AM |
| Odznaczenia | |
  | |
Julian Aleksandrowicz, ps. „Doktor Twardy” (ur. 20 sierpnia 1908 w Krakowie, zm. 18 października 1988 tamże)[1] – polski lekarz internista, profesor nauk medycznych, filozof medycyny i hematolog.
Życiorys
Pochodził z rodziny żydowskiej. W 1933 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Podczas II wojny światowej walczył w kampanii wrześniowej. Był więziony w getcie krakowskim, z którego uciekł i został aktywnym członkiem Armii Krajowej, odznaczony później orderem Virtuti Militari i innymi medalami. W ucieczce z getta pomógł mu dr Ludwik Żurowski, który znalazł mu schronienie z najbliższą rodziną w mieszkaniu profesora Andrzeja Stopki. W latach 1947–1949 był lekarzem uzdrowiskowym w Kudowie-Zdroju.
Autor wielu książek, m.in.: Nie ma nieuleczalnie chorych, Sumienie ekologiczne, Wszechstronna nadzieja, Kuchnia i medycyna (wspólnie z Ireną Gumowską), Wiedza stwarza nadzieję (1975, tom 278 serii wydawniczej Omega) oraz ostatniej, którą napisał: U progu medycyny jutra (wspólnie z Harrym Dudą). Wspomnienia z okresu okupacji zawarł w wydanej w 1962 roku książce Kartki z dziennika doktora Twardego.
Wieloletni kierownik Kliniki Hematologicznej Akademii Medycznej w Krakowie. Pisał także artykuły medyczne w „Przekroju”. W swoim mieszkaniu przy ul. Marii Curie-Skłodowskiej prowadził też praktykę prywatną.
Był przyjacielem i lekarzem poetki Haliny Poświatowskiej. Pomógł jej w organizacji wyjazdu na operację serca do Ameryki[2]. Bezinteresownie pomagał jej i wspierał w zmaganiach z chorobą.
Zmarł w Krakowie w 1988, po długich zmaganiach z chorobą nowotworową. Został pochowany na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty[3].
W 1986 został laureatem Nagrody im. Księdza Idziego Radziszewskiego za rok 1985 przyznawaną przez Towarzystwo Naukowe KUL[4].
Jego synem był Jerzy Aleksandrowicz[5].
Upamiętnienie
- Został uhonorowany przez miasto Kraków ulicą „Doktora Twardego”.
- Zespół Szkół Ogólnokształcących Integracyjnych Nr 3 w Krakowie nosi imię: „Profesora Juliana Aleksandrowicza”.
- Polskie Towarzystwo Magnezologiczne (PTMag) im. prof. Juliana Aleksandrowicza z siedzibą w Warszawie[6].
- Pod koniec lat 80. został wybity medal upamiętniający Juliana Aleksandrowicza o treści Nie odbieraj nadziei bliźniemu swemu umieszczonej na rewersie, zaprojektowany przez W. Kota[7].
Odznaczenia
Przypisy
- ↑ ekologia.pl – Julian Aleksandrowicz (pol.) [dostęp 2011-11-04].
- ↑ Anna Grużewska: Ja już nie wrócę (Halina Poświatowska). [dostęp 2010-02-16].
- ↑ Cmentarz Wojenny przy ulicy Prandoty w Krakowie (pol.) [dostęp 2011-11-04].
- ↑ KUL – Uniwersytet – Nagroda im. Księdza Idziego Radziszewskiego, www.kul.pl [dostęp 2020-02-07] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-07].
- ↑ Who is who w Polsce. Encyklopedia biograficzna z życiorysami znanych Polek i Polaków, Hübners blaues Who is Who, Zug 2007 (dodatek CD) – biogram Jerzego Aleksandrowicza.
- ↑ Polskie Towarzystwo Magnezologiczne im. prof. Juliana Aleksandrowicza. [dostęp 2016-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-31)].
- ↑ Andrzej Romaniak: Medale, medaliony, plakiety. Katalog zbiorów. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2005, s. 102. ISBN 83-919305-8-0.
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945, Koszalin 1997, s. 374.
Bibliografia
Linki zewnętrzne
- Biogram Juliana Aleksandrowicza w miesięczniku Lubelskiej Izby Lekarskiej Medicus
- Ignacy Stanisław Fiut, Julian Aleksandrowicz i jego etyka „sumienia ekologicznego”
Media użyte na tej stronie
Profesor Julian Aleksandrowicz