Julian Aleksandrowicz

Julian Aleksandrowicz
Doktor Twardy
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 sierpnia 1908
Kraków

Data i miejsce śmierci

18 października 1988
Kraków

Przyczyna śmierci

choroba nowotworowa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy
w Krakowie

Zawód, zajęcie

lekarz

Tytuł naukowy

profesor n. med.

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Stanowisko

kierownik Kliniki Hematologii AM
w Krakowie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Julian Aleksandrowicz, ps.Doktor Twardy” (ur. 20 sierpnia 1908 w Krakowie, zm. 18 października 1988 tamże)[1]polski lekarz internista, profesor nauk medycznych, filozof medycyny i hematolog.

Życiorys

Pochodził z rodziny żydowskiej. W 1933 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Podczas II wojny światowej walczył w kampanii wrześniowej. Był więziony w getcie krakowskim, z którego uciekł i został aktywnym członkiem Armii Krajowej, odznaczony później orderem Virtuti Militari i innymi medalami. W ucieczce z getta pomógł mu dr Ludwik Żurowski, który znalazł mu schronienie z najbliższą rodziną w mieszkaniu profesora Andrzeja Stopki. W latach 1947–1949 był lekarzem uzdrowiskowym w Kudowie-Zdroju.

Autor wielu książek, m.in.: Nie ma nieuleczalnie chorych, Sumienie ekologiczne, Wszechstronna nadzieja, Kuchnia i medycyna (wspólnie z Ireną Gumowską), Wiedza stwarza nadzieję (1975, tom 278 serii wydawniczej Omega) oraz ostatniej, którą napisał: U progu medycyny jutra (wspólnie z Harrym Dudą). Wspomnienia z okresu okupacji zawarł w wydanej w 1962 roku książce Kartki z dziennika doktora Twardego.

Wieloletni kierownik Kliniki Hematologicznej Akademii Medycznej w Krakowie. Pisał także artykuły medyczne w „Przekroju”. W swoim mieszkaniu przy ul. Marii Curie-Skłodowskiej prowadził też praktykę prywatną.

Był przyjacielem i lekarzem poetki Haliny Poświatowskiej. Pomógł jej w organizacji wyjazdu na operację serca do Ameryki[2]. Bezinteresownie pomagał jej i wspierał w zmaganiach z chorobą.

Zmarł w Krakowie w 1988, po długich zmaganiach z chorobą nowotworową. Został pochowany na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty[3].

W 1986 został laureatem Nagrody im. Księdza Idziego Radziszewskiego za rok 1985 przyznawaną przez Towarzystwo Naukowe KUL[4].

Jego synem był Jerzy Aleksandrowicz[5].

Upamiętnienie

  • Został uhonorowany przez miasto Kraków ulicą „Doktora Twardego”.
  • Zespół Szkół Ogólnokształcących Integracyjnych Nr 3 w Krakowie nosi imię: „Profesora Juliana Aleksandrowicza”.
  • Polskie Towarzystwo Magnezologiczne (PTMag) im. prof. Juliana Aleksandrowicza z siedzibą w Warszawie[6].
  • Pod koniec lat 80. został wybity medal upamiętniający Juliana Aleksandrowicza o treści Nie odbieraj nadziei bliźniemu swemu umieszczonej na rewersie, zaprojektowany przez W. Kota[7].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ekologia.pl – Julian Aleksandrowicz (pol.) [dostęp 2011-11-04].
  2. Anna Grużewska: Ja już nie wrócę (Halina Poświatowska). [dostęp 2010-02-16].
  3. Cmentarz Wojenny przy ulicy Prandoty w Krakowie (pol.) [dostęp 2011-11-04].
  4. KUL – Uniwersytet – Nagroda im. Księdza Idziego Radziszewskiego, www.kul.pl [dostęp 2020-02-07] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-07].
  5. Who is who w Polsce. Encyklopedia biograficzna z życiorysami znanych Polek i Polaków, Hübners blaues Who is Who, Zug 2007 (dodatek CD) – biogram Jerzego Aleksandrowicza.
  6. Polskie Towarzystwo Magnezologiczne im. prof. Juliana Aleksandrowicza. [dostęp 2016-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-31)].
  7. Andrzej Romaniak: Medale, medaliony, plakiety. Katalog zbiorów. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2005, s. 102. ISBN 83-919305-8-0.
  8. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945, Koszalin 1997, s. 374.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Julian Aleksandrowicz.jpg
Profesor Julian Aleksandrowicz