Julian Bieliński

Grób gen. Juliana Bielińskiego na cmentarzu Powązkowskim

Julian Bieliński (ur. 13 lutego 1787 w Borowej w Kaliskiem, zm. 5 czerwca 1863 w Warszawie) – generał brygady, syn Floriana stolnika radomskiego i Małgorzaty Dobrzelewskiej.

Od 1802 w armii pruskiej. Służbę odbył w batalionie psp pułkownika Klocha. W kampanii napoleońskiej (1805) walczył pod Lubeką, Kolonią, Auerstadt. Pod Nordhausen dostał się do niewoli. Wkrótce został zwolniony i wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego. W 1806 roku został porucznikiem w 7 Pułku Piechoty[1]. W Hiszpanii walczył pod Puerto Almore, Almonacid de Toledo, Pod Ocañą został ranny. Brał również udział w walce przeciw powstańcom hiszpańskim i wojskom angielskim. W bitwie pod Tarifą został wzięty do niewoli. Po zwolnieniu służył w 4ppl. W bitwie pod Tarifą został wzięty do niewoli. Po zwolnieniu służył w 4. pułku piechoty polskiej. W kampanii 1813-1814 brał udział w bitwach pod Wittenbergą, pod Lipskiem, gdzie bronił bramy halskiej, Soussons i Arcis-sur-Aube. Po bitwie pod Lipskiem, 23 października 1813, otrzymał Legię Honorową wraz z 17 innymi żołnierzami 4. pułku piechoty polskiej[2].

Do kraju powrócił z korpusem gen. Wincentego Krasińskiego. W 1815 w armii Królestwa Polskiego służył w korpusie grenadierów i 3. pułku strzelców pieszych (od 1824 był dowódcą 3 psp)[3]. W powstaniu listopadowym był dowódcą 1 bryg. 4 DP i walczył pod Wawrem. Powierzono mu następnie dowództwo grupy osłonowej na linii Bug-Liw. Po opuszczeniu z tego rejonu Rosjan grupę rozwiązano. Pod koniec marca objął dowództwo brygady piechoty w Korpusie Rezerwowym gen. Ludwika Paca. Po jego rozwiązaniu w wyniku restrukturyzacji armii polskiej przeprowadzonej na początku maja objął komendę nad przyczółkiem mostowym na Wiśle pod wsią Potycz[4]. Po fiasku wyprawy Łysobyckiej i likwidacji przyczółka objął ponownie dowodzenie brygadą, tym razem w korpusie gen. Girolamo Ramorino. 12 sierpnia objął dowodzenia nowo sformowaną 6 DP. Na jej czele wziął udział w bitwie pod Rogożnicą. Po upadku powstania udał się na emigrację do Austrii. W 1833 powrócił i złożył przysięgę wierności carowi.

Został odznaczony kawalerią Legii Honorowej (1813), Złotym Krzyżem Virtuti Militari, Znakiem Honorowym za 20 lat nieskazitelnej służby oficerskiej (1830), rosyjskimi Order Świętego Włodzimierza IV klasy i Order Świętej Anny II klasy (1829)[5].

Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 23-3-25/26)[6].

Przypisy

  1. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, Warszawa 1980, s. 387.
  2. ↑ Konrad Bartłomiej Obrębski: Rok 1813. Oficjalna strona Pułku 4 Piechoty Księstwa Warszawskiego, 2008. [dostęp 2012-02-04].
  3. ↑ Gazeta Korrespondenta Warszawskiego i Zagranicznego. 1824 nr 116. Wielkopolska Bibiloteka Cyfrowa.
  4. ↑ Expedycje od gen. Bielińskiego Juliana do gen. Dziekońskiego, 1831. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa.
  5. ↑ Marek Minakowski: Julian Walenty Bieliński z Bielin h. Szeliga. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-11-27].
  6. ↑ Cmentarz Stare Powązki: PIOTR MASZYŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-03-10].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Julian Bieliński grób.jpg
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Grób Jana Bielińskiego na Cmentarzu Powązkowskim