Julian Janowski

Julian Janowski

Julian Janowski, fot. zbiory rodzinne.
pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	16 lutego 1886 Łomża
Data i miejsce śmierci	31 sierpnia 1970 Ostróda
Przebieg służby
Lata służby	1904–1950
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	32 Pułk Piechoty 74 Pułk Piechoty 5 Pułk Strzelców Podhalańskich 11 Dywizja Piechoty
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku piechoty dowódca pułku piechoty dowódca piechoty dywizyjnej zastępca dowódcy obrony Warszawy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa, kampania wrześniowa
Odznaczenia

Julian Janowski (ur. 16 lutego 1886 w Łomży, zm. 31 sierpnia 1970 w Ostródzie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Po ukończeniu gimnazjum w Łomży, w 1904 wstąpił na ochotnika do armii rosyjskiej, po ukończeniu w 1905 szkoły podoficerskiej wstąpił do szkoły junkrów w Kazaniu. Po jej ukończeniu w 1908 otrzymał stopień podporucznika i został skierowany do 177 pułku piechoty, w którym służył do wybuchu I wojny światowej. Brał udział w walkach na froncie rosyjsko–austriackim i w sierpniu 1914 został ciężko ranny. Dostał się do niewoli, w której przebywał do 1918.

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, uczestnicząc w rozbrajaniu Niemców w Ciechanowie. W grudniu 1918 został przydzielony do 32 pułku piechoty, gdzie kolejno był dowódcą kompanii, batalionu i od listopada 1921 zastępcą dowódcy pułku. W składzie tego pułku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 74 pułku piechoty^[1]. W maju 1923 roku został przydzielony z Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK IV do PKU Stanisławów na stanowisko I referenta^[2]. W lipcu tego roku wrócił do 74 pp na stanowisko dowódcy batalionu^[3]. W sierpniu 1923 roku powierzono mu pełnienie obowiązków zastępcy dowódcy pułku^[4][5][6][7]. W styczniu 1930 roku został przeniesiony do 5 pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu na stanowisko dowódcy pułku^[8][9]. W lipcu 1936 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie. W maju 1938 roku został pierwszym zastępcą komendanta głównego Straży Granicznej, gen. bryg. Waleriana Czumy.

3 września 1939 mianowany został zastępcą dowódcy obrony Warszawy z zachowaniem dotychczasowego stanowiska I zastępcy komendanta głównego Straży Granicznej. W dniu 10 września 1939 został dowódcą Odcinka „Warszawa–Wschód”, a od 14 września po przekazaniu dowództwa odcinka gen. bryg. Juliuszowi Zulaufowi był jego zastępcą do momentu kapitulacji Warszawy 28 września 1939.

Następnie przebywał w niewoli niemieckiej w oflagu IVB Koenigstein i VIIA Murnau do kwietnia 1945.

We wrześniu 1945 wrócił do Polski i rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Pełnił kolejno stanowiska szefa Wydziału Wyszkolenia Bojowego Departamentu Wojsk Ochrony Pograniczna (październik 1945 – listopad 1946), dyrektora nauk w Centrum Wyszkolenia Wojsk Ochrony Pogranicza (listopad 1946 – maj 1949). W okresie od maja 1949 do stycznia 1950 pozostawał w dyspozycji Departamentu Personalnego MON, a następnie zostaje przeniesiony w stan spoczynku.

Po przejściu w stan spoczynku pracował do czasu przejścia na emeryturę w 1958 w instytucjach państwowych na terenie Ostródy i Olsztyna.

Zmarł 31 sierpnia 1970 w Ostródzie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B18-5-16)^[10].

Awanse

• podporucznik – 1908
• porucznik – 1911
• sztabskapitan – 1914
• major – 1920
• podpułkownik – 1926
• pułkownik – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 14 lokatą w korpusie oficerów piechoty

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
  

  Grób Juliana Janowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3390 (1921)^[11]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)^[12][13]
• Krzyż Walecznych^[14]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[15][14]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[16]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[16]
• Odznaka za Rany i Kontuzje^[16]
• Odznaka pamiątkowa 5 Pułku Strzelców Podhalańskich^[16]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Jurga Obrona Polski 1939 wyd. Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1990 ISBN 83-211-1096-7.
• Bartosz Janczak, Pułkownik Julian Janowski (1886–1970). Oddany służbie i rodzinie, wyd. Centralne Muzeum Jeńców Wojennych, Opole 2019, ISBN 978-83-61801-36-8.