Julian Maj (lekarz)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | Mielec, cmentarz parafialny przy ul. H. Sienkiewicza |
| Zawód, zajęcie | chirurg-położnik |
| Narodowość | Polak |
| Tytuł naukowy | doktor nauk medycznych |
| Alma Mater | Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small}  _BAR.svg){kind=small}   Krzyż Wiktora Emanuela (włoski) | |
Julian Maj (ur. 7 stycznia 1907 w Dąbrówce Wisłockiej, zm. 28 sierpnia 1982) – lekarz, oficer Polskich Sił Zbrojnych, uczestnik bitwy o Monte Cassino, po wojnie organizator i pierwszy dyrektor Szpitala w Dębicy.
Życiorys
Okres przed II Wojną Światową
Urodził się 7 stycznia 1907 w Dąbrówce Wisłockiej. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. St. Konarskiego w Mielcu, studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1934 r. Po odbyciu służby wojskowej w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie i 16 pułku piechoty w Tarnowie, pracę zawodową rozpoczął we wrześniu 1935 r. od stażu w Szpitalu Powszechnym w Tarnowie, następnie pracował w Lipnicy Murowanej (powiat bocheński), a później w Mielcu.
Okres II Wojny Światowej
Po wybuchu wojny został zmobilizowany w stopniu podporucznika do pracy w szpitalu polowym, później został skierowany do Szpitala Wojennego nr 101 w Zaleszczykach. Po agresji ZSRR na Polskę, wraz ze szpitalem został ewakuowany do Rumunii i umieszczony w obozie dla oficerów. W 1940 r. wraz z grupą oficerów przez Grecję dostał się do Marsylii, gdzie został przydzielony do 4 Dywizji Piechoty na stanowisko lekarza dywizjonu w 4 pułku artylerii polowej. W obliczu klęski Francji, wraz ze swoim pułkiem został ewakuowany do Anglii. Po intensywnych przygotowaniach i szkoleniach, wraz z 15 tysiącami innych żołnierzy, na pokładzie transatlantyku Queen Elizabeth został przetransportowany do Suezu, stamtąd koleją do Palestyny, a następnie ciężarówkami przez pustynię do Iraku, gdzie w stopniu porucznika dołączył do Armii Polskiej na Wschodzie gen. W. Andersa, z którą potem przeszedł cały szlak bojowy. Wraz z Armią gen. Andersa, która w Libanie odbyła wysokogórskie przeszkolenie, wziął następnie udział w całej kampanii włoskiej, w tym także w zwycięskim szturmie na Monte Cassino.
Okres po II Wojnie Światowej
Po zakończeniu działań wojennych, przeszedł do pracy w 5 Polskim Szpitalu Wojennym w Casamassima. W 1946 r. zdemobilizowany, powrócił do Polski i w 1947 r. podjął się zadania zorganizowania nowego szpitala w Dębicy, którym kierował i jednocześnie pracował w nim jako chirurg-położnik, aż do czasu swojej ciężkiej choroby w 1952 r., która uniemożliwiła mu dalszą pracę przy stole operacyjnym[1]. W międzyczasie napisał rozprawę doktorską i w 1951 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. W 1954 r. zorganizował Poradnię Chirurgiczną w Dębicy i kierował nią do 1958 r., gdy powrócił do Mielca i gdzie do 1963 r. pełnił funkcję kierownika poradni chirurgicznej przy WSK-Mielec. Po przebytym zawale w 1967 r. nieco ograniczył aktywność zawodową, a bardziej skoncentrował się na pisaniu wspomnień. Zmarł 28 sierpnia 1982 r. i spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu, przy ul. Henryka Sienkiewicza.
Dorobek literacki
Efektami jego pracy literackiej były: mająca kronikarski charakter książka o przeżyciach wojennych pt. "Na drogach do piekieł"[2] (Kraków 1973), kilka opowiadań i druga, rozszerzona wersja wspomnianej książki, której jednak nie udało się wydać.
Zobacz też
- Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie
- Służba zdrowia Polskich Sił Zbrojnych
- Bitwa o Monte Cassino
- Polska służba zdrowia w bitwie o Monte Cassino
Przypisy
- ↑ M - Dębica 24. debica24.eu. [dostęp 2015-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-15)].
- ↑ Na drogach do piekieł. Lubimyczytać.pl. [dostęp 2015-08-30].
Bibliografia
- Julian Maj, "Na drogach do piekieł", Wydawnictwo Literackie, Kraków 1973.
- Zbigniew Szurek, "Julian Maj – żołnierz, społecznik, pionier dębickiego szpitala", "Dębickie Źródła Historyczne", Muzeum Regionalne, Dębica 2014, zeszyt 8.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Baretka: Medal Za udział w wojnie obronnej 1939
Baretka: Krzyż Monte Cassino
Baretka: Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami – II RP (1942).