Julian Piotrowski

Julian Piotrowski

Julian Biodrowski

Rewera 2

major
Data i miejsce urodzenia	7 października 1920 Mariampol (Ukraina)
Data i miejsce śmierci	18 maja 2008 Wrocław
Przebieg służby
Lata służby	1938–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	11 Karpacka Dywizja Piechoty, 48 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych, Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich, 3 Dywizja Strzelców Karpackich, Rejon 3 Obwodu Mokotów AK
Stanowiska	dowódca drużyny, dowódca plutonu, adiutant dowódcy rejonu w powstaniu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, bitwa o Tobruk, bitwa pod Gazala, powstanie warszawskie
Odznaczenia

Julian Piotrowski vel Julian Biodrowski pseud. „Rewera 2”, „Górka 2” (ur. 7 października 1920 w Mariampolu, zm. 18 maja 2008 we Wrocławiu) – major piechoty Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, cichociemny.

Życiorys

Julian Piotrowski uczył się w II Państwowym Gimnazjum im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Stanisławowie. W szkole tej działał w harcerstwie i trenował piłkę nożną w klubie WCKS „Rewera”^[1]. Zdał maturę w 1938 roku, po czym został powołany na Kurs Podchorążych (Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty) 11 Karpackiej Dywizji Piechoty w Stanisławowie, który ukończył w lipcu 1939 roku i został skierowany na praktykę do 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych, gdzie zastała go wojna.

We wrześniu 1939 roku służył w Ośrodku Zapasowym 11 Dywizji Piechoty. W nocy z 17 na 18 września wraz z 48 pp przekroczył granicę polsko-węgierską. Był internowany na Węgrzech (w Ostrzyhomiu nad Dunajem, Siklos-var i innych). Od 24 marca 1941 roku przedzierał się przez Jugosławię, Grecję i Turcję do Palestyny, gdzie została sformowana Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich, w której od maja 1941 roku walczył (jako dowódca drużyny, następnie dowódca plutonu w 3 kompanii I batalionu) m.in. w bitwach o Tobruk (za którą otrzymał swój pierwszy Krzyż Walecznych) i o Gazala. Został wraz z 3 Dywizją Strzelców Karpackich 2 Korpusu Polskiego przerzucony do Włoch.

Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 14 lutego 1944 roku w Ostuni Włochy i przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 30 na 31 lipca 1944 roku w ramach operacji „Jacek 1” dowodzonej przez kpt. naw. Stanisława Daniela. Po skoku i wybuchu powstania warszawskiego zgłosił się na ochotnika do komendanta Rejonu 3 w Śródmieściu Południowym. Od 7 sierpnia walczył jako adiutant dowódcy odcinka taktycznego „Topór” ppłk. Jacka Bętkowskiego (drugi Krzyż Walecznych). Brał udział w organizacji, obronie i walkach rejonu ulic: Wspólnej i Emilii Plater oraz gmachów Politechniki. Potem uczestniczył w walkach na ul. Noakowskiego i ponownie na Emilii Plater i Poznańskiej oraz w bezskutecznych atakach w celu zlikwidowania niemieckiej obrony w gmachu Urzędu Telekomunikacji na Nowogrodzkiej.

Po kapitulacji powstania dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozach w Ożarowie, Kostrzynie, Sandbostel i Murnau. Obóz ten został wyzwolony 20 kwietnia 1945 roku przez wojska amerykańskie. Piotrowski przybył 25 czerwca 1945 roku do Wielkiej Brytanii.

W Londynie podjął studia na Uniwersytecie Londyńskim. W 1948 roku zdecydował się na powrót do kraju. Na początku 1950 roku został zdegradowany do stopnia szeregowego, był wielokrotnie zatrzymywany i inwigilowany przez UB.

Podjął pracę w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym we Wrocławiu (przedsiębiorstwo to zmieniało nazwę na Zjednoczenie Budownictwa Przemysłowego nr 1, a później WPBP nr 1). Od 1971 roku pracował w Zjednoczeniu Budownictwa Przemysłowego „Zachód”, a następnie do 1981 roku we WPBP nr 2.

Od 1956 roku działał w Związku Zawodowym Budowlanych oraz w Polskim Związku Działkowców. Po przejściu na emeryturę w 1985 roku działał w Krajowym Stowarzyszeniu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie oraz Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

W 1967 roku ukończył studia na Wydziale Prawa Administracyjnego Uniwersytetu Wrocławskiego.

Od 1948 roku do śmierci mieszkał we Wrocławiu. Zmarł w wieku 88 lat.

Awanse

• kapral – lipiec 1939 roku
• podporucznik –
• porucznik – 30 lipca 1944 roku
• szeregowy – początek 1950 roku
• porucznik – 1985^[2]
• kapitan – 15 sierpnia 1995 roku
• major w stanie spoczynku –

Życie rodzinne

Julian Piotrowski był synem Józefa, technika i kierownika gorzelni, i Marii z domu Bułki^[2]. Miał braci Mieczysława i Zbigniewa. W 1950 roku ożenił się ze Stanisławą Wesołowską (ur. w 1927 roku). Mieli dwoje dzieci: córkę Mirosławę (ur. w 1951 roku) i syna Jerzego (ur. w 1952 roku)^[3].

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie
• Odznaka Budowniczego Wrocławia
• Odznaka Zasłużony dla Budownictwa Dolnego Śląska.

Przypisy

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo „Abres”, 1996, s. 134–136. ISBN 83-902499-5-2.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 387. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 244.
• Tomasz Białaszczyk: Diament Ojczyzny. "Tygodnik Solidarność", 2004-08-05. [dostęp 2013-12-21].
• Julian Piotrowski: Urywki wspomnień kombatanckich – ze Stanisławowa do Wrocławia przez Afrykę i Powstanie Warszawskie. [dostęp 2013-12-21].

Linki zewnętrzne

• Biogram na stronie elitadywersji.org