Julian Stachiewicz
 w stopniu pułkownika | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 26 lipca 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1934 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | Front Środkowy |
| Stanowiska | szef sztabu frontu i armii |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
    _4r_BAR.svg){kind=small}            | |
Julian Stachiewicz, ps. „Wicz” (ur. 26 lipca 1890 we Lwowie, zm. 20 września 1934 w Warszawie) – polski historyk wojskowości, generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Dzieciństwo i młodość
Urodził się 26 lipca 1890 we Lwowie, w rodzinie lekarza Teofila Stachiewicza i Anieli z Kirchmayerów. Był starszym bratem Wacława Stachiewicza i kuzynem Jerzego Kirchmayera. Kształcił się i działał we Lwowie, w Związku Strzeleckim. W 1908 ukończył C. K. V Gimnazjum we Lwowie i zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości[1]. Następnie przez cztery lata studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego (egzaminów końcowych nie zdał). Był członkiem Związku Walki Czynnej[2]. Był czynnym członkiem Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie[3]. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego (1912), kursu oficerów austro-węgierskiego Sztabu Generalnego (1917) i Centrum Studiów Artyleryjskich (1919).
Służba w Legionach Polskich
W latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich. Po kryzysie przysięgowym przeszedł do pracy w konspiracji, był m.in. szefem Sztabu Komendy Głównej Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 powierzono mu dowodzenie oddziałem wysłanym z Krakowa do Przemyśla w celu obrony przed Ukraińcami.
Dwudziestolecie międzywojenne
W 1919 został szefem Sztabu Dowództwa Głównego Wojsk Wielkopolskich, po czym skierowano go do Oddziału III Naczelnego Dowództwa, gdzie w marcu 1920 objął funkcję szefa tego oddziału. W sierpniu 1920 wyznaczono go na stanowisko szefa Sztabu Kwatery Głównej Naczelnego Wodza, krótko dowodził 65 pułkiem piechoty, po czym był szefem Sztabu Frontu Środkowego, a od września 1920 – szefem Sztabu 6 Armii. Na polecenie Józefa Piłsudskiego przygotował wraz z Bolesławem Wieniawą-Długoszowskim i adiutantem Naczelnika Państwa – Stanisławem Radziwiłłem plan operacji kijowskiej.
9 maja 1921, po zakończeniu wojny polsko-rosyjskiej, wyznaczony został na stanowisko I oficera sztabu Inspektoratu Armii nr III w Toruniu. 9 kwietnia 1922 mianowany został dowódcą 13 Dywizji Piechoty w Równem[4]. W 1923 powierzono mu kierowanie Wojskowym Biurem Historycznym Sztabu Generalnego.
31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego, nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 21. lokatą w korpusie generałów.
Z jego inicjatywy 22 września 1928 powołano Towarzystwo Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich[5]. W 1928 powołał do życia Przegląd Historyczno-Wojskowy oraz został sekretarzem generalnym Instytutu Badania Najnowszej Historii Polski. Przez wiele lat był prezesem Towarzystwa Wiedzy Wojskowej, a takie przewodniczącym Głównej Rady Programowej Polskiego Radia. W 1932 został współpracownikiem Komisji Historyczno-Wojskowej Polskiej Akademii Umiejętności.
Julian Stachiewicz w 1926 ożenił się z Marią (Marylą) Jadwigą z Sawickich (1892–1972), siostrą generała Kazimierza Sawickiego, z którą miał dwóch synów: Mieczysława (1917–2020) i Kazimierza (1920–2002).
Zmarł na gruźlicę w Warszawie 20 września 1934[6]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 5-7-17)[7].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1921)[8]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[9]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (6 listopada 1930)[10]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)[11]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 1 i 2 w 1922)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[13]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[14]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[14]
- Znak oficerski „Parasol”[14]
- Odznaka „Za wierną służbę”[14]
- Wielki Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia, 1929[15])[6]
- Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii z Mieczami (Rumunia)[6]
- Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja, 1932)[16]
- Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
- Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921)[17]
- Order Krzyża Żelaznego II klasy (Prusy, grudzień 1915)[18][19]
Upamiętnienie
W latach 1996–2000 gen. bryg. Julian Stachiewicz był patronem 14 Przemyskiego batalionu dowodzenia[20].
Przypisy
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. V Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1908. Lwów: 1908, s. 118.
- ↑ Ryszard Świętek, Lodowa ściana. Sekrety polityki Józefa Piłsudskiego 1904–1918, Kraków 1998, s. 414.
- ↑ Sprawozdanie roczne Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie za rok 1910. Lwów: 1911, s. 18.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 30.04.1922 r.
- ↑ Kronika działalności Towarzystwa. „Rocznik Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich”. Nr I, s. 149, 1936.
- ↑ a b c Julian Stachiewicz. [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny [on-line]. ipsb.pl. [dostęp 2014-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-06)].
- ↑ Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny Wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 32.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2763 z 15 marca 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 13, poz. 409
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 630 „za zasługi na polu organizacji wojska oraz na polu opracowywania historji ostatnich walk orężnych o niepodległość”.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 349 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 29.
- ↑ Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 4597/22 (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 315)
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi w zorganizowaniu i urządzeniu działu wojskowego na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu”.
- ↑ a b c d Na podstawie fotografii [1] [2].
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 361.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 8 z 4 lipca 1932. wbc.poznan.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-18)]., s. 336
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28 maja 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)
- ↑ Kronika. Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”, s. 4, Nr 17 z 16 kwietnia 1916.
- ↑ Łukasz Zalewski: Generał Julian Stachiewicz (1890–1934). Piłsudczyka szlak ciernisty. [dostęp 2014-09-10].
- ↑ Decyzja Nr 257/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 7 listopada 1996 r. w: Dziennik Rozkazów MON z 1996 r. poz. 176.
Bibliografia
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
Linki zewnętrzne
- Ś. p. generał brygady Julian Stachiewicz. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 226 z 23 września 1934.
- Archiwum Generała Juliana Stachiewicza w zbiorach Instytutu Piłsudskiego. pilsudski.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-04-26)].
- Generał Julian Stachiewicz (1890–1934) Piłsudczyka szlak ciernisty
- Publikacje Juliana Stachiewicza w serwisie Polona.pl
Media użyte na tej stronie
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).
Kpt. Julian Stachiewicz, okres legionowy
Znak oficerski "Parasol"
Julian Stachiewicz (1890-1934) –General of the Polish Army. Here in rank of Colonel yet.
Grupa członków Związku Strzeleckiego: Jerzy Ołdakowski, Julian Stachiewicz, Mieczysław Ryś-Trojanowski, Edward Rydz-Śmigły oraz Władysław Belina-Prażmowski. Ropienka 1914