Julian Tokarski (1903–1977)
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 25 grudnia 1903 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 15 sierpnia 1977 |
| Członek Rady Państwa | |
| Okres | od 14 grudnia 1965 |
| Przynależność polityczna | |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres | od 27 października 1959 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister przemysłu maszynowego | |
| Okres | od 17 października 1950[1] |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Minister przemysłu motoryzacyjnego | |
| Okres | od 22 kwietnia 1955 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
   | |
Julian Tokarski, właśc. Wiktor Bożek (ur. 25 grudnia 1903 w Czersku, zm. 15 sierpnia 1977 w Warszawie) – polski tokarz i polityk, komunista, minister przemysłu ciężkiego (1950–1952), minister przemysłu maszynowego (1952–1955), minister przemysłu motoryzacyjnego (1955–1956) i wiceprezes Rady Ministrów (1959–1965). Poseł na Sejm PRL I, III i IV kadencji, od 1965 do 1969 członek Rady Państwa. Budowniczy Polski Ludowej.
Życiorys
Syn Józefa i Wiktorii, pochodził z rodziny robotniczej. Zdobył wykształcenie podstawowe, w późniejszym wieku uzupełnione do poziomu średniego. Pracował jako tokarz i działał w ruchu komunistycznym od lat 20. XX wieku, od 1921 członek Komunistycznej Partii Polski, w latach 1927–1929 członek Komitetu Centralnego i Sekretariatu KC Związku Młodzieży Komunistycznej w Polsce. Od 1929 przebywał w Związku Radzieckim, studiował w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej w Moskwie, był członkiem Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików). W latach 1943–1944 oficer polskich jednostek wojskowych w Związku Radzieckim. Od 1944 członek Polskiej Partii Robotniczej, komisarz polityczny, zastępca dowódcy 1 Korpusu Pancernego ds. polityczno-wychowawczych w Wojsku Polskim, w 1945 na analogicznym stanowisku w Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W 1946 był w stopniu podpułkownika.
Po 1945 pracował w terenowym i centralnym aparacie partyjnym, w latach 1947–1948 I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PPR Warszawa-województwo. W latach 1948–1949 był sekretarzem, a w 1950 I sekretarzem Warszawskiego Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W PZPR pełnił funkcje m.in. zastępcy członka Komitetu Centralnego (1948–1950), członka KC (1950–1968), członka Biura Organizacyjnego KC (1950–1954), członka Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej (1968–1971). Ponadto w latach 1949–1950 był zastępcą kierownika Wydziału Organizacyjnego KC, w 1950 I sekretarzem Komitetu Warszawskiego, później w 1950 kierownikiem Wydziału Kadr KC, a 1959 zastępcą kierownika Wydziału Ekonomicznego KC.
Od 1950 sprawował także liczne funkcje państwowe. W latach 1950–1952 minister przemysłu ciężkiego, w latach 1952–1955 minister przemysłu maszynowego, w latach 1959–1965 wicepremier, a następnie do 1969 członek Rady Państwa. W okresie poza pracą w rządzie był dyrektorem Zakładu Produkcji Półprzewodników „Tewa” i Zakładu Wyrobów Wtórnych w Warszawie (1957–1959).
W latach 1952–1956 i 1961–1969 poseł na Sejm PRL I, III i IV kadencji; od 1969 na emeryturze.
Jego żoną była Ludwika Jankowska (1901–1978). Pochowany z honorami wojskowymi 18 sierpnia 1977 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B4-tuje-22)[2]. W pogrzebie uczestniczyli przedstawiciele najwyższych władz partyjnych i państwowych: premier Piotr Jaroszewicz, członkowie Biura Politycznego KC PZPR Jerzy Łukaszewicz i Tadeusz Wrzaszczyk oraz wicepremierzy Zdzisław Tomal, Franciszek Kaim i Kazimierz Olszewski. Mowę pogrzebową nad trumną wygłosił Piotr Jaroszewicz.
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1946)[3].
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1946)[4].
- Order Budowniczych Polski Ludowej (1964)[5].
- Order Sztandaru Pracy I klasy.
Przypisy
- ↑ Do 6 marca 1952 jako minister przemysłu ciężkiego.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 145, poz. 275
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 22, poz. 37
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 1, Nr 170 z 20 lipca 1964.
Bibliografia
- Informacje w BIP IPN
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
- Aleksander Mazur, Order Krzyża Grunwaldu 1943–1985, Warszawa 1988
- Archiwum rodzinne
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie, odwołani przed końcem istnienia rządu
.svg)
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
_BAR.svg)
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
Julian Tokarski grób - Warszawa, Cmentarz Wojskowy na Powązkach
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970
Baretka: Order Krzyża Grunwaldu III klasy
Julian Tokarski (1903-1977)