Julian Zapała

Julian Zapała
„Lampart”
kapitan artylerii kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia

1 lutego 1904
Niedźwiedź

Data i miejsce śmierci

9 kwietnia 1964
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1924-1945

Siły zbrojne

Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Strzelców Podhalańskich AK

Stanowiska

dowódca baterii artylerii
dowódca batalionu piechoty

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami

Julian Zapała ps. „Lampart” (ur. 1 lutego 1904 w Niedźwiedziu, zm. 9 kwietnia 1964 w Krakowie) – kapitan artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Rozwój kariery

W 1927 roku ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Toruniu. 11 sierpnia 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1927 roku i 107. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 4 pułku artylerii polowej w Inowrocławiu[1]. 15 sierpnia 1929 roku awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 roku i 105. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2]. W 1934 roku otrzymał przeniesienie z 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu do 4 pułku artylerii ciężkiej w Łodzi[3]. W 1934 roku ukończył ekonomię polityczną na Uniwersytecie Poznańskim. Po wybudowaniu koszar w Tomaszowie Mazowieckim, dywizjon por. Zapały przeznaczono do ochrony rezydencji Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w Spale. W 1936 roku awansował na kapitana.

Okres II wojny światowej

Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził baterią artylerii w obronie Twierdzy Modlin. Po kapitulacji twierdzy 29 września 1939 roku udało mu się uniknąć niewoli niemieckiej i powrócić do rodzinnej miejscowości Niedźwiedź.

Od jesieni 1940 roku organizował oddział partyzancki w Gorcach. Po utworzeniu 1 pułku strzelców podhalańskich i jego zaprzysiężeniu 24 września 1944 roku jako jednostki Wojska Polskiego, oddział kpt. „Lamparta” przemianowano na IV batalion 1 pspodh. AK. Składał się on z dwóch kompanii: 10-tej dowodzonej przez por. Tadeusza Kosmowskiego ps. Las oraz 11-tej dowodzonej przez ppor. Adama Winnickiego ps. Pazur.

Po zakończeniu wojny ukrywał się w szpitalu w Rabce, a następnie u Sióstr ze Zgromadzenia Franciszkanek Rodziny Maryi w Niedźwiedziu. Ujawnił się w sierpniu 1945 roku po ogłoszonej amnestii.

Odznaczenia

Przypisy

  1. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z 15 sierpnia 1927 roku, s. 248, 251. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 378, 499. Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 216, 672.
  2. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 15 sierpnia 1929 roku, s. 285.
  3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 165.
  4. Arkadiusz Bąk i inni, Śladami Armii Krajowej w Małopolsce, przewodnik historyczno-krajoznawczy, 2019, ISBN 978-83-950027-5-5.

Bibliografia

  • Dawid Golik: Partyzanci „Lamparta". Instytut Pamięci Narodowej, Wydawnictwo Attyka, Kraków 2014. ISBN 978-83-62139-72-9.
  • Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  • Roczniki oficerskie 1928 i 1932.
  • Włodzimierz Wnuk: Walka podziemna na szczytach. Instytut Wydawniczy PAX, 1965.
  • Józefa Salamon: Za wolność przyszłych ojczystych dni – 1 Pułk Strzelców Podhalańskich w Armii Krajowej. Tuchów: Mała Poligrafia Redemptorystów w Tuchowie, 2013, s. 42–61. ISBN 978-83-7631-395-5.

Media użyte na tej stronie

Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
PL Epolet kpt.svg
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).
POL Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (1942) BAR.svg
Baretka: Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami – II RP (1942).