Julie Gayet

Julie Gayet
Ilustracja
(c) Georges Biard, CC BY-SA 4.0

Julie Gayet (2018)
Imię i nazwiskoJulie Marie Nicole Gayet
Data i miejsce urodzenia3 czerwca 1972
Suresnes
Zawódaktorka
Współmałżonek

Santiago Amigorena (2003–2006, rozwód)

Lata aktywnościod 1992

Julie Marie Nicole Gayet (ur. 3 czerwca 1972 w Suresnes) – francuska aktorka i producentka filmowa.

Życiorys

Urodziła się 3 czerwca 1972 w Suresnes pod Paryżem. Jej ojciec, Brice Gayet, jest profesorem chirurgii przewodu pokarmowego, współtworzył Institut mutualiste Montsouris w Paryżu. W latach 1992–1993 był członkiem gabinetu ministra zdrowia Bernarda Kouchnera[1]. Jej matka, Anne Gayet, jest antykwariuszem dzieł sztuki. Rodzice Julie konsekwentnie utrzymywali kontakty towarzyskie i przez dziesięciolecia wspierali francuskich socjalistów. Jej dziadek, Alain Gayet, brał udział w walkach o wyzwolenie Francji. Julie dorastała w 8. dzielnicy Paryża wraz z dwoma braćmi – Jean-Brice’m oraz Erwanem.

Julie Gayet uczyła się w prywatnej szkole katolickiej w Paryżu. Studiowała historię sztuki, psychologię i kinematografię na Uniwersytecie Nowej Sorbony, kształciła się też w dziedzinie tańca, gry aktorskiej i śpiewu w Londynie i Paryżu.

Jako aktorka zadebiutowała w epizodycznych rolach we francuskich serialach telewizyjnych, m.in. sitcomie „Premiers baisers''. W 1993 roku pojawiła się w filmie Krzysztofa Kieślowskiego pt. Trzy kolory. Niebieski. Zagrała później m.in. w głośnym filmie Sto i jedna noc. W 1997 roku otrzymała prestiżową nagrodę Romy Schneider za rolę Nathalie w filmie Sélect Hôtel. W ciągu następnych dziesięciu lat zagrała w wielu innych filmach. W 2014 została nominowana do Cezara w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa za rolę Valérie Dumontheil w filmie Quai d’Orsay. Oprócz pracy aktorki próbowała swoich sił jako producent i reżyser filmowy. Założyła firmy producenckie Rouge Internationale (2007), Amarante International (2012) oraz Cinémaphore (2013)[1].

W latach 2003–2006 Julie była żoną argentyńskiego pisarza Santiago Amigoreny, jednak małżeństwo zakończyło się rozwodem. Ma z nim dwóch synów: Tadéo (ur. 25 maja 1999) i Ezéchiela (ur. 15 sierpnia 2000). W styczniu 2014 Amigorena opublikował powieść pt. „Des jours que j’ai pas oubliés”, w której powraca do historii tego związku[1].

Gorąca zwolenniczka francuskiej Partii Socjalistycznej. W wyborach prezydenckich w 2007 publicznie popierała kandydaturę Ségolène Royal. W wyborach prezydenckich w 2012 roku udzieliła swojego poparcia kandydaturze François Hollande’a zarówno w prawyborach, jak i właściwych wyborach.

Na początku 2013 na łamach prasy pojawiły się plotki o jej związku prezydentem Francji François Hollandem, co skłoniło ją do skierowania do sądu powództwa dotyczącego naruszenia jej prywatności[2]. 10 stycznia 2014 tabloid „Closer” zamieścił siedem stron relacji i zdjęć na temat potajemnych spotkań prezydenta i aktorki w mieszkaniu wynajmowanym przez przyjaciół Julie Gayet w pobliżu Pałacu Elizejskiego[3]. Zdaniem gazety związek trwał już od 2 lat. Doniesienia „Closer” zostały szeroko skomentowane przez tak światowe, jak i francuskie media. Po kilkunastu dniach François Hollande oficjalnie ogłosił rozstanie ze swoją dotychczasową konkubiną Valérie Trierweiler[4].

Zasiadała w jury sekcji „Un Certain Regard” na 62. MFF w Cannes (2009) oraz w jury sekcji „Cinéfondation” na 64. MFF w Cannes (2011).

Filmografia

Julie Gayet na festiwalu kina amerykańskiego w Deauville w 2007.
  • Mała apokalipsa (1993) reż. Costa-Gavras
  • Trzy kolory. Niebieski (1993) reż. Krzysztof Kieślowski: adwokat w poczekalni sądu
  • L'Histoire du garçon qui voulait qu'on l'embrasse (1993) reż. Philippe Harel: dziewczyna w metrze
  • À la belle étoile (1993) reż. Antoine Desrosières: Hannah
  • 3000 scénarios contre un virus (1994) (segment La Teuf d’enfer)
  • Sto i jedna noc (1995) reż. Agnès Varda: Camille Miralis
  • Les Menteurs (1996) reż. Élie Chouraqui: Lisa
  • Les Deux Papas et la Maman (1996) reż. Smaïn i Jean-Marc Longval: Sophie
  • Delphine 1, Yvan 0 (1996) reż. Dominique Farrugia: Delphine
  • Sélect Hôtel (1996) reż. Laurent Bouhnik: Nathalie
  • Le Plaisir (et ses petits tracas) (1997) reż. Nicolas Boukhrief: Véra
  • Ça ne se refuse pas (1998) reż. Éric Woreth: Marlène Kardelian
  • Sentimental Education (1998) reż. C.S. Leigh: Claire
  • Pourquoi pas moi ? (1999) reż. Stéphane Giusti: Eva
  • Paddy (1999) reż. Gérard Mordillat: Paddy
  • Nag la bombe (2000) reż. Jean-Louis Milesi: Rosine, kelnerka
  • Les Gens qui s'aiment (2000) reż. Jean-Charles Tacchella: Winnie
  • La Confusion des genres (2000) reż. Ilan Duran Cohen: Babette
  • Vertiges de l’amour (2001) reż. Laurent Chouchan: Jeanne
  • Ma caméra et moi (2002) reż. Christophe Loizillon: Lucie
  • La Turbulence des fluides (2002) reż. Manon Briand: Catherine Rolland
  • Un monde presque paisible (2002) reż. Michel Deville: Mme Andrée
  • Novo (2002) reż. Jean-Pierre Limosin: Julie
  • Après la pluie, le beau temps (2003) reż. Nathalie Schmidt: Rose Bonbon
  • Śliczna Rita, patronka spraw beznadziejnych (2003) reż. Stéphane Clavier: Rita
  • Clara et moi (2004) reż. Arnaud Viard: Clara
  • Ce qu'ils imaginent (2004) reż. Anne Théron: Sarah
  • Bab el web (2005) reż. Merzak Allouache: Laurence
  • Camping à la ferme (2005) reż. Jean-Pierre Sinapi: Sędzia
  • De particulier à particulier (2006) reż. Brice Cauvin: Sophie
  • Mój najlepszy przyjaciel (2006) reż. Patrice Leconte: Catherine
  • Le Lièvre de Vatanen (2006) reż. Marc Rivière: Olga
  • A Woman in Winter (2006) reż. Richard Jobson: Caroline
  • Enfances (2007) reż. Ismaël Ferroukhi: matka Fritza Langa
  • Les Fourmis rouges (2007) reż. Stéphan Carpiaux: Anne
  • Un baiser s'il vous plaît (2007) reż. Emmanuel Mouret: Émilie
  • 8 fois debout (2009) reż. Xabi Molia: Elsa
  • Pièce montée (2010) reż. Denys Granier-Deferre: Laurence
  • Sans laisser de traces (2010) reż. Grégoire Vigneron: Clémence Meunier
  • L'Art de séduire (2011) reż. Guy Mazarguil: Hélène
  • Przewodnik po Belgradzie z piosenką weselną i pogrzebową (2011) reż. Bojan Vuletic: Sylvie
  • Carré blanc (2011) reż. Jean-Baptiste Leonetti: Marie
  • Nos plus belles vacances (2012) reż. Philippe Lellouche: Isabelle
  • Au cas où je n'aurais pas la palme d'or (2012) reż. Renaud Cohen: Julia
  • After (2012) reż. Géraldine Maillet: Julie
  • Quai d’Orsay (2013) reż. Bertrand Tavernier: Valérie Dumontheil
  • Les Âmes de papier (2013) reż. Vincent Lannoo: Emma

Przypisy

  1. a b c François Hollande sous le charme de Julie Gayet (fr.). parismatch.fr, 22 stycznia 2014. [dostęp 2014-02-18].
  2. François Hollande – Julie Gayet: itinéraire d’une rumeur (fr.). voici.fr, 29 marca 2013. [dostęp 2014-01-12].
  3. François Hollande ma romans z aktorką Julie Gayet? „Closer” publikuje zdjęcia. polskatimes.pl, 10 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-13)].
  4. David Chazan: It’s official: François Hollande and Valérie Trierweiler announce separation (ang.). telegraph.co.uk, 25 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-25].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Julie Gayet Déjeuner César 2018.jpg
(c) Georges Biard, CC BY-SA 4.0
Julie Gayet au déjeuner des nommés des César du cinéma