Juliformia
| Juliformia | |
| Attems, 1926 | |
| Okres istnienia: dewon–dziś | |
 Sagmatostreptus strongylopygus | |
| Systematyka | |
| Domena | eukarionty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | stawonogi |
| Podtyp | wije |
| Gromada | dwuparce |
| Podgromada | Chilognatha |
| Infragromada | Helminthomorpha |
| (bez rangi) | Eugnatha |
| Nadrząd | Juliformia |
| Synonimy | |
| |
Juliformia – nadrząd wijów z gromady dwuparców i podgromady Chilognatha.
Dwuparce te mają długie, walcowate ciało. Ich collum zachodzi częściowo na głowę jak i na drugi pierścień tułowia[1][2]. Tergity są pozbawione podłużnego rowka grzbietowego, a sternity są zlane z pleurotergitami, przy czym miejsce łączenia zaznaczone jest szwem. Nie występują u nich narządy Tömösváry'ego[2]. Występują gruczoły obronne wytwarzające wydzielinę zawierającą benzochinon[1][2]. U samców odnóża ósmej i dziewiątej pary przekształcone są w gonopody. Obecność na plemnikach pseudoperforatorium uchodzi za apomorfię grupy[2].
Krocionogi te rozsiedlone są kosmopolitycznie. Występują na wszystkich kontynentach oprócz Antarktydy, a także na licznych wyspach, również oceanicznych. W Islandii przekraczają swym zasięgiem północne koło podbiegunowe[3].
Takson ten wprowadzony został w 1926 przez Carla Attemsa[4]. Dzieli się go na 3 rzędy[2][1]:
- Julida Brandt, 1833 – krocionogi właściwe
- Spirobolida Cook, 1895
- Spirostreptida Brandt, 1833
Ponadto zalicza się doń znane z dewonu i karbonu Xyloiuloidea o niepewnej przynależności do podrzędu[5].
Według analiz Enghoffa z 1984 oraz morfologicznej Regiera i innych z 2005 Juliformia są monofiletyczne[6][7].
Przypisy
- ↑ a b c Jolanta Wytwer: gromada: dwuparce – Diplopoda. W: Zoologia t. 2 Stawonogi cz. 2 Tchawkodyszne. Czesław Błaszak (red.). Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 29–52.
- ↑ a b c d e Descriptions and putative apomorphies of millipede clades. W: Milli-PEET: Millipede Systematics [on-line]. Field Museum of Natural History, 26 września 2006. [dostęp 2017-10-10].
- ↑ Rowland M. Shelley, Sergei I. Golovatch. Atlas of myriapod biogeography. I. Indigenous ordinal and supra-ordinal distributions in the Diplopoda: Perspectives on taxon origins and ages, and a hypothesis on the origin and early evolution of the class. „Insecta Mundi”. 158, s. 1–134, 2011.
- ↑ William Shear, Class Diplopoda de Blainville in Gervais, 1844, [w:] Animal biodiversity: An outline of higher-level classification and survey of taxonomic richness, „Zootaxa”, 3148, 2011, s. 159–164 [dostęp 2017-10-11].???
- ↑ Heather M. Wilson. Juliformian millipedes from the lower Devonian of Euramerica: implications for the timing of millipede cladogenesis in the Paleozoic. „Journal of Paleontology”. 80 (4), s. 638–649, 2006. DOI: [638:JMFTLD2.0.CO;2. 10.1666/0022-3360(2006)80[638:JMFTLD]2.0.CO;2.].
- ↑ H. Enghoff. Phylogeny of millipedes-a cladistic analysis. „Zeitschrift für Zoologische Systematik und Evolutionsforschung”. 22 (1), s. 8-26, 1984.
- ↑ J.C. Regier, H.M. Wilson, J.W. Shultz. Phylogenetic analysis of Myriapoda using three nuclear protein-coding genes. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 34, s. 147-158, 2005.
Media użyte na tej stronie
Autor: N. Ioannou, Licencja: CC BY 4.0
Sagmatostreptus strongylopygus, subadult female from Amani, E Usambara Mts., Tanzania, 11 April 1985, T.G. Nielsen leg. (ZMUC), lateral view. Length of specimen 117 mm.