Julio César Cortés

Julio César Cortés

Pełne imię i nazwisko	Julio César Cortés Lagos
Data i miejsce urodzenia	29 marca 1941 Montevideo
Wzrost	176 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1956–1957 Fénix 1958–1959 Peñarol 1960–1962 Sud América 60 (8) 1962 Gimnasia La Plata 1963–1964 Cerro 40 (9) 1965 Rosario Central 21 (2) 1966–1971 Peñarol 116 (12) 1972–1973 Atlante 1973 Pumas UNAM 1974 Los Angeles Aztecs 19 (1) 1974 Municipal 1975–1976 Alianza 1976–1978 Guanacasteca 80 (4)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1962–1970  Urugwaj 30 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna Guanacasteca 1980–1981 Cobán Imperial 1982–1984 Suchitepéquez 1984–1986 Juventud Retalteca 1987–1988 Gwatemala 1988–1990 Comunicaciones Municipal Turrialba 1993 Deportivo Saprissa 1996–1997 Xelajú MC 1997–1998 Cobán Imperial 1999 Azucareros 1999 Aurora 2000–2003 Gwatemala 2004 Águila 2005 Jalapa 2007 San Carlos

Julio César Cortés (ur. 29 marca 1941 w Montevideo) – piłkarz urugwajski noszący przydomek El Pocho, napastnik, rozgrywający, później trener.

W rozgrywkach klubowych największe sukcesy osiągnął w CA Peñarol, z którym dwukrotnie zdobył mistrzostwo Urugwaju, a także Copa Libertadores oraz w 1966 Puchar Interkontynentalny.

Jako trener większość czasu spędził w Ameryce Środkowej, kierując wieloma drużynami klubowymi oraz reprezentacją Gwatemali, z którą wygrał turniej Puchar Narodów UNCAF 2001, stanowiący mistrzostwa Ameryki Środkowej.

Kariera piłkarska

Cortés pierwsze kroki stawiał w klubie Sud América Montevideo skąd w 1962 przeszedł do CA Cerro. W 1965 przeniósł się do Argentyny, by występować w barwach Rosario Central^[1].

Peñarol – sukcesy klubowe

W Rosario Cortés grał tylko jeden sezon, po czym w 1966 wrócił do Urugwaju, tym razem do klubu CA Peñarol. Stał się członkiem pierwszej drużyny, w której grali tacy piłkarze jak Pedro Rocha, Alberto Spencer, Julio César Abbadie czy Omar Caetano. Peñarol wygrał Copa Libertadores 1966, a Cortés zdobył 23 kwietnia bramkę decydująca o awansie do finału w spotkaniu z odwiecznym rywalem – Club Nacional de Football. W finale Peñarol potrzebował trzech meczów, by wykazać wyższość nad argentyńskim klubem River Plate i po raz trzeci sięgnąć po Puchar Wyzwolicieli^[2]. Jeszcze w tym samym roku Cortés pomógł Peñarolowi pokonać Real Madryt w meczach o Puchar Interkontynentalny. Cortés grając w barwach Peñarolu dwukrotnie został mistrzem Urugwaju – w 1967 i 1968^[3].

Reprezentacja Urugwaju 1962-70

Od 1962 do 1970 Cortés rozegrał w reprezentacji Urugwaju 30 meczów i zdobył 3 bramki^[4]. Zadebiutował 2 maja 1962 w wygranym 3:2 ze Szkocją meczu w Glasgow, który miał miejsce na krótko przed finałami mistrzostw świata w 1962 roku, na których Cortés zagrał tylko w jednym meczu (z ZSRR). Był także w kadrze Urugwaju na finały mistrzostw świata w 1966 i 1970 roku, stając się jednym z sześciu piłkarzy Urugwajskich, którzy byli w kadrze narodowej w trzech turniejach finałowych mistrzostw świata^[5].

Na mistrzostwach w 1966 Cortés zdobył jedną z dwóch bramek w zwycięskim meczu z Francją. W grupie grał także w meczach z Anglią i Meksykiem. Urugwaj na tym turnieju dotarł do ćwierćfinału, gdzie wyeliminowany został przez Niemcy.

Cztery lata później w Meksyku zagrał we wszystkich sześciu meczach. Urugwaj po wyjściu z grupy (Izrael, Włochy i Szwecja) i pokonaniu w ćwierćfinale ekipy ZSRR dotarł do półfinału, gdzie przegrał z Brazylią. W meczu o 3. miejsce z Niemcami Cortés zaliczył 11 występ w finałach mistrzostw świata – jest to jak dotąd drugi najlepszy wynik osiągnięty przez piłkarza Urugwaju po bramkarzu i klubowym koledze Cortésa Mazurkiewiczu, który zagrał w finałach 13 razy. Mecz z Niemcami okazał się ostatnim występem Cortésa w barwach narodowych.

Nigdy w swojej piłkarskiej karierze nie zagrał w turnieju Copa América.

Kariera trenerska

Po zakończeniu kariery piłkarskiej w Kostaryce w drugiej połowie lat 70., Cortés postanowił zostać trenerem. W nowej roli przez trzy dekady kierował wieloma klubami Kostaryki, Gwatemali i Salwadoru.

W 1983 Cortés poprowadził klub Suchitepéquez do jedynego jak dotąd tytułu mistrza Gwatemali^[6]. Następnie w latach 80. i 90. trenował inne kluby gwatemalskie – Juventud Retalteca, Comunicaciones, Xelajú oraz Aurora. W Kostaryce prowadził w latach 90. i na początku XXI wieku drużyny Turrialba F.C i Deportivo Saprissa. Potem trenował salwadorski klub Águila, następnie gwatemalski Deportivo Jalapa i kostarykański San Carlos (w 2007).

Reprezentacja Gwatemali (1987 i 2000-2003)

W 1987 Cortés objął pieczę nad reprezentacją Gwatemali, biorącej w tym roku udział Igrzyskach Panamerykańskich. Drugi okres pracy z reprezentacją Gwatemali rozpoczął się w czerwcu 2000 roku i trwał on do 2003 roku. Był to jeden z najdłuższych okresów, w których ten sam trener nieprzerwanie prowadził gwatemalską drużynę narodową. W okresie tym Cortés przegrał eliminacje do finałów mistrzostw świata w 2002 roku, ale za to wygrał turniej UNCAF Cup 2001, zdobywając mistrzostwo Ameryki Środkowej. Dwa lata później zdobył wicemistrzostwo Ameryki Środkowej (drugie miejsce w turnieju UNCAF Cup 2003).

Po tym, jak w kwietniu 2003 został odwołany ze stanowiska trenera reprezentacji Gwatemali, Cortés oskarżył gwatemalską federację piłkarską (FEDEFUT) o złamanie umowy, żądając wypłaty przysługującej mu części gaży. Trener przedstawił swoje żądania FIFA, która nakazała, by FEDEFUT wypłaciła zaległe pobory. We wrześniu 2006 FEDEFUT oskarżyła Cortésa przed lokalnym sądem o defraudację pieniędzy. Tak się akurat złożyło, że Cortés, który mieszkał wówczas w Kostaryce, przebywał czasowo w Gwatemali – sąd, przed którym został oskarżony, nakazał, by nie opuszczał kraju.

Sukcesy

Piłkarz

• zwycięstwo w Copa Libertadores 1966 (Peñarol)
• Puchar Interkontynentalny: 1966 (Peñarol)
• mistrz Urugwaju: 1967 (Peñarol), 1968 (Peñarol)
• czwarte miejsce na mistrzostwach świata w 1970 (Urugwaj)

Trener

• mistrz Gwatemali: 1983 (Suchitepéquez)
• zdobywca Pucharu Gwatemali: 1984/85 (Juventud Retalteca), 2005 (Deportivo Jalapa)
• mistrz Ameryki Środkowej: UNCAF Cup 2001 (Gwatemala)
• wicemistrz Ameryki Środkowej: UNCAF Cup 2003 (Gwatemala)

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska FUJI (Tom 8): Herosi Mundiali, Wydawnictwo GiA, Katowice 1993, ISBN 83-900227-6-3, s. 139

Linki zewnętrzne

• RSSSF – reprezentacja Urugwaju w finałach mistrzostw świata