Juliusz Bogdan Deczkowski
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | 20 kwietnia 1924 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 22 czerwca 1998 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Stanowiska | zastępca dowódcy 3. drużyny II plutonu „Alek” 2. kompanii „Rudy” batalionu „Zośka” |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca | magister chemii |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
Juliusz Bogdan Deczkowski ps. „Laudański” (ur. 20 kwietnia 1924 w Bydgoszczy, zm. 22 czerwca 1998 w Ciechocinku) – żołnierz Szarych Szeregów, uczestnik powstania warszawskiego, po wojnie inżynier.
Kampania wrześniowa
W 1939 zdążył ukończyć pierwszą klasę w Prywatnym Męskim Gimnazjum i Liceum Władysława Giżyckiego w Warszawie. W czasie kampanii wrześniowej brał udział w obronie Warszawy (był gońcem w Pogotowiu Harcerzy). W październiku przyjęty do działającego w konspiracji Gimnazjum im. Tadeusza Reytana.
Konspiracja
Rozpoczął służbę w Szarych Szeregach. Organizował siatkę konspiracji w swoim liceum. Brał udział w akcjach Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”.
W 1940 uzyskał stopień Harcerza Orlego. 9 maja 1941 aresztowany przez Niemców za rozklejanie ulotek na murach miasta z treścią „Same świnie siedzą w kinie”[1] piętnujących chodzenie do niemieckich kin, w których puszczano propagandowe niemieckie filmy. Przetrzymywany w więzieniu na Pawiaku. 16 lutego 1942 zwolniony.
Po akcji pod Arsenałem odbierał i zabezpieczał broń po wykonaniu zadania[2]. 8 maja 1943 uczestniczył w nieudanej akcji „Meksyk IV” – odbicia naczelnika Szarych Szeregów Floriana Marciniaka. 20 sierpnia 1943 wziął udział w akcji „Taśma” pod Sieczychami.
Od września 1943 był dowódcą 3. drużyny w II plutonie „Alek” 2. kompanii „Rudy” batalionu „Zośka”. Jednym z jego podwładnych w drużynie był Krzysztof Kamil Baczyński „Krzysztof”.
26 września 1943 wziął udział w akcji „Wilanów”, dwukrotnie ranny, awansowany do stopnia kaprala, a 27 kwietnia 1944 wziął udział w akcji „Tłuszcz–Urle”.
Od października 1943 do maja 1944 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”, którą ukończył w stopniu plutonowego podchorążego.
Powstanie warszawskie
W czasie powstania warszawskiego był zastępcą dowódcy 3. drużyny w II plutonie „Alek” 2. kompanii „Rudy” batalionu „Zośka”. 5 sierpnia 1944 uczestniczył w uwolnieniu więźniów KL Warschau przy ul. Gęsiej. Uwolniono wtedy ok. 350 Żydów. 8 sierpnia został postrzelony w czasie walk o cmentarz kalwiński. 20–21 sierpnia wziął udział w obronie kościoła św. Jana Bożego i klasztoru bonifratrów. Odnawiająca się rana (postrzał płuca) uniemożliwiła mu kontynuację walki. W nocy z 30 na 31 sierpnia przeszedł kanałami do Śródmieścia. Brał udział w obronie Czerniakowa. 13 września został ponownie ranny, zasypany przez zawalające się piętro kamienicy.
W nocy z 20 na 21 września przepłynął Wisłę wpław. Na drugim brzegu przejęty przez 1 Dywizję Piechoty. Trafił na Majdanek, gdzie został kreślarzem w 9 zapasowym pułku LWP. 23 stycznia 1945 zdezerterował i przedostał się do Warszawy.
Czasy powojenne
Po wojnie w Warszawie brał udział w ekshumacjach kolegów z oddziału. 20 września 1945. Na apel Jana Mazurkiewicza „Radosława” ujawnił się przed władzami komunistycznymi.
W latach 1945–1948 był instruktorem Komendy Chorągwi Mazowieckiej ZHP. W 1947 roku mianowany podharcmistrzem.
Po zdaniu matury w Liceum im. Stefana Batorego rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu Warszawskiego.
Na kilka dni przed ukończeniem studiów został aresztowany 14 stycznia 1949 roku przez Urząd Bezpieczeństwa. Po przejściu brutalnego śledztwa był przetrzymywany w więzieniu mokotowskim przy ulicy Rakowieckiej. 20 lutego 1950 roku wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie został skazany na karę 5 lat więzienia, przepadek całego mienia na rzecz Skarbu Państwa i utratę praw publicznych na 2 lata z art. 86 § 2 KKWP – „dążenie do obalenia siłą ustroju państwa”.
Więziony we Wronkach, 13 listopada 1952 roku zesłany do pracy przymusowej w kamieniołomach w Bielawach koło Piechcina. Po śmierci Józefa Stalina został 23 marca 1953 roku zwolniony. 29 grudnia 1956 roku Sąd Najwyższy przeprowadził jego rehabilitację.
Kariera zawodowa
W październiku 1953 roku skończył studia. Od 1 stycznia 1958 do 30 września 1963 był asystentem w Katedrze Technologii Organicznej Politechniki Warszawskiej. Dzięki jego zabiegom rozpoczęto produkcję antazoliny i heparyny. Był autorem racjonalizacji działania sztucznej nerki. Współautor patentów dotyczących cewnika do wlewków dotętniczych, przetoki tętniczo-żylnej.
W styczniu 1982 przeszedł na emeryturę. Był świadkiem w procesie Adama Humera. Został pochowany w Warszawie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kw. A-18 rząd 7-grób 24, obok kwater baonu „Zośka”)[3]. Tam też spoczywa jego brat Stanisław Deczkowski.
Publikacje
- Współautor pracy zbiorowej: Pamiętniki żołnierzy baonu „Zośka”. Wyd. 1. 1957. (wydanie 4. w 1997, ISBN 83-10-07687-8).
- Juliusz Bogdan Deczkowski: Harcerze na Pawiaku. Wspomnienia więźniów Pawiaka. Warszawa: 1978.
- Juliusz Bogdan Deczkowski: „Wróbel” z „Kamieni na szaniec”. 1992. ISBN 83-87545-23-6. (książka poświęcona Jerzemu Horczakowi)
- Juliusz Bogdan Deczkowski: Wspomnienia żołnierza baonu AK „Zośka”. Instytut Polskiej Akademii Nauk, 1998. ISBN 83-88909-18-5.
Odznaczenia
- Krzyż Walecznych (1969)
- Warszawski Krzyż Powstańczy (1981)
- Krzyż Armii Krajowej (1983)
Przypisy
- ↑ Pawiak był etapem. Wspomnienia z lat 1939–1944. Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1987, s. 471. ISBN 83-205-3847-5.
- ↑ Tomasz Strzembosz: Odbijanie więźniów w Warszawie 1939–1944. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 126.
- ↑ Cmentarz Wojskowy. Kwatera: A 18 Rząd: 7, Grób: 24. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2021-04-01].
Linki zewnętrzne
- Powstańcze biogramy – Juliusz Deczkowski. Muzeum Powstania Warszawskiego.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Patrol z II plutonu "Alek" 2. kompanii "Rudy" batalionu "Zośka" dnia 5 VIII 1944 na Gęsiówce. Od lewej stoją: Wojciech Omyła "Wojtek", Juliusz Bogdan Deczkowski "Laudański" i Tadeusz Milewski "Ćwik". Milewski poległ na terenie "Gęsiówki" w dniu zrobienia tego zdjęcia; Omyła zginie trzy dni później. W chwilę po zrobieniu tego zdjęcia, w mur nad głowami powstańców uderzył niemiecki pocisk karabinowy - nikomu nic się nie stało.
Baretka: Warszawski Krzyż Powstańczy
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .
Naramiennik sierżanta Wojska Polskiego (1938-39).