Juliusz Gardawski

Juliusz Gardawski

Państwo działania	Polska
Data urodzenia	11 stycznia 1948
Profesor nauk ekonomicznych
Specjalność: socjologia ekonomiczna
Alma Mater	SGPiS
Doktorat	1975
Habilitacja	24 marca 1997 SGH
Profesura	18 października 2002
Polska Akademia Nauk
Status	Członek Wydziału I Nauk Humanistycznych i Społecznych; Komitetu Nauk o Pracy i Polityce Społecznej
Wykładowca
Jednostka	Instytut Filozofii, Socjologii i Socjologii Ekonomicznej SGH
Odznaczenia

Juliusz Aleksander Gardawski (ur. 11 stycznia 1948)^[1] – profesor nauk ekonomicznych, socjolog, kierownik Katedry Socjologii Ekonomicznej Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie.

Życiorys

Juliusz Gardawski w 1972 ukończył SGPiS (specjalność ekonomika pracy i polityka społeczna). Praca magisterska, napisana u prof. Leszka Gilejki, była poświęcona strukturze społecznej i klasie robotniczej (uczestnictwo w badaniach sondażowych pracowników „Azotów” w Puławach). Po studiach podjął pracę w Katedrze Filozofii i dostał propozycję wyjazdu na studia doktoranckie do Moskwy. W 1975 obronił pracę doktorską poświęconą „tektologii”, tj. wczesnej wersji cybernetyki społecznej. W Moskwie zainteresował się semiotyką kultury i strukturalizmem (m.in. Łotmanem). Po powrocie kontynuował pracę w Katedrze Filozofii w zespole socjologicznym Gilejki. Początkowo zajmował się strukturalizmem, lecz po krótkim czasie powrócił do badań empirycznych z zakresu socjologii ekonomicznej. Współuczestniczył w opracowaniu raportu z dużych badań związków zawodowych.

Po utworzeniu Katedry Socjologii od początku lat 80. uczestniczył w kolejnych badaniach postaw robotników, stosunków przemysłowych, związków zawodowych, a następnie samorządu pracowniczego. W latach 1987–1991 uczestniczył w kierowanych badaniach panelowych w sześciu wielkich fabrykach. Od 1991 samodzielnie kierował badaniami klasy robotniczej. W latach 1991–1995 przeprowadził serię badań „Robotnicy”, finansowanych przez polskie przedstawicielstwo Fundacji im. Friedricha Eberta. Badania pozwoliły na stwierdzenie w środowisku robotniczym specyficznego „przyzwolenia ograniczonego” na gospodarkę rynkową i utrzymujące się w długim okresie oczekiwania „przyjaznej (bezpieczniej) gospodarki rynkowej”.

W 1997 na podstawie dorobku naukowego oraz monografii pt. Przyzwolenie ograniczone. Robotnicy wobec rynku i demokracji uzyskał w Kolegium Ekonomiczno-Społecznym SGH stopień naukowy doktora habilitowanego nauk ekonomicznych. W 2002 prezydent RP Aleksander Kwaśniewski nadał mu tytuł naukowy profesora nauk ekonomicznych^[2]. Pełnił funkcję dyrektora Instytutu Filozofii, Socjologii i Socjologii Ekonomicznej. Wypromował trzech doktorów.

Członek Komitetu Nauk o Pracy i Polityce Społecznej PAN. W latach 2004–2006 członek zarządu głównego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego^[1].

W swoich publikacjach odwołuje się do dorobku Andrzeja Bączkowskiego. Jest członkiem Parafii Ewangelicko-Augsburskiej Świętej Trójcy w Warszawie^[3].

W 2002 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi^[4].

Wybrane publikacje

• Robotnicy 1991. Świadomość ekonomiczna w czasach przełomu (1992)
• Polityka i gospodarka w oczach pracowników (z Tomaszem Żukowskim) (1992)
• Robotnicy przedsiębiorstw państwowych i skomercjalizowanych o własności pracowniczej (1994)
• Robotnicy 1993. Wybory ekonomiczne i polityczne (z Tomaszem Żukowskim) (1994)
• Przyzwolenie ograniczone. Robotnicy wobec rynku i demokracji (1996)
• Oceny i oczekiwania różnych grup społecznych wobec polityki właścicielskiej Skarbu Państwa (z Leszkiem Gilejko, Rafałem Towalskim; 1999)
• Związki zawodowe na rozdrożu (2001)
• Powracająca klasa: sektor prywatny w III Rzeczypospolitej (2001)
• Socjologia gospodarki (z Leszkiem Gilejko, Jacentym Siewierskim, Rafałem Towalskim; 2006, II wydanie: 2007)
• Korporacje transnarodowe a Europejskie Rady Zakładowe w Polsce (2007)
• Dialog społeczny w Polsce: teoria, historia, praktyka (2009)

Przypisy

Bibliografia

• Biogram na stronie SGH

Linki zewnętrzne

• Wywiad z prof. Gardawskim