Juliusz Katz-Suchy
.jpg) Juda Katz (1931) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Ambasador PRL przy ONZ w Nowym Jorku | |
| Okres | |
| Poprzednik | utworzenie placówki |
| Następca | |
| Dyrektor Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador PRL w Indiach | |
| Okres | od 2 sierpnia 1957 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
    | |
Juliusz Katz-Suchy, pierwotnie Juda Katz, jidysz יוליוס קאץ־סוכי (ur. 28 stycznia 1912 w Sanoku, zm. 27 października 1971 w Århus) – polski dyplomata i działacz komunistyczny żydowskiego pochodzenia.
Życiorys
Urodził się w Sanoku w rodzinie żydowskiej jako syn Szulima Katza (1869–1938, magazynier w monopolu tytoniowym, a następnie drobny kupiec) i Rochmy z domu Erlich (1873–1922)[1]. Jego rodzeństwem był Tonka (ur. 1891[2], żona adwokata i działacza socjalistycznego dr. Abrahama Penzika)[1], Ben Zion Katz (1906–1968, tłumacz, krytyk literacki, nauczyciel). Ukończył Szkołę Powszechną w Sanoku. W 1931 zdał egzamin dojrzałości w Państwowym Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku[3][4]. Już w młodości związał się z ruchem komunistycznym. W latach 1927–1929 był członkiem organizacji Ha-Szomer Ha-Cair. W 1928 wstąpił do Komunistycznego Związku Młodzieży Zachodniej Ukrainy (KZMZU). Od 1929 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Miejskiego oraz członka Komitetu Powiatowego KZMZU w Sanoku. Był organizatorem buntu w sanockim więzieniu[5]. W latach 30. wstąpił do Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy. W tym czasie używał pseudonimów: Czerwiec, Kobieła, Juliusz Kowalski, Ksawer, Marek i Suchy. Ten ostatni stał się później elementem jego nazwiska. Będąc studentem prawa na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, po zajściach w tym mieście został zatrzymany, a następnie był w grupie członków organizacji komunistycznych, karanych ciężkim więzieniem za agitację komunistyczną i podburzanie do ekscesów, którzy w kwietniu 1936 decyzją sądu we Lwowie zostali osadzeni w Miejscu Odosobnienia w Berezie Kartuskiej[6][7][8].
Okres II wojny światowej spędził w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował w fabryce, a następnie jako korespondent prasowy. Następnie podjął pracę w reprezentującej rząd lubelsko-warszawski Ambasadzie RP w Londynie.
W 1946 wrócił do Polski. Wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Był stałym delegatem Polski przy ONZ w Nowym Jorku (1947–1951), ambasadorem w Indiach (1957–1962). Był także dyrektorem Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych (1951–1957) oraz wykładowcą historii dyplomacji i stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Warszawskim. Obronił doktorat w Szkole Głównej Służby Zagranicznej mimo nieukończenia studiów wyższych. Następnie został w niej profesorem. Był także profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Dziennikarstwa, a następnie na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.
W 1969 po antysemickiej nagonce, będącej następstwem wydarzeń marcowych, wyemigrował do Danii i osiadł w Århus, gdzie zmarł. Został pochowany na cmentarzu żydowskim w Kopenhadze.
Jego żoną była Elisabeth z domu Nenkes (1912–1989), z którą miał dwie córki: Erykę i Barbarę[1][9].
Wybrane publikacje
- 1966: Zarys historii dyplomacji
- 1967: Międzynarodowe stosunki gospodarcze. Organizacja i aspekty prawno-polityczne
Odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1951)[10]
- Złoty Krzyż Zasługi – dwukrotnie (1946[11], 1954[12])
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (10 stycznia 1955, na wniosek Ministra Spraw Zagranicznych)[13]
Przypisy
- ↑ a b c Juda Katz (ang.). geni.com. [dostęp 2017-03-16].
- ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 388 (poz. 163).
- ↑ XLIV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1930/31. Sanok: 1931, s. 21.
- ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2014-04-23].
- ↑ J. Nowakowski. Sanockie wiosny. „Nowiny”, s. 3, Nr 89 z 16 i 17 kwietnia 1966.
- ↑ Akcja władz sądowych we Lwowie. Lista osób wysłanych ze Lwowa do Berezy Kartuskiej. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 1, Nr 1158 z 24 kwietnia 1936.
- ↑ W szpitalach lwowskich przebywa jeszcze około 50 rannych. Urzędowa lista wywiezionych do Berezy. „Echo”, s. 1, Nr 117 z 27 kwietnia 1936.
- ↑ Kogo wywieziono do Berezy Kartuskiej?. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 3, Nr 100 z 29 kwietnia 1936.
- ↑ Poland honors 53 who risked lives to save Jews in World War II, eilatgordinlevitan.com [dostęp 2021-11-11] (ang.).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 lipca 1951 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1952 r. nr 9, poz. 77).
- ↑ Uchwała Prezydium Krajowej Rady Narodowej z dnia 19 lipca 1946 r. o odznaczeniach pracowników Ministerstwa Spraw Zagranicznych za gorliwą i wydajną pracę (M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 115).
- ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 20 lipca 1954 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1484).
- ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 10 stycznia 1955 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1955 r. nr 42, poz. 415).
Bibliografia
- Karol Karski. Juliusz Katz-Suchy – dyplomata i profesor. „Polski Przegląd Dyplomatyczny”, 2007. Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych. ISSN 1642-4069.
- Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 3, Warszawa 1992.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Złoty Krzyż Zasługi (nadany dwukrotnie) – III RP (1992).
Juda Katz (fotografia portretowa na świadectwie dojrzałości z 1931).