Junkers Ju 388

Junkers Ju 388

Junkers Ju 388L-1
Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Junkers Flugzeug und Motorenwerke A. G.
Typ	średni samolot bombowy, samolot rozpoznawczy i nocny samolot myśliwski
Konstrukcja	dwusilnikowy dolnopłat o konstrukcji metalowej, kabina zakryta, podwozie chowane w locie
Załoga	3
Historia
Data oblotu	22 grudnia 1943
Lata produkcji	1944–1945
Dane techniczne
Napęd	dwa czternastocylindrowe silnik gwiazdowe BMW 801TJ chłodzone powietrzem (wersja rozpoznawcza L-1)
Moc	moc startowa 1331 kW (1810 KM) moc maksymalna 1389 kW
Wymiary
Rozpiętość	22,00 m (wersja rozpoznawcza L-1)
Długość	15,20 m - z radarem 16,20 m (wersja rozpoznawcza L-1)[1]
Wysokość	4,90 m (wersja rozpoznawcza L-1)
Powierzchnia nośna	56 m² (wersja rozpoznawcza L-1)
Masa
Własna	10435 kg (wersja rozpoznawcza L-1)
Startowa	14770 kg (wersja rozpoznawcza L-1)
Osiągi
Prędkość przelotowa	560 km/h na wysokości 12,2 km (wersja rozpoznawcza L-1)[2]
Prędkość wznoszenia	30 min. na wys. 11000 m (wersja rozpoznawcza L-1)
Pułap	13450 m (wersja rozpoznawcza L-1)
Zasięg	ponad 3600 km[2]
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Zdalnie sterowane stanowisko strzeleckie FA 15 w ogonie samolotu, dwa karabiny maszynowe MG 131 kalibru 13 mm
Wyposażenie dodatkowe
rozpoznanie nocne: dwie kamery NRb 35/25, 40/25 lub 75/30 rozpoznanie dzienne: dwie kamery Rb 20/30, 50/30 lub 75/30
Użytkownicy
Niemcy

Junkers Ju 388 Störtebeker – niemiecki samolot myśliwski, bombowy i rozpoznawczy, wersja rozwojowa samolotu Ju 188, który bazował na znanym modelu Junkersa Ju 88 i tak jak one był dolnopłatem z dwoma silnikami, oraz całkowicie metalową konstrukcją. Główne różnice w stosunku do poprzedników to: zdolność do operowania na wysokim pułapie dzięki wyposażeniu w kabinę ciśnieniową i zastosowanie tzw. silników wysokościowych. Jako bombowiec wysokościowy Ju 388 K i samolot rozpoznawczy na dużych wysokościach Ju 388 L, miał unikać ataków wrogich standardowych samolotów myśliwskich dzięki wysokiemu pułapowi lotu. Wariant nocnego myśliwca i niszczyciela Ju 388 J był przeznaczony do zwalczania wrogich bombowców wysokościowych, np. Boeing B-29^[3][2].

Historia konstrukcji

Junkers Ju 388 L-1 z widoczną komorą bombową

Podjęcie prac nad Ju 388 spowodowane było obawą dowództwa Luftwaffe, że nie będą w stanie zwalczać bombowców wysokościowych USA, ponieważ zakładano, że będą one latały na wysokości ponad 10 000 m. Pułap ten był nieosiągalny w tym czasie dla standardowych niemieckich samolotów myśliwskich. Niemcy przewidywali użycie Ju 388 na przełomie 1944/1945^[3].

Celem konstruktorów było wykorzystanie jak największej ilości części z Ju 88 i Ju 188, które były w seryjnej produkcji. Aby skrócić czas osiągnięcia przewidzianego pułapu zrezygnowano z powiększenia skrzydeł, co było typowym rozwiązaniem w samolotach wysokościowych. Konstrukcje skrzydła i usterzenie zostały całkowicie przejęte z poprzednich modeli z minimalnymi zmianami. Zwiększenie prędkości można było osiągnąć dzięki całkowicie przeprojektowanemu dziobowi kadłuba, co poprawiło własności aerodynamiczne samolotu. W porównaniu z Junkersem Ju 188 maszyna różniła się także zastosowaniem silników wysokościowych z czterołopatowymi śmigłami, montażem kabiny ciśnieniowej z klimatyzacją, pokładową grzałką do odladzania lameli poziomych oraz niezabezpieczonym zbiornikiem paliwa z pojemność 500 litrów wbudowanym w konstrukcję skrzydła z wentylem na zewnętrznej krawędzi skrzydla do szybkiego spustu paliwa. Dla obrony na końcu kadłuba zainstalowano zdalnie sterowaną tylną wieżyczkę z podwójnie sprzężonnymi karabinami maszynowymi MG 131 kaliber 13 mm. Do celownia służył peryskopowy celownik PVE 11 z widokiem ponad i pod kadłubem samolotu^[3].

Wersje

Planowano budowę trzech wersji Ju 388^[3][2]:

• seria J - jako nocny myśliwiec
• seria K - jako bombowiec wysokościowy
• seria L - jako samolot rozpoznawczy na dużych wysokościach

Każda z serii ze względu na zastosowany silnik była podzielona na trzy podgrupy:

• 1. z silnikami BMW 801 TJ zaopatrzony w porównaniu z klasycznym silnikiem BMW 801 posiadały turbostrężarke na gazy spalinowe^[1]
• 2. z silnikami własnymi Junkersa Jumo 222 E/F, które miały zapewnić prędkość 700 km/h na wysokości 11 000 m
• 3. z silnikami własnymi Junkersa Jumo 213 E, które zapewniały największy zasięg dzięki niskiemu zużyciu paliwa

Produkcja

W Dessau zbudowano sześć prototypów, po dwa Ju 388 J-1, K-1 i L-1 oraz Ju 388 L-0/V7, który jako pierwszy Ju 388 wzbił się w powietrze 22 grudnia 1943. Junkers wyprodukował również przedseryjne bombowce K-0 i samoloty rozpoznawcze L-0 z dużych elementów Ju 188, które zostały przejęte z bieżącej produkcji seryjnej. Do końca listopada 1944 wyprodukowano 15 Ju 388 L-0, głównie w Merseburgu, i siedem Ju 388 K-0; pierwotnie planowano 50 K-0, ale niektóre z nich zostały przerobione na rozpoznawcze, a kilka maszyn zostało zniszczonych podczas bombardowań, zanim ostatecznie zostały ukończone w Merseburgu. Nocny myśliwiec Ju 388 J i bombowiec w wersji K nie były produkowane seryjnie. Tylko samolot rozpoznawczy L-1 został zbudowany w małej serii, w sumie 66 samolotów w ATG (Allgemeine Transportanlagen-Gesellschaft) w Lipsku i Weserflug (Weser-Flugzeugbau GmbH) w Legnicy na Dolnym Śląsku. Tylko nieliczne Junkersy Ju 388 zostały wysłane do jednostkek frontowych Luftwaffe. Nie jest jasne, czy brały udział w misjach bojowych^[3].

Zachowane egzemplarze

Zachował się pojedynczy Ju 388 o numerze seryjnym 560049, który w maju 1945 wpadł w ręce amerykańskich sił zbrojnych w Merseburgu. Stamtąd dotarł najpierw przez stacje pośrednie w Kassel i Cherbourg do Dayton w stanie Ohio, gdzie przeprowadzono testy w locie na Wright Field. Obecnie znajduje się w Paul E. Garber Preservation, Restoration and Storage Facility, będącym częścią Narodowego Muzeum Lotnictwa i Przestrzeni Kosmicznej (US National Air & Space Museum ), gdzie ma zostać podjęta gruntowna renowacja^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Marek J. Murawski: Samoloty Luftwaffe 1933-1945. T. II. Warszawa: Wydawnictwo „Lampart”, 1997. ISBN 83-86776-03-X.
• Wolfgang Wagner: Hugo Junkers, Pionier der Luftfahrt – seine Flugzeuge.. Bonn: Bernard & Graefe Verlag, 1996. ISBN 3-7637-6112-8.