Junkers Ju 390

Junkers Ju 390

Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Junkers
Typ	samolot wielozadaniowy
Załoga	8-10
Historia
Data oblotu	20 października 1943
Lata produkcji	1942–1944
Wycofanie ze służby	1945
Liczba egzemplarzy	2
Dane techniczne
Napęd	6 x BMW-801E
Moc	6 × 1740 KM
Wymiary
Rozpiętość	50,30 m
Długość	34,20 m
Wysokość	6,98 m
Masa
Własna	36 900 kg
Startowa	75 500 kg
Osiągi
Prędkość maks.	505 km/h
Prędkość przelotowa	430 km/h
Zasięg	9700 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
3 x MG 131 kalibru 13 mm, 5 x MG 151 kalibru 20 mm
Użytkownicy
III Rzesza

Junkers Ju 390 – samolot transportowy i bombowy dalekiego zasięgu. Wersja rozwojowa samolotu Junkersa Ju 290.

Historia

Silnik BMW 801 eksponowany w MLP w Krakowie.

W 1942 roku w lotnictwie III Rzeszy zaistniała potrzeba posiadania samolotu zdolnego do zbombardowania celów leżących na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych Ameryki oraz prowadzenia misji rozpoznawczych na całym Atlantyku. W wyniku rozpisanego konkursu zakłady Junkers zdecydowały się na zaadaptowanie już istniejącego płatowca do nowych zadań. Bazując na samolocie transportowym Ju 290 A zbudowano w zakładach Dessau transportowy samolot dalekiego zasięgu Ju 390 V1. Od pierwowzoru był dłuższy o ponad 3 m i miał rozpiętość skrzydeł 50 m. Zamontowano w nim dwie dodatkowe gondole silnikowe, a także dodatkową parę chowanego podwozia głównego. Samolot służył do badań nad różnymi konfiguracjami wyposażenia.

Jednocześnie z pracami nad prototypem Ju 390 V1, zakłady w Bernburgu zbudowały samolot Ju 390 V2, który oblatano w połowie 1943 roku. Miał on stać się pierwowzorem wersji seryjnej samolotu patrolowego. Zastosowano w nim uzbrojenie obronne i radar morski FuG 200 Hohentwiel. Rozpoczęto również prace nad trzecim prototypem Ju 390, który miał stać się wzorcem dla bombowca Ju 390 A. Budowa Ju 390 V3 nie została jednak dokończona.

Służba w Luftwaffe

Do służby został oddany tylko jeden egzemplarz samolotu. W styczniu 1944 do bazy lotnictwa morskiego w Mont-de-Marsan dotarł Ju 390 V2, który posiadając ogromne zapasy paliwa był wykorzystywany do dalekodystansowych lotów patrolowych. Podczas jednego z nich miał przelecieć Ocean Atlantycki, zbliżyć się na odległość 20 km do Nowego Jorku i zawrócić bez niepokojenia przez obronę powietrzną Stanów Zjednoczonych. Krytycy tego zdarzenia uważają, że nie ma solidnych dowodów na odbycie tej misji, choć leżała w zasięgu możliwości samolotu. Według wspomnień Alberta Speera, w innej misji dalekodystansowej samolot miał przelecieć nad Arktyką i wylądować w Japonii. To zdarzenie też jest podawane w wątpliwość z braku dowodów. W każdym razie samolot wywarł duże wrażenie na Japończykach, że w sierpniu 1944 roku zakupili oni od Niemców licencję na będący dopiero w fazie projektu seryjny samolot Ju 390 A-1. Pod koniec II wojny światowej w 1945 Ju 390 V2 przydzielony został do tajnych misji transportowych, których celem było wywiezienie depozytów i dóbr III Rzeszy za granicę. W operacji o kryptonimie ODESSA samolot latał do Norwegii i – być może – do Argentyny.

Bibliografia

• Marek Murawski. Samoloty Luftwaffe 1933-1945. Tom II. Warszawa 1997. ISBN 83-86776-03-X
• Igor Witkowski. Supertajne bronie Hitlera. Część 2. Warszawa 1998. ISBN 83-903463-3-8