Junkers Ju 488
| ||
Dane podstawowe | ||
Państwo | III Rzesza | |
Producent | Junkers & Co. Warmwasser-Apparatefabrik | |
Typ | Bombowiec strategiczny | |
Załoga | 3 | |
Dane techniczne | ||
Napęd | 4× Junkers Jumo 222A-3/B-3 | |
Moc | 1837 kW (2500 KM) | |
Wymiary | ||
Rozpiętość | 31,28 | |
Długość | 23,24 m | |
Wysokość | 6,09 m | |
Powierzchnia nośna | 88 m² | |
Masa | ||
Własna | 21 000 kg | |
Startowa | 36 000 kg | |
Osiągi | ||
Prędkość maks. | 690 km/h (na wys. 7200 m) | |
Prędkość przelotowa | 487 km/h | |
Prędkość wznoszenia | 551 m/min | |
Pułap | 11 350 m | |
Zasięg | 3 395 km | |
Dane operacyjne | ||
Uzbrojenie | ||
2 × 13 mm MG 131 2 × 20 mm MG 151 |
Junkers Ju 488 – nieukończony, niemiecki bombowiec strategiczny tzw. Amerika-Bomber, którego zadaniem były bombardowania strategiczne celów na terytorium USA.
Historia
We wrześniu 1943 roku Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy zleciło zakładom Junkersa w Dessau (dziś Dessau-Roßlau) opracowanie projektu bombowca o bardzo dużym zasięgu i zdolności do lotów na dużych wysokościach. Konstruktorzy Junkersa uporali się z zadaniem bardzo szybko adaptując do nowego projektu gotowe części i rozwiązania z istniejących i produkowanych już samolotów. Przedział trzyosobowej załogi z kabiną ciśnieniową zaadaptowano z Ju 188T (Ju 388), tylną część kadłuba z Ju 188E, wannę pod kadłubową i zewnętrzne części skrzydeł z Ju 388K, podwójne usterzenie z Ju 288C. Nowe były jedynie środkowa część kadłuba i centropłat. Samolot miał konstrukcję całkowicie metalową z wyjątkiem podkadłubowej wanny zrobionej z drewna. Napęd stanowiły cztery 14 cylindrowe, chłodzone powietrzem silniki w układzie podwójnej gwiazdy BMW 801TJ o mocy startowej 1323 kW (1800 KM) i mocy maksymalnej na wysokości 3000 m 1389 kW (1890 KM). Podwozie składało się z czterech kół głównych, chowanych w gondole silnikowe oraz z kółka ogonowego.
Budowa
Rozpoczęto budowę dwóch prototypów Ju 488 V401 oraz V402, których ostateczny montaż miał odbywać się we Francji w przejętych przez Niemców zakładach firmy Latécoere w Tuluzie. Wewnętrzne części skrzydeł i usterzenie montowano w zakładach Junkersa w Dessau i w Bernburg (Saale), skąd transportowano je do Tuluzy. W lipcu 1944 roku z powodu szybkiego zbliżania się alianckich wojsk do Tuluzy, zdecydowano się przewieźć znajdujące się w zaawansowanych stadium montażu płatowce do Barnburga. W nocy z 16 na 17 lipca 1944 roku, grupa partyzantów pod dowództwem M. Elissalde, mechanika z zakładów Latécoère uszkodziła prototyp V401 uniemożliwiając jego transport. W sierpniu 1944 roku po ucieczce Niemców z Tuluzy na bocznicy kolejowej znaleziono porzucony kadłub prototypu V402. Planowano budowę jeszcze czterech prototypów V403 do V406, miały mieć one nowe kadłuby i cztery chłodzone cieczą, 24 cylindrowe silniki rzędowe Jumo 222A/B-3 o mocy 1837 kW (2500 KM). W listopadzie 1944 roku Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy anulowało zlecenie dla Junkersa i żaden z Ju 488 nigdy nie został ukończony.
Uzbrojenie
W dwóch pierwszych prototypach nie montowano żadnego uzbrojenia, planowane samoloty miały mieć komorę bombową na 5000 kg bomb. Uzbrojenie obronne miało składać się z dwóch działek MG 151/20 kalibru 20 mm w zdalnie sterowanej wieżyczce na grzbiecie kadłuba i dwóch karabinów maszynowych MG 131 kalibru 13 mm w zdalnie sterowanym stanowisku ogonowym.
Linki zewnętrzne
Bibliografia
Marek Ryś. Cel-Nowy Jork Niemieckie bombowce strategiczne cz. I. „Nowa Technika Wojskowa”. 1, s. 57-61,66, 2005. ISSN 1230-1655.
|
Media użyte na tej stronie
sketch of a flying Junkers Ju 488