Jurij Bojko

Jurij Bojko
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 października 1958
Gorłówka

Zawód, zajęcie

polityk, inżynier

Stanowisko

prezes Naftohazu Ukrainy (2002–2005), minister ds. paliw i energetyki (2006–2007), minister ds. paliw i przemysłu węglowego (2010–2012), wicepremier (2012–2014)

Odznaczenia
Order Księcia Jarosława Mądrego V klasy
Jurij Bojko i Aleksiej Miller w 2012
Plakat wyborczy Jurija Bojki w Charkowie w 2019

Jurij Anatolijowycz Bojko (ukr. Юрій Анатолійович Бойко; ur. 9 października 1958 w Gorłówce) – ukraiński polityk i inżynier. W latach 2002–2005 prezes Naftohazu Ukrainy, w latach 2006–2007 minister ds. paliw i energetyki, w latach 2010–2012 minister ds. paliw i przemysłu węglowego, w latach 2012–2014 wicepremier. Deputowany do Rady Najwyższej Ukrainy VI, VIII i IX kadencji. Kandydat na urząd prezydenta Ukrainy w wyborach w 2014 oraz 2019, jeden z liderów Opozycyjnej Platformy – Za Życie. Bohater Ukrainy (2004).

Życiorys

Z wykształcenia chemik, absolwent moskiewskiego instytutu chemiczno-technologicznego. Pracował w branży chemicznej i przemyśle naftowym, od lat 90. na kierowniczych stanowiskach. W 2001 uzyskał dyplom inżyniera ekonomisty. Od 2002 do 2005 był dyrektorem kompanii Naftohaz Ukrainy. W lipcu 2003 został pierwszym zastępcą ministra paliw i energetyki, którą to funkcję pełnił do stycznia 2005[1].

W lipcu 2004 znalazł się w komitecie koordynacyjnym spółki RosUkrEnergo[2]. W 2005 założył Republikańską Partię Ukrainy, która jednak nie odegrała żadnej istotnej roli na ukraińskiej scenie politycznej. W tym samym roku Ołeksandr Turczynow, ówczesny szef Służby Bezpieczeństwa Ukrainy, wydał nakaz aresztowania Jurija Bojki, zarzucając mu nadużywanie stanowiska. Postępowanie to zablokował ówczesny prezydent Wiktor Juszczenko[3].

Podczas wyborów parlamentarnych w 2006 Jurij Bojko bez powodzenia starał się o wejście do parlamentu z listy Opozycyjnego Bloku „Nie Tak!”. W sierpniu 2006 objął stanowisko ministra do spraw paliw i energetyki w rządzie Wiktora Janukowycza. Zajmował je do grudnia 2007. W tym samym roku wstąpił do Partii Regionów i w wyborach parlamentarnych z jej listy został wybrany deputowanym VI kadencji[1]. W marcu 2010 po raz kolejny wszedł w skład rządu jako minister do spraw paliw i przemysłu węglowego w gabinecie Mykoły Azarowa. Od grudnia 2012 do lutego 2014 w drugim rządzie tegoż premiera był wicepremierem[1].

Jako minister Jurij Bojko był oskarżany o liczne nadużycia władzy, pranie pieniędzy, ustawianie przetargów i wyłudzanie ziemi[4][5][6][7].

W 2014 kandydował w wyborach prezydenckich, otrzymując w nich 0,2% poparcia (36 tys. głosów)[8]. W tym samym roku był jednym z organizatorów Bloku Opozycyjnego, uzyskując w wyborach parlamentarnych z jego listy mandat posła VIII kadencji. W 2016 został współprzewodniczącym tego ugrupowania[9], jednak w 2018 wykluczono go z partyjnej frakcji[10].

W listopadzie 2016 w ukraińskim parlamencie uderzył w twarz Ołeha Laszkę, który zarzucił mu konsultowanie się z Moskwą[11]. W styczniu 2018 był jednym z 36 deputowanych, którzy głosowali przeciwko ustawie o uznaniu suwerenności Ukrainy na kontrolowanych przez prorosyjskich separatystów terytoriach obwodów donieckiego i ługańskiego[12].

W wyborach prezydenckich w 2019 ponownie ubiegał się o urząd prezydenta (jego kandydatura została oficjalnie zarejestrowana 22 stycznia 2019)[13]. W I turze otrzymał 2206 tys. głosów (11,7% poparcia), zajmując czwarte miejsce wśród kandydatów[14]. W wyborach parlamentarnych, startując z listy Opozycyjnej Platformy – Za Życie, został wybrany deputowanym do Rady Najwyższej IX kadencji[15]. Był współprzewodniczącym, a w 2022 został samodzielnym przewodniczącym Opozycyjnej Platformy – Za Życie[16]. W marcu 2022, w trakcie inwazji Rosji na Ukrainę, działalność jego partii została zakazana[17].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c Бойко Юрій Анатолійович, dovidka.com.ua [dostęp 2018-07-08] (ukr.).
  2. ↑ Anders Åslund, How Ukraine Became a Market Economy and Democracy, Waszyngton: Peterson Institute for International Economics, 2009, ISBN 978-0-88132-546-1 [dostęp 2021-01-09] (ang.).
  3. ↑ Ukraine: Battle Against Corruption Grinds To A Halt, rferl.org, 26 września 2005 [dostęp 2021-01-09] (ang.).
  4. ↑ Заступник Юрія Бойко заробив ще чверть мільярда на підконтрольному Бойко держпідприємстві, nashigroshi.org, 11 stycznia 2012 [dostęp 2020-10-22] (ukr.).
  5. ↑ «Укргазвидобування» розірвало договір з фірмою, яка була замішана в схемах Онищенка, nashigroshi.org, 25 stycznia 2017 [dostęp 2020-10-22] (ukr.).
  6. ↑ Оточення Бойка відмило понад 300 мільйонів на реконструкції підстанції в Новій Каховці, nashigroshi.org, 3 czerwca 2016 [dostęp 2020-10-22] (ukr.).
  7. ↑ Родина Юрія Бойка має під Києвом маєток на кількох гектарах, nashigroshi.org, 16 lutego 2016 [dostęp 2020-10-22] (ukr.).
  8. ↑ Вибори Президента України 2014, cvk.gov.ua [dostęp 2018-07-08] (ukr.).
  9. ↑ Сопредседатели политической партии ОППОЗИЦИОННЫЙ БЛОК, opposition.org.ua [zarchiwizowane 2018-07-08] (ukr.).
  10. ↑ Boiko, Loovochkin excluded from Opposition Bloc faction for betraying voters' interests – Vilkul, interfax.com.ua, 20 listopada 2018 [dostęp 2019-03-08] (ang.).
  11. ↑ Бойко врізав по обличчю Ляшку на погоджувальній раді, ukranews_com, 14 listopada 2016 [dostęp 2020-10-22] (ukr.).
  12. ↑ Поіменне голосування про проект Закону про особливості державної політики із забезпечення державного суверенітету України над тимчасово окупованими територіями в Донецькій та Луганській областях (№7163) – у другому читанні та в цілому, rada.gov.ua, 18 stycznia 2018 [zarchiwizowane 2018-01-21] (ukr.).
  13. ↑ Бойко: новини і свіжі рейтинги на виборах президента України 2019, rbc.ua, 25 marca 2019 [dostęp 2020-10-22] (ukr.).
  14. ↑ Вибори Президента України 2019, cvk.gov.ua [dostęp 2019-04-02] (ukr.).
  15. ↑ Позачергові вибори народних депутатів України 2019, cvk.gov.ua [dostęp 2019-07-24] (ukr.).
  16. ↑ Tania Matiasz, Бойко став головою політради ОПЗЖ. Медведчука позбавили посади співголови, lb.ua, 8 marca 2022 [dostęp 2022-03-16] (ukr.).
  17. ↑ NSDC bans pro-Russian parties in Ukraine, ukrinform.net, 22 marca 2022 [dostęp 2022-04-17] (ang.).
  18. ↑ Указ Президента України № 978/2004 від 22 серпня 2004 року «Про присвоєння Ю. Бойку звання Герой України», rada.gov.ua, 22 sierpnia 2004 [dostęp 2020-10-21] (ukr.).
  19. ↑ Указ Президента України № 550/2013 «Про нагородження Ю.Бойка орденом князя Ярослава Мудрого», president.gov.ua, 9 października 2013 [zarchiwizowane 2014-07-08] (ukr.).
  20. ↑ Указ Президента України № 432/2003 від 22 травня 2003 року «Про відзначення державними нагородами України», rada.gov.ua, 22 maja 2003 [dostęp 2020-10-21] (ukr.).

Bibliografia

Drugi rząd Wiktora Janukowycza (2006–2007)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu

Viktor Yanukovych official portrait.jpg

Ministrowie energetyki Ukrainy (od 1991)

Godło Ukrainy

Media użyte na tej stronie

Ukraine-zaslug3.png
Планка украинского ордена "За заслуги" 3 степени
Order of Merit 3rd Class of Ukraine.png
Планка украинского ордена "За заслуги" 3 степени
Boiko Yurii Wiki Vadim Chuprina.jpg
Autor: Vadim Chuprina, Licencja: CC BY-SA 4.0
PARLIAMENT OF UKRAINE
Ukraine-Derzhava.png
Планка украинского ордена "Державы" к званию "Герой Украины"
The Peace in Ukraine Billboard of Yurii Boiko in Saltivka in Kharkiv 2019.jpg
(c) Photo: Kharkivian (Serhii Petrov). From Wikimedia Commons. License CC BY-SA 4.0.
Фото: Kharkivian (Сергій Петров). З Wikimedia Commons. Ліцензія CC BY-SA 4.0
Зовнішня реклама під час агітаційної кампанії виборів Президента України 2019 року від кандидата у Президенти України Юрія Бойка із гаслом «Мир в Україні».
Білборд у м. Харкові на вулиці Академіка Павлова в районі ст. м. Героїв Праці. Лютий 2019 року.
Viktor Yanukovych official portrait.jpg
(c) Government of Ukraine, CC BY 4.0
Official portrait of Viktor Yanukovych, the 4th president of Ukraine
Yuriy Boyko and Alexey Miller, June 2012.jpeg
(c) Government.ru, CC BY 4.0
Minister of Energy and Coal Industry of Ukraine, Head of the Ukrainian parties in the Sub-commission on Fuel and Energy and the Sub-commission on Nuclear Energy and Materials Yuriy Boiko and Gazprom CEO Alexei Miller
Lesser Coat of Arms of Ukraine.svg
Lesser Coat of Arms of Ukraine, the so called Tryzub. A stylised trident symbol in gold on a background shield of blue.