Jurij Morozow

Jurij Morozow
Pełne imię i nazwisko	Jurij Andriejewicz Morozow
Data i miejsce urodzenia	13 maja 1934 Siniawino
Data i miejsce śmierci	15 lutego 2005 Petersburg
Wzrost	183 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1954 Zenit Leningrad 1 (0) 1955–1956 FSzM Leningrad ? (?) 1957–1958 Zenit Leningrad 14 (1) 1958–1961 Admirałtiejec Leningrad 98 (8) 1962–1964 Dynamo Leningrad 76 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1974–1976 ZSRR (asystent) 1977 Spartak Moskwa (asystent) 1977–1982 Zenit Leningrad 1983 Dynamo Kijów 1983 ZSRR (asystent) 1984–1987 CSKA Moskwa 1986–1990 ZSRR (asystent) 1988 ZSRR 1990 Irak 1991 Zenit Leningrad 1992 FK Szardża 1994 Kuwejt (asystent) 1994 Kuwejt olimpijska 1995–1997 Zenit Petersburg (dyr.sportowy) 2000 Zenit Petersburg (konsultant) 2000–2002 Zenit Petersburg 2002–2003 Zenit Petersburg (doradca prezesa) 2003 Pietrotriest Petersburg

Jurij Andriejewicz Morozow, ros. Юрий Андреевич Морозов (ur. 13 maja 1934 w Siniawinie w obwodzie leningradzkim; zm. 15 lutego 2005 w Petersburgu) – rosyjski piłkarz, grający na pozycji pomocnika, trener i działacz piłkarski, nauczyciel akademicki.

Kariera piłkarska

Przez całą karierę zawodniczą związany był z drużynami leningradzkimi: Zenitem, FSzM, Admiraltiejcem oraz Dynamem. Występował w rozgrywkach radzieckiej ekstraklasy, grał w juniorskiej reprezentacji Leningradu.

Kariera naukowa

W 1959 ukończył studia na Wydziale Fizyczno-Chemicznym Leningradzkiego Instytutu Technologicznego, a w 1964 studia w Leningradzkim Instytucie Kultury Fizycznej. W 1970 uzyskał stopień doktora nauk pedagogicznych. W latach 1967-1974 pracował jako starszy wykładowca i docent Katedry Piłki Nożnej i Hokeja w Leningradzkim Instytucie Kultury Fizycznej. Do pracy na uczelni powrócił w 1992 obejmując na trzy lata funkcję kierownika Katedry Piłki Nożnej i Hokeja.

Kariera trenera i działacza

W latach 1974-1976 (z przerwami) wchodził w skład sztabu szkoleniowego reprezentacji ZSRR jako asystent Konstantina Bieskowa i Walerego Łobanowskiego. Z Łobanowskim jako selekcjonerem radzieckiej kadry współpracował również w latach 1983 i 1986-1990. W okresie jego pracy z drużyną ZSRR zdobyła ona brązowy medal Igrzysk Olimpijskich w Montrealu (1976) i Wicemistrzostwo Europy (1988). W 1983 Morozow zastępował Łobanowskiego na stanowisku pierwszego trenera kijowskiego Dynama. W ekstraklasie prowadził również CSKA Moskwa. Kilkakrotnie powracał do pracy z Zenitem. Po raz pierwszy w 1977, kiedy został p.o. pierwszego trenera. Rok później został pełnoprawnym szkoleniowcem leningradzkiego klubu, z którym w 1980 zdobył trzecie miejsce w Wyższej Lidze ZSRR. Po kilkuletniej przerwie poprowadził Zenit w sezonie 1991. W latach 1995-1997 pełnił w tym klubie funkcję dyrektora sportowego. Na początku 2000 był konsultantem trenera Anatolija Dawydowa, którego latem tego samego roku zastąpił na stanowisku głównego szkoleniowca Zenitu. W następnym sezonie doprowadził klub do trzeciego miejsca w lidze. W lipcu 2002 ustąpił z funkcji z powodu złego stanu zdrowia, obejmując jednocześnie rolę doradcy prezydenta klubu. W następnym roku prowadził petersburski zespół Pietrotriest.

W pierwszej połowie lat 90. pracował również za granicą, prowadząc kadry narodowe Iraku i Kuwejtu oraz klub FK Szardża w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Zmarł 15 lutego 2005 w Petersburgu. Został pochowany na cmentarzu Siestrorieckim^[1].

Sukcesy i odznaczenia

Sukcesy trenerskie

• brązowy medalista Mistrzostw ZSRR: 1980
• brązowy medalista Mistrzostw Rosji: 2001
• finalista Pucharu Rosji: 2002
• mistrz Pierwszej ligi ZSRR: 1986

Odznaczenia

• tytuł Mistrza Sportu ZSRR:
• tytuł Zasłużonego Trenera ZSRR: 1989
• Order Przyjaźni: 1997
• Kandydat nauk pedagogicznych: 1970

Przypisy

Bibliografia

• Jurij Morozow w bazie RusTeam (ros.)