Jurydyki Warszawy
Jurydyki Warszawy – zespół ponad 20 jurydyk otaczających Warszawę do czasu ich likwidacji przez uchwaloną 18 kwietnia 1791 ustawę zwaną Prawem o miastach, a powstających od 1559 wokół królewskiej Warszawy składającej się z dwóch odrębnych miast: Starej i Nowej Warszawy.
Opis
Początek jurydykom, czyli prywatnym terenom w obrębie miasta i na gruntach podmiejskich wydzielonym spod działania sądownictwa i administracji miejskiej, dała ustawa sejmowa z 1559 roku. W przypadku Warszawy jurydyki powstawały wokół Starego i Nowego Miasta, ograniczając rozwój miasta. Niektóre z nich tworzyły małe miasteczka, inne zajmowały jedną ulicę czy kilka posesji[1].
Podstawą prawną utworzenia jurydyki był przywilej królewski[2]. Polscy władcy nadawali je dość chętnie[3]. Właściciele i mieszkańcy jurydyk byli zwolnieni od wszystkich zależności od Starej i Nowej Warszawy[2]. Nie płacili podatków na ich rzecz i nie podlegali sądownictwu miejskiemu[2]. Jedną z konsekwencji rozwoju jurydyk było więc zmniejszanie się dochodów miejskich[4].
Jurydyki oprócz różnych, prywatnych właścicieli, posiadały też własne sądownictwo, straże i ratusze. Często też różne prawa miejskie, a także własne herby (zwykle herby rodowe ich założycieli i właścicieli)[5].
Jurydyki zostały zniesione przez ustawę sejmową – Prawo o miastach, uchwaloną w kwietniu 1791[6]. Powstała wtedy aglomeracja miejska pod nazwą Miasto Wolne Wydziałowe i Jego Królewskiej Mości Rezydencjonalne[6]. Po wstrzymaniu wykonania tej ustawy przez konfederację targowicką zaczęła ona obowiązywać od 1794[6]. Po III rozbiorze Polski respektowały ją zarówno władze pruskie, jak i rosyjskie[6].
Jurydyki
- Szymanowska, 1 poł. XVII w.
- Wielądka, 1 poł. XVIII w.
- Parysowska, XVI w.
- Świętojerska, XIV w.
- Nowolipie, 1 poł. XVII w.
- Kapitulna (Zadzikowska), 1638
- Dziekania
- Leszno, 1648
- Tłumackie (Tłomackie), poł. XVIII w.
- Mariensztadt, 1762
- Dziekanka (Dziekania), 1402
- Wielopole, 1693
- Grzybów, 1650
- Bielino, 1757 i 1766
- Stanisławów, 1768
- Aleksandria, 1670
- Nowoświecka, 1659
- Ordynacka, 1739
- Tamka-Kałęczyn, 1659
- Bożydar-Kałęczyn, 1702
- Nowogrodzka, XV w.
- Solec, 1675
- Golędzinów, 1764
- Praga, 1648
- Skaryszew-Kamion, 1641.
Przypisy
- ↑ Anna Berdecka, Irena Turnau: Życie codzienne w Warszawie okresu Oświecenia. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1969, s. 10.
- ↑ a b c Daniela Kosacka: Północna Warszawa w XVIII wieku. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 59.
- ↑ Daniela Kosacka: Północna Warszawa w XVIII wieku. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 60.
- ↑ Andrzej Kersten: Warszawa kazimierzowska 1648–1668. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1971, s. 106.
- ↑ Stefan Krzysztof Kuczyński: Herb Warszawy. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1977, s. 37.
- ↑ a b c d Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 300. ISBN 83-01-08836-2.
Bibliografia
- Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 300. ISBN 83-01-08836-2.
Linki zewnętrzne
- Jurydyki warszawskie na portalu warszawa1939.pl. warszawa1939.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
Media użyte na tej stronie
Autor: Hubert Śmietanka, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Jurydyki Warszawy, based on picture in Encyklopedia Warszawy, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1994:
1. Stare Miasto
2. Nowe Miasto
3. Szymanowska
4. Wielądka
5. Parysowska
6. Świętojerska
7. Nowolipie
8. Kapitulna (Zadzikowska)
9. Dziekania
10. Leszno
11. Tłumackie (Tłomackie)
12. Mariensztadt
13. Dziekanka
14. Wielopole
15. Grzybów
16. i 24. Bielino
17. Stanisławów
18. Aleksandria
19. Nowoświecka
20. Ordynacka
21. Tamka-Kałęczyn
22. Bożydar-Kałęczyn
23. Nowogrodzka
24. i 16 Bielino
25. Solec
26. Golędzinów
27. Praga
Widok ratusza Grzybowa.
Fragment planu Erica Dahlbergha