Justin Gimelstob
Państwo | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 26 stycznia 1977 |
Wzrost | 196 cm |
Gra | praworęczna, jednoręczny backhand |
Status profesjonalny | 1996 |
Zakończenie kariery | 2007 |
Gra pojedyncza | |
Wygrane turnieje | 0 |
Najwyżej w rankingu | 63 (19 kwietnia 1999) |
Australian Open | 2R (1999) |
Roland Garros | 1R (1999, 2000, 2003, 2006, 2007) |
Wimbledon | 3R (2000, 2003, 2005) |
US Open | 3R (1997, 1999) |
Gra podwójna | |
Wygrane turnieje | 13 |
Najwyżej w rankingu | 18 (8 maja 2000) |
Australian Open | SF (2001) |
Roland Garros | 1R (1997–2000, 2003, 2006, 2007) |
Wimbledon | QF (1998, 2004) |
US Open | 3R (1999, 2004, 2007) |
Justin Jeremy Gimelstob (ur. 26 stycznia 1977 w Livingston) – amerykański tenisista, zwycięzca Australian Open 1998 i French Open 1998 w grze mieszanej, reprezentant w Pucharze Davisa.
Kariera tenisowa
Gimelstob rozpoczął treningi tenisowe jako 8–latek, mając za sparingpartnerów dwóch braci. Osiągał dobre rezultaty w rozgrywkach młodzieżowych – był m.in. liderem rankingu krajowego do lat 14 – a następnie z powodzeniem grał w rozgrywkach akademickich. Jeszcze jako amator, sklasyfikowany poza pierwszym tysiącem rankingu światowego, debiutował w grze pojedynczej w wielkim szlemie, eliminując w US Open z 1995 roku Davida Prinosila (nie sprostał w kolejnym pojedynku Richardowi Krajickowi). W 1996 roku dołączył do grona tenisistów profesjonalnych, pierwszą setkę rankingu osiągając w 1997 roku dzięki dwóm ćwierćfinałom w cyklu ATP World Tour. Wygrywał także imprezy ATP Challenger Tour.
Najwyższy w karierze ranking singlowy osiągnął w kwietniu 1999 roku, kiedy był notowany na 63. miejscu na świecie. Sporadycznie dochodził do półfinałów w rozgrywkach ATP World Tour, jednak w lipcu 2006 roku osiągnął finał w turnieju w Newport, na nawierzchni trawiastej, gdzie w decydującym meczu nie sprostał Markowi Philippoussisowi.
Praworęczny, wysoki Amerykanin (195 cm) preferował styl gry serwis–wolej i z powodzeniem startował w grze podwójnej. Jako deblista wygrał 13 turniejów z cyklu ATP World Tour oraz osiągnął 5 finałów, a w maju 2000 roku zajmował 18. miejsce w rankingu światowym. W 2001 roku, mając za partnera Scotta Humphriesa, doszedł do półfinału Wimbledonu; ponadto cztery razy był wielkoszlemowym ćwierćfinalistą w deblu, po raz ostatni w Australian Open z 2006 roku, gdy na jego drodze (oraz Ashleya Fishera) stanęli Mariusz Fyrstenberg i Marcin Matkowski. Gimelstob często zmieniał partnerów deblowych – turnieje wygrywał wspólnie z dziesięcioma różnymi tenisistami, z którymi też notował zwycięstwa nad takimi parami, jak Bob Bryan–Mike Bryan czy Mark Woodforde–Todd Woodbridge.
Największe sukcesy w karierze Gimelstoba to dwa tytuły wielkoszlemowe w grze mieszanej. W 1998 roku Amerykanin, wspólnie z Venus Williams, triumfował w Australian Open, w finale pokonując Helenę i Cyrila Suków 6:2, 6:1. Rodzinny akcent miał też drugi triumf pary Gimelstob–Williams, bowiem w finale French Open w 1998 roku przyszło im zmierzyć się z siostrą Venus, Sereną, której partnerował Luis Lobo. Starsza z sióstr Williams i Justin Gimelstob wygrali w stosunku 6:4, 6:4.
W 1997 roku Gimelstob zanotował inny sukces w grze mieszanej, sięgając wspólnie z Chandą Rubin po Puchar Hopmana. W reprezentacji w Pucharze Davisa wystąpił 3 razy, przegrywając wszystkie mecze. W singlu uległ Gianluce Pozziemu (1998), w deblu przegrywał z parą włoską, mając za partnera Todda Martina (1998), i ze szwajcarską, wspólnie z Janem-Michaelem Gambillem (2001).
Gimelstob cieszył się opinią jednego z najbardziej komunikatywnych zawodników we współczesnym tenisie. Umiejętności te wykorzystuje m.in. jako blogger "Sports Illustrated". Działał w organizacji tenisistów zawodowych. Jesienią 2007 roku ogłosił zakończenie kariery sportowej, w czasie której jego zarobki na korcie przekroczyły dwa i pół miliona dolarów.
Od grudnia 2014 roku do kwietnia 2016 był trenerem Johna Isnera. Powodem zakończenia współpracy były sprawy osobiste i zbyt napięty kalendarz Gimelstoba[1].
Finały w turniejach ATP World Tour
Legenda |
---|
Wielki Szlem |
Igrzyska olimpijskie |
Tennis Masters Cup / ATP Finals |
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (0–1)
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 16 lipca 2006 | Newport | Trawiasta | Mark Philippoussis | 3:6, 5:7 |
Gra podwójna (13–5)
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 20 kwietnia 1997 | Tokio | Twarda | Patrick Rafter | Martin Damm Daniel Vacek | 6:2, 2:6, 6:7 |
Zwycięzca | 1. | 13 lipca 1997 | Newport | Trawiasta | Brett Steven | Kent Kinnear Ałeksandar Kitinow | 6:3, 6:4 |
Zwycięzca | 2. | 21 czerwca 1998 | Nottingham | Trawiasta | Byron Talbot | Sébastien Lareau Daniel Nestor | 7:5, 6:7, 6:4 |
Zwycięzca | 3. | 7 marca 1999 | Scottsdale | Twarda | Richey Reneberg | Mark Knowles Sandon Stolle | 6:4, 6:7(4), 6:3 |
Zwycięzca | 4. | 2 maja 1999 | Atlanta | Ceglana | Patrick Galbraith | Todd Woodbridge Mark Woodforde | 5:7, 7:6, 6:3 |
Zwycięzca | 5. | 20 czerwca 1999 | Nottingham | Trawiasta | Patrick Galbraith | Marius Barnard Brent Haygarth | 5:7, 7:5, 6:3 |
Zwycięzca | 6. | 22 sierpnia 1999 | Waszyngton | Twarda | Sébastien Lareau | David Adams John-Laffnie de Jager | 7:5, 6:7(2), 6:3 |
Zwycięzca | 7. | 14 listopada 1999 | Moskwa | Dywanowa (hala) | Daniel Vacek | Andrij Medwediew Marat Safin | 6:2, 6:1 |
Zwycięzca | 8. | 20 lutego 2000 | Memphis | Twarda (hala) | Sébastien Lareau | Jim Grabb Richey Reneberg | 6:2, 6:4 |
Finalista | 2. | 16 kwietnia 2000 | Atlanta | Ceglana | Mark Knowles | Ellis Ferreira Rick Leach | 3:6, 4:6 |
Finalista | 3. | 7 maja 2000 | Orlando | Ceglana | Sébastien Lareau | Leander Paes Jan Siemerink | 3:6, 4:6 |
Zwycięzca | 9. | 17 września 2000 | Taszkent | Twarda | Scott Humphries | Marius Barnard Robbie Koenig | 6:3, 6:2 |
Finalista | 4. | 28 lipca 2002 | Los Angeles | Twarda | Michaël Llodra | Sébastien Grosjean Nicolas Kiefer | 4:6, 4:6 |
Zwycięzca | 10. | 5 października 2003 | Tokio | Twarda | Nicolas Kiefer | Scott Humphries Mark Merklein | 6:7(6), 6:3, 7:6(4) |
Zwycięzca | 11. | 19 września 2004 | Pekin | Twarda | Graydon Oliver | Alex Bogomolov Jr. Taylor Dent | 4:6, 6:4, 7:6(6) |
Zwycięzca | 12. | 3 października 2004 | Bangkok | Twarda (hala) | Graydon Oliver | Yves Allegro Roger Federer | 5:7, 6:4, 6:4 |
Zwycięzca | 13. | 18 września 2005 | Pekin | Twarda | Nathan Healey | Dmitrij Tursunow Michaił Jużny | 4:6, 6:3, 6:2 |
Finalista | 5. | 16 lipca 2006 | Newport | Trawiasta | Jeff Coetzee | Robert Kendrick Jürgen Melzer | 6:7(3), 0:6 |
Gra mieszana (2–0)
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 31 stycznia 1998 | Australian Open, Melbourne | Twarda | Venus Williams | Helena Suková Cyril Suk | 6:2, 6:1 |
Zwycięzca | 2. | 6 czerwca 1998 | French Open, Paryż | Ceglana | Venus Williams | Serena Williams Luis Lobo | 6:4, 6:4 |
Przypisy
- ↑ Rafał Smoliński: Justin Gimelstob zakończył współpracę z Johnem Isnerem (pol.). sportowefakty.wp.pl, 2016-04-04. [dostęp 2016-05-12].
Bibliografia
- Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.
The Flag of India. The colours are saffron, white and green. The navy blue wheel in the center of the flag has a diameter approximately the width of the white band and is called Ashoka's Dharma Chakra, with 24 spokes (after Ashoka, the Great). Each spoke depicts one hour of the day, portraying the prevalence of righteousness all 24 hours of it.
Autor: Diliff, Licencja: CC BY 3.0
Justin Gimelstob coaching John Isner during practice at the Queens Club Aegon Championships in London, England.