Kąty wejścia i zejścia pojazdu

Kąty natarcia[1] i zejścia pojazdu – kąty pomiędzy płaszczyzną styczną do kół i do obrysu dolnej części nadwozia a nawierzchnią jezdni. Jedne z podstawowych wielkości geometrycznych pojazdu informujące w przypadku samochodów terenowych lub SUV o zdolności do pokonywania przeszkód terenowych (maksymalne nachylenie terenu, na które może wjechać pojazd bez uszkodzenia zderzaka)[1], zależny wyłącznie od budowy pojazdu.

Kąt wejścia (kąt natarcia) to kąt między płaszczyzną drogi a płaszczyzną styczną do przednich kół pojazdu, przechodzącą przez najniższy punkt obrysu pojazdu (w przód od kół). Analogicznie, kąt zejścia to kąt między płaszczyzną drogi a płaszczyzną styczną do kół tylnych i najniższego punktu obrysu (za kołami).

Typowe wartości kąta wejścia dla samochodów szosowych to 25–30 stopni a kąt zejścia to 20–25 stopni. Dla samochodów terenowych typowe kąty wejścia to 45–60 stopni, a zejścia 35–50 stopni. (Hummer H1 ma kąt wejścia 72°, a po zdemontowaniu zderzaka 90°[2]).

Przypisy

  1. ↑ a b Leksykon techniki motoryzacyjnej, „Auto Świat”, Axel Springer Polska, 2002, ISSN 1427-3535.
  2. ↑ Marcin Łoboziński: Samochód terenowy – podstawy [część 2]. Auto-Kult. [dostęp 2015-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-12)].

Bibliografia

  • Kąty wejścia i zejścia pojazdu. W: Encyklopedia techniki wojskowej. Wydawnictwo MON, 1978, s. 258.