Kłoda (narzędzie kary)

Kłoda - początkowo pień drzewa rozpiłowany wzdłuż, później dwie belki, z wycięciami na ręce lub nogi, służący do unieruchamiania złoczyńców lub jeńców.

Pierwsze wzmianki o kłodnikach pochodzą z r. 1261 (według Glogera), w Kazaniach Świętokrzyskich (pocz. XIV w.) (według Brücknera). Ksiądz Piotr Skarga w Żywotach świętych pisze: „Wsadzono ich do kłody”, „Wieść go do ciemnicy i mocno mu w kłodzie nogi cisnąć kazał”.

Użycie kłody opisał Adam Mickiewicz w Panu Tadeuszu (księga IX, Bitwa).

Bibliografia

• Aleksander Brückner, Encyklopedia staropolska, PWN 1990 Warszawa, wyd. pierwsze fotooffsetowe.
• Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wiedza Powszechna 1970 Warszawa, wyd. II.
• Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska, Wiedza Powszechna 1972 Warszawa, wyd. II.

Narzędzia tortur Bocian Chińska tortura wodna Drabina Gruszka Szpikowany zając Hiszpańskie buty Kołyska Judasza Kozioł czarownic (hiszpański osioł) Krosno Krzesło inkwizytorskie Krzyż modlitewny Łamanie kołem Łoże sprawiedliwości (ława tortur, Madejowe łoże) Maski wstydu Szpikowany zając Wahadło (strappado, pendulum) Waterboarding Widełki heretyków Zgniatacz głowy Zgniatacz kciuków Zmiażdżenie Żelazna dziewica

Narzędzia kar Beczka Chłosta Dyby Falaka Flet hańby Gąsior Kamienie hańbiące Klatka błaznów Kłoda Kuna Nabicie na pal Piętnowanie Praszczęta Pręgierz Spalenie na stosie Sambenito