KLS-III

KSL-III
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Konstruktor	Jerzy Płoszajski
Typ	szybowiec
Konstrukcja	drewniana
Załoga	1
Historia
Data oblotu	1927
Lata produkcji	1927
Liczba egzemplarzy	1
Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość	7 m
Wydłużenie	4,6
Długość	5 m
Wysokość	2 m
Powierzchnia nośna	10,5 m²
Masa
Własna	50 kg
Użyteczna	60 kg
Startowa	110 kg
Osiągi
Prędkość maks.	40 km
Prędkość min. opadania	1,4 m/s
Doskonałość maks.	7
Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

KSL-III^[a] – polski szybowiec amatorski, skonstruowany w dwudziestoleciu międzywojennym.

Historia

Wiosną 1927 roku Jerzy Płoszajski, członek warszawskiego międzyszkolnego Koła Lotniczego „Start”, opracował projekt szybowca. Konstruktor wzorował się na niemieckim pomyśle szybowca z rur duralowych, jednak z braku środków na zakup materiałów zdecydował się na wykonanie konstrukcji z drewna. Ciężar własny konstrukcji wzrósł, zwiększyły się też jej wymiary.

Zebrane materiały konstruktor przewiózł do Poronina, gdzie podczas wakacji przystąpił do budowy szybowca. Pierwsze próby wzlotu okazały się nieudane, ze względu na masę szybowca pilot nie był w stanie wystartować z rozbiegu. Dopiero zastosowanie gumowego sznura pozwoliło na wykonanie kilku krótkich skoków. W ich trakcie doszło do uszkodzenia skrzydła. W trakcie naprawy konstruktor wprowadził zmiany w budowie części kadłubowej – wzmocniono skrzynkę i jarzmo którego trzymał się pilot oraz powiększono statecznik pionowy.

W trakcie kolejnych prób wykonano ok. ośmiu lotów trwający po ok. 30 sekund. Przy wietrze o prędkości 4-5 m/s szybowiec poprawnie zachowywał się w locie, trudności występowały jedynie podczas startu. Podczas kolejnych napraw szybowca dokonano kolejnego powiększenia statecznika pionowego.

Najdłuższy, a zarazem ostatni, lot szybowiec wykonał przy silnym wietrze. Konstruktorowi udało się, w ciągu 180 sekund, pokonać odległość 2,5 km. Przy lądowaniu szybowiec został rozbity, pilot nie odniósł poważniejszych obrażeń. Konstrukcji już nie naprawiano.

Konstrukcja

Jednomiejscowy szybowiec konstrukcji drewnianej, w układzie górnopłatu.

Kadłub z listew sosnowych składał się ze skrzynki, stojaka przedniego i tylnego oraz części ogonowej. Skrzynka była kryta sklejką i służyła jako płoza startowa oraz siedzisko pilota. Nad skrzynką znajdowało się jarzmo którego się trzymał pilot, zamocowany do niej był również hak startowy. Stojaki tworzyły piramidkę, służyły też do zamocowania płata. Część ogonowa była wykonana jako kratownica, którą usztywniono naciągami mocowanymi do płata. Płat, o konstrukcji dwudźwigarowej, miał obrys prostokątny, był kryty jedynie od dołu płótnem. Był usztywniony drutami mocowanymi do piramidki i do jarzma. Stateczniki kryte płótnem. Szybowiec nie miał lotek i sterów, sterowanie w locie odbywało się za pomocą zmiany środka ciężkości ciała pilota, np. poprzez wychylenie nóg.

Uwagi

Bibliografia

• Jerzy B. Cynk: Polish aircraft 1893-1939. London: Putman & Company, 1971, s. 686. ISBN 0-370-00085-4. OCLC 831346721.
• Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976, s. 364-365. OCLC 830596725.
• Prace szybowcowe Koła „Start”. „Młody Lotnik”. Nr 11/1927 (37), s. 240, 1927. Wydawnictwo Komitetu Stołecznego Ligi Obrony Powietrznej Państwa. OCLC 749292984.