KTM-30

KTM-30 (71-630)

Tramwaj KTM-30 w Moskwie
Dane techniczne
Liczba członów	3
Długość	26500 mm
Szerokość	2500 mm
Rozstaw osi w wózkach	1940 mm
Moc silników	6 × 50 kW
Prędkość maksymalna	65 km/h
Wnętrze
Liczba miejsc siedzących	54
Liczba miejsc ogółem	194[1] lub 234[2]
Niskopodłogowość	70%
Portal Transport szynowy

KTM-30 (inne oznaczenie: 71-630) – dwukierunkowy, obustronny, trójczłonowy tramwaj wyprodukowany przez zakłady UKWZ w Ust'-Katawiu w 2006 roku. Ten sześcioosiowy pojazd szynowy został wyposażony w udogodnienia dla niepełnosprawnych. 70% wagonu ma niską podłogę. W wagonie przewidziano 54 miejsca siedzące.

Historia

Geneza

W 1999 roku powstał w Rosji pierwszy tramwaj z niskopodłogową częścią, zbudowany przez firmę PTMZ. W 2003 fabryka w Ust-Katawiu rozpoczęła pracę nad tramwajami niskopodłogowymi, chociaż ta fabryka nie produkowała wcześniej wagonów przegubowych, tym niemniej już w latach 80. inżynierowie pracujących w UKWZ wzięli udział w projekcie tego typu^[2]. W 2005 roku firma Pionier zbudowała pierwszy w Rosji tramwaj niskopodłogowy. UKWZ opracowała swoje prototypy jako trzecia. Były to dwa modele: KTM-23 i KTM-30. Oba tramwaje powstały z modułów, przy czym KTM-23 był konstrukcją bezprzegubową^[1].

Eksploatacja

Jedyny zbudowany w 2006 prototyp został oznaczony numerem fabrycznym 0. W dniu 20 sierpnia 2006 został przywieziony koleją do Moskwy^[3], gdzie otrzymał numer boczny 3100^[4]. W Moskwie stacjonował w zajezdni Krasnopresnenskoye i obsługiwał linię 21^[3].

Konstrukcja

KTM-30 był pierwszym niskopodłogowym tramwajem przegubowym produkowanym przez UKWZ. Tramwaj ten jest obustronny i obukierunkowy^[1].

Pudło

Wagon KTM-30 składa się z trzech modułów. Człony zewnętrzne są identyczne i mają po 11 metrów długości^[5] oraz jeden wózek napędowy^[1]. Człony skrajne mają po dwie pary podwójnych drzwi oraz jedne pojedyncze na każdym boku. W tych częściach znajduje się po 20 siedzeń ustawionych w systemie 2+2 oraz 2 ustawione bokiem. Pudło jest uzupełnione przez moduł środkowy o długości 4,45m, pod którym znajduje się wózek toczny. W członie środkowym zamontowanych jest 10 siedzeń ustawionych bokiem^[5]. Wagon został fabrycznie pomalowany na pomarańczowo^[6].

Instalacja elektryczna

Wagon jest zasilany z sieci napowietrznej o napięciu 550V. Energię elektryczną pobiera za pomocą jednego z dwóch pantografów, w czasie jazdy podniesiony jest tylko pantograf z przodu wagonu. Wszystkie urządzenia elektryczne, których ustawienie nie jest wymuszone, znajdują się na dachu^[2].

Układ napędowy

W wagonie zostało zamontowanych 6 silników TAD-21 o mocy 50kW każdy. Silniki są asynchroniczne. Znajdują się w pierwszym i ostatnim wózku^[2].

Oświetlenie i ogrzewanie

Wagon jest oświetlony za pomocą świetlówek umieszczonych w dwóch rzędach wzdłuż wagonu. Tego typu oświetlenie zastosowano już w poprzednich wagonach tej firmy. Wagon jest ogrzewany elektrycznie za pomocą grzejników oporowych umieszczonych wzdłuż boków wagonów^[2].

Przypisy