Kałamarnica olbrzymia
Architeuthis dux[1] | |
Steenstrup, 1857 | |
Siedmiometrowy okaz zatopiony w lodzie w akwarium w Melbourne | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Gromada | |
Podgromada | |
Nadrząd | |
Rząd | |
Podrząd | |
Rodzina | Architeuthidae |
Rodzaj | Architeuthis |
Gatunek | kałamarnica olbrzymia |
Zasięg występowania | |
Kałamarnica olbrzymia, kalmarzec (Architeuthis dux) – gatunek kałamarnicy z rodziny Architeuthidae. Obok Mesonychoteuthis hamiltoni jeden z dwóch największych mięczaków na świecie. Ma dziesięć ramion (w tym dwa dłuższe z haczykowatymi przyssawkami). Największy znany okaz, znaleziony w 1887 przy brzegach Nowej Zelandii, miał średnicę oczu dochodzącą do 37 cm[2], a długość ciała do 18 m (z czego ok. 12 m przypadało na macki)[3]. Zwierzę to jest przypuszczalnie źródłem legend o krakenie; jest to jeden z przypadków, gdy istnienie stworzenia uważanego za mityczne znajduje potwierdzenie[4].
W lipcu 2011 roku grupie naukowców współpracujących z telewizjami Discovery i NHK udało się wykonać pierwsze w historii nagranie żywego okazu kałamarnicy olbrzymiej. Osiągnięcie zostało poprzedzone ponad setką prób dokonywanych w absolutnej ciszy, by nie spłoszyć zwierzęcia. Film nagrano w pobliżu wysp Ogasawara, tysiąc kilometrów od Tokio[5].
Tryb życia
O stworzeniach tych wiadomo bardzo niewiele, gdyż niemal cała dostępna wiedza pochodzi od martwych okazów wyrzuconych na brzeg lub szczątków znajdowanych w żołądkach kaszalotów.
Nie jest jasne, jak szybko rosną kałamarnice olbrzymie i jak długo mogą żyć – niektórzy autorzy sugerowali, że długość życia nie przekracza dwóch lat, podczas gdy według innych mogą one żyć znacznie dłużej i znacznie wolniej rosną[6].
Architeuthis dux jest aktywnym drapieżnikiem wykorzystującym długie macki do chwytania zdobyczy[3]. Dorosłe osobniki prawdopodobnie zasiedlają niewielkie obszary o stałym składzie fauny, podczas gdy młode mogą wędrować lub żywić się bardziej zmiennym pokarmem[7]. W zbiornikach wodnych żyją przypuszczalnie od wód przypowierzchniowych do głębokości 1200 m, jednak przeważnie zasiedlają stoki kontynentalne na głębokości 300–600 m[8].
Ekologia
Głównym drapieżnikiem polującym na Architeuthis jest kaszalot – wieloryby te nurkują na głębokość około kilometra, by polować na kałamarnice i zjadają ich bardzo duże ilości, o czym świadczą niestrawione chitynowe dzioby kałamarnic znajdowane w żołądkach złowionych kaszalotów. Rekordzista miał ich ponad osiemnaście tysięcy[9]. Udział Architeuthis w diecie kaszalotów jest jednak zmienny – u niektórych populacji liczba tych kałamarnic stanowi ponad 42% spośród wszystkich głowonogów i ponad 82% ich masy[10], a u innych wynosi około 12% całkowitej liczby głowonogów[9]. Na kałamarnice olbrzymie polują również rekiny polarne, jednak udział Architeuthis w ich diecie jest stosunkowo niewielki: stanowią one 3% liczebności ofiar rekina i 15% ich masy[11].
Kałamarnice olbrzymie żywią się głównie niewielkimi rybami, w ich żołądkach odnaleziono także szczątki skorupiaków, małży, żachw, płazińców oraz innych głowonogów[12], w tym również przedstawicieli własnego gatunku, co dowodzi występowania kanibalizmu u Architeuthis[12][13]. Buławy ramion chwytnych oderwane w wyniku walk z innymi kałamarnicami mogą się regenerować[12].
Systematyka
Naukowo opisano co najmniej dwadzieścia gatunków zaliczonych do rodzaju Architeuthis, jednak obecnie niektórzy autorzy uznają tylko trzy z nich[14], a inni – tylko A. dux[8]. Pojawiały się m.in. przypuszczenia, że okazy wyrzucane na brzeg Atlantyku mogą należeć do innego rodzaju, niż te znajdowane na Oceanie Indyjskim lub Pacyfiku. W 2013 roku opublikowano wyniki analiz genetycznych, przeprowadzonych przez międzynarodowy zespół pod kierownictwem badaczy z Uniwersytetu Kopenhaskiego, w ramach których przebadano łącznie 43 okazy z całego świata. Z analiz wynika, że niezależnie od pochodzenia okazów, różnice genetyczne między nimi są znikome; wskazuje to, że wszystkie kałamarnice olbrzymie tworzą jedną populację i powinny zostać zaliczone do jednego gatunku[15].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Architeuthis dux, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ I. A. Meinertzhagen: Development of the squid's visual system. W: Daniel L. Gilbert, William J. Adelman, John M. Arnold (red.): Squid as experimental animals. Plenum Press, 1990, s. 399–416. ISBN 0-306-43513-6.
- ↑ a b Tsunemi Kubodera, Kyoichi Mori. First-ever observations of a live giant squid in the wild. „Proceedings of the Royal Society B”. 272 (1581), s. 2583–2586, 2005. DOI: 10.1098/rspb.2005.3158. (ang.).
- ↑ George M. Eberhart: Mysterious creatures: a guide to cryptozoolog. Santa Barbara, Calif.: ABC-CLIO, 2002, s. xxi, 282-284. ISBN 1-57607-283-5.
- ↑ Kraken sfilmowany! Do tej pory nikomu się to nie udało. fakty.interia.pl. [dostęp 2018-03-03]. (pol.).
- ↑ Eric P. M. Grist, George D. Jackson. How long would it take to become a giant squid?. „Reviews in Fish Biology and Fisheries”. 17 (2-3), s. 385–399, 2007. DOI: 10.1007/s11160-007-9046-x. (ang.).
- ↑ Ángel Guerra, Alejandro B. Rodríguez-Navarro, Ángel F. González, Chris S. Romanek, Pedro Álvarez-Lloret, Graham J. Pierce. Life-history traits of the giant squid Architeuthis dux revealed from stable isotope signatures recorded in beaks. „ICES Journal of Marine Science”. 67 (7), s. 1425–1431, 2010. DOI: 10.1093/icesjms/fsq091. (ang.).
- ↑ a b H. J. T. Hoving, J. Goud, E. Gittenberger, J. J. Videler. A male giant squid, Architeuthis spec. (Cephalopoda, Architeuthidae) from the Fladen Ground in the northern North Sea. „Basteria”. 70, s. 153–160, 2006. (ang.).
- ↑ a b M. R. Clarke, H. R. Martins, P. Pascoe. The diet of sperm whales (Physeter macrocephalus Linnaeus 1758) off the Azores. „Philosophical Transactions of the Royal Society B”. 339 (1287), s. 67–82, 1993. DOI: 10.1098/rstb.1993.0005. (ang.).
- ↑ M. R. Clarke, P. Pascoe. Cephalopod species in the diet of a sperm whale (Physeter catodon) stranded at Penzance, Cornwall. „Journal of the Marine Biological Association of the United Kingdom”. 77 (4), s. 1255–1258, 1997. DOI: 10.1017/S0025315400038819. (ang.).
- ↑ Yves Cherel, Guy Duhamel. Antarctic jaws: cephalopod prey of sharks in Kerguelen waters. „Deep Sea Research Part I: Oceanographic Research Papers”. 51 (1), s. 17–31, 2004. DOI: 10.1016/j.dsr.2003.09.009. (ang.).
- ↑ a b c K. S. Bolstad, S. O'Shea. Gut contents of a giant squid Architeuthis dux (Cephalopoda: Oegopsida) from New Zealand waters. „New Zealand Journal of Zoology”. 31 (1), s. 15–21, 2004. DOI: 10.1080/03014223.2004.9518354. (ang.).
- ↑ B. E. Eagle, S. N. Jarman, D. Pemberton, N. J. Gales. Genetic screening for prey in the gut contents from a giant squid (Architeuthis sp.). „Journal of Heredity”. 96 (4), s. 417–423, 2005. DOI: 10.1093/jhered/esi036. (ang.).
- ↑ Clyde F. E. Roper: Architeuthidae Pfeffer 1900. Architeuthis. Tree of Life Web Project. [dostęp 2011-05-15]. (ang.).
- ↑ Enigmatic Giant Squid Is Same Species in All Oceans of the Planet, DNA Studies Show. ScienceDaily, 2013-03-20. [dostęp 2013-03-20]. (ang.).
Media użyte na tej stronie
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Autor:
|
7m Giant Squid encased in ice, Melbourne Aquarium,