Kacper Meciszewski

Kacper Meciszewski (ur. 1763 w Krakowie, zm. 28 września 1803 tamże) – pułkownik wojsk polskich, prawnik i dramatopisarz.

Prawdzic, herb nadany Meciszewskiemu w 1790

Urodzony w rodzinie mieszczańskiej, syn Wawrzyńca Meciszewskiego (późniejszego wójta III Cyrkułu Garbarskiego[1]) i Gertrudy ze Smolińskich. Od 1774 do 1780 pobierał nauki w Szkołach Przygłównych Krakowskich, potem w Szkole Głównej[2] studiował prawo. Został subdelegatem grodzkim siewierskim oraz prokuratorem prawa magdeburskiego, od 1785 – sekretarzem królewskim.

W tym czasie wydał komedię "Rywale czyli Capstrzyk w Krakowie" (Kraków, w piśmie "Nowy Korbut"[3], 1786) i przekład dzieła prawniczego J. Ch. Heinecciusa pt. "Ustanowienie prawa cywilnego w sposobie łatwym zebrane, wielą przystosowaniami pomnożone i na język ojczysty przełożone" (2 tomy, Kraków, 1785-1786[4]). Zabiegał w tym okresie o przyjęcie do adwokatury krakowskiej, co powiodło się dopiero pod koniec 1788 dzięki poparciu Filipa Nereusza Lichockiego[5], ówczesnego syndyka miejskiego, a wbrew skonfliktowanym z Meciszewskim innym patronom palestry.

1 lipca 1790 Sejm nobilitował Meciszewskiego, nadając mu herb Prawdzic. Pracował on potem w magistracie krakowskim; 8 sierpnia 1791 uczestniczył zgromadzeniu wydziałowym deklarując w swym przemówieniu swoje poparcie dla Konstytucji 3 maja. Podczas insurekcji kościuszkowskiej, 25 marca 1794 został sekretarzem Komisji Porządkowej Województwa Krakowskiego, a miesiąc później generalnym audytorem w stopniu kapitana. Zanotowano jego darowiznę na rzecz powstania: 24 kwietnia ofiarował konia do ciągnięcia armat oraz 12 pałaszy dla kawalerzystów. Uciekając z Krakowa po upadku powstania zabrał ze sobą archiwum Komisji, które jednak nie zachowało się.

Później wrócił do Krakowa i otrzymawszy 27 marca 1797 tytuł doktora obojga praw został adwokatem, specjalizującym się w skomplikowanych sprawach. Oskarżony o krzywoprzysięstwo popełnił samobójstwo.

Pierwszą żoną Kacpra Meciszewskiego była zmarła w 1801 Marianna z Piklewiczów (vel Pisklewicz); miał z nią synów Filipa Nereusza i Kazimierza oraz córkę Emilię Honoratę[6]. Drugą żoną Meciszewskiego była Barbara Fogtówna, matka Hilarego Walentego Meciszewskiego, krakowskiego publicysty.

Przypisy

  1. ↑ Zobacz historia krakowskiej dzielnicy Piasek.
  2. ↑ Po reformach Komisji Edukacji Narodowej mianem "Szkoły Głównej Koronnej" określano Akademię Krakowską.
  3. ↑ Dzieło anonimowe, mylnie przypisywane Feliksowi Oraczewskiemu; dedykowane J. Wodzickiemu, do muzyki Wawrzyńca Zagórskiego. Była to satyra krytycznie przedstawiająca bolączki Krakowa końca XVIII wieku i wady jego ówczesnych mieszkańców. Ponieważ w mieście nie było wówczas zawodowego teatru, komedię tę autor wystawił amatorsko – trzykrotnie – w dworku Lichockich przy Szpitalnej.
  4. ↑ Według Orgelbranda w latach 1787–1788.
  5. ↑ Imiona Filip Nereusz nadał Meciszewski swemu urodzonemu w 1786 pierworodnemu synowi, późniejszemu pułkownikowi wojska polskiego, zabitemu przez podchorążych w Noc Listopadową.
  6. ↑ Emilia Honorata wyszła za mąż za Maksymiliana Bartynowskiego i za jej pośrednictwem należąca do Meciszewskiego podkrakowska wieś Karniowice trafiła do majątku Bartynowskich.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie